غزل

علی محمد ملوک

سنج مسان جزیرے اندر دل بے چارا سہم گیا
چار چفیرے پانی پھر وی تیہہ دا مارا سہم گیا
غم دی جھیل چ مینوں سجنا‘ ویکھ کے غوطے کھاندے نوں
اینی کو بے حسی ورتی آس کنارا سہم گیا
مہنگائی دے عفریتاں کیہ ڈیرا لایا دھرتی تے
کال سمے دا چیتا کر کے ویہڑا سارا سہم گیا
ہر اوکڑ وچ کم آئیاں نیں سانجھاں گوڑھے یار دیاں
ویراں ولوں جد نہ ملیا پیار ہنگارا سہم گیا
ماں دیاں نگھ دعاواں کڈھیا غم دے گھور ہنیرے چوں
جتھے ہر پل ڈر دے پاروں ساہ اکتارا سہم گیا
ایس ملوکؔ بدن تے تکیاں جد لاساں زنجیر دیاں
ایہہ دھرتی دے واسی تے کیہ تارا‘ تارا سہم گیا