ایمان فاطمہ، مریم نواز تے بختاوربھٹو

لکھت:ایثار رانا

جی میرا ای ناں محمد شریف اے، اجے اجے پلس تھانے توں چھٹ کے آ رہیا آں جے تہانوں میری گل سمجھ نہ آوے تے سمجھ لینا میں اجے پورا ہوش وچ نہیں آں، پلس نے مینوں بہت چپیڑاں ماریاں نیں، میں کم ای اجیہا کیتا سی۔ خیر شکر اے پلس نے مینوں چھڈ دتا اوہ سمجھے میں کوئی قاتل آں، اوہ وی اپنی تن سالہ دھی دا قاتل، تسیں کہندے او کہ پلس والے بہت پتھر دل ہوندے نیں پر میں تے تھانیدار دی اکھاں وچ اتھرو ویکھے جدوں اوہنے مینوں گھر جان دا آکھیا تے اوہدی نظراں نیواں سن جیویں میں نہیں اوہ مجرم اے۔ تسیں دسو کوئی اپنی دھی نوں قتل کر سکدا اے اچھا ٹھہرو میں تہانوں پوری گل سنانا آں، جیویں کہ میں دسیا میرا ناں محمد شریف اے میں کوٹ مٹھن دے پنڈ گہلن دا رہن والا آں۔ ظاہر ایہناں پنڈاں وچ میرے ورگے مزدوریاں ای کردے نیں۔ میں وی اک مزدور آں۔ دیہاڑی لگ گئی تے کھا لیا نہیں تاں مینوں تے میری بیوی نوں بھکھا رہن دی عادت اے، چنگا خیر سنو تن ورھے پہلاں اللہ نے میرے گھر اک چن ورگی دھی عطا کیتی۔ تسیں وی صاحب اولاد او، دھیاں والے او۔ کہندے نیں دھیاں اللہ دی رحمت ہوندیاں نیں میں اللہ دی رحمت نوں گودی وچ چکیا اوہدا متھا چمیا۔ اوہدی اکھاں وچ ویکھیا انج لگیا جیویں اوہ میرے توں بہت خوش اے اوہدا چہرہ فرشتیاں ورگا سی تے اوہ مسکرا مسکرا کے مینوں ویکھ رہی سی جیویں کہہ رہی ہووے بابا جی میرے پیارے بابا جی، میں اوہدا ناں ایمان رکھیا، ایمان فاطمہ۔ جدوں میں رات نوں گھر تھکیا، ٹُٹیا آندا تے میری بیوی جے کجھ پکیا ہوندا تے میرے ساہمنے رکھ دیندی، مینوں بس ایہ جلدی ہوندی کہ کسے طرح اپنی راج دلاری ایمان فاطمہ نوں گودی وچ لے لواں، اوہنوں گودی وچ لیندا تے انج لگدا جیویں میری سارے دن دی تھکاوٹ اتر گئی، اوہدا مقصوم بدن میرے سارے درد سارے دکھ نچوڑ لیندا۔ میں اپنی بیوی توں کہندا او نصیباں والی اسیں ایمان فاطمہ نوں پڑھا لکھا کہ وڈا افسر بنانا اے۔ میں تھکن دے باوجود ایمان نوں اپنے نال چمٹائے رکھدا اوہ کدی روندی تے میں پریشان ہو جاندا، تسیں سمجھ سکدے او اولاد دے اتھرو کون ویکھ سکدا اے کون برداشت کر سکدا اے۔ میں تے میری بیوی بھوکے رہ لیندے پر ایمان فاطمہ دے دودھ تے خوراک وچ کمی نہ آن دیندے۔ ایمان فاطمہ تے ساڈے گھر دی رونق تے واحد خوشی سی۔ ہن میں کیہ دساں اسیں جیویں تیویں زندہ ساں میں تے خاص طور تے ہن بس ایمان فاطمہ لئی زندہ سی۔دن انج ہواوچ اُڈے پتہ ای نہ چلیا ساڈی ایمان فاطمہ تن ورھے دی ہو گئی۔ ہن اوہ توتلی زبان وچ مینوں ابا وی کہن لگ گئی سی۔ جدوں پہلی واری اوہنے مینوں ابا آکھیا تے میں کجھ بول نہ سکیا۔ میں پہلی واری اپنے آپ نوں مکمل محسوس کیتا۔ فیر پتہ اے کیہ ہویا ساڈی ایمان نوں نظر لگ گئی اک دن اچانک اوہ بیمار ہوئی اوہدا ساہ اکھڑن لگا، گھر وچ ہنیرا ودھ رہیا سی اج کھان نوں وی کجھ نہیں سی، ایمان دا بخار تیز توں تیز ہو رہیا سی۔ اوہ تے خدا دا شکر ساڈی جھونپڑی دے نال ای چودھریاں دی حویلی اے اوتھے اوہناں دی دھی دی شادی دی تقریب سی، اُچے اُچے گانیاں تے ڈھول تماشے دے شور وچ ایمان دی آواز دب گئی نہیں تاں اوہدا رونا مینوں وڈھ رہیا سی۔ میں اپنی بیوی ول ویکھیا، پر اوہدا چہرہ مینوں بہت خوفناک لگیا اوہنے پھٹی پھٹی اکھاں نال میرے ول ویکھیا، اوہدی اکھاں وچ موت دی پرچھائیاں سن۔میں زیادہ دیر اوہدا منہ نہ ویکھ سکیا، میرے اتھرو میرے کم آ گئے تے اوہدا منہ دھندلا گیا۔ کیہ کریئے؟ کہدے کول جایئے میں اپنی بیوی توں آکھیا ایمان نوں ڈاکٹر کول لے کے جانا اے۔ کجھ پیسے نیں؟؟ میری بیوی تے جیویں سکتے وچ چلی گئی اوہنے میرے ول ویکھیا تے اپنے دوواں ہتھ ت ہتھیلیاں پھیلا دتیاں اوہدے خالی پن توں مینوںجواب مل گیا۔ ساڈے گھر وچ اک دمڑی نہیں سی۔ گوانڈھیاں توں پیسے ایس لئی نہیں مل سکدے سن کہ اوہ سانوں ادھار دے کے تے فیر واپسی نہ ملن تے پہلاں ای ساڈے نال بول چال بند کر بیٹھے سن۔ باقی ساڈے وں انج ای کتراندے سن کہ کدھرے اسیں کجھ منگ نہ لیئے۔ اللہ نہ کرے تہاڈی زندگی وچ اوہ 48گھنٹے آن، میں اپنی بیوی دے نال ایمان فاطمہ نوں جھگی وچ بند کر لیا، ساڈا کوئی ہے ای نہیں سی کہنوں آواز دیندے، مینوں نہیں پتہ اسیں لوک کیوں پیدا ہوئے تے فیر ساڈے گھر ایمان فاطمہ کیوں پیدا ہوندیاں نیں۔ دو دن وچ اپنی بیوی دے نال گھر وچ قید رہیا، ایمان فاطمہ لئی بہت خواب ویکھے سن، میری بیوی کہندی او شریفیا دھی جوان ہو رہی اے۔ ایہنوں بیاہنا وی اے۔ مینوں کہندا بھلی لوکے فکر نہ کر۔ ویکھیے اپنی دھی رانی نوں کیویں شان نال رخصت کراں گا۔ پورے پنڈ نوں کھانا کھواواں گا۔ اجیہا ودھیا جہیز دیواں گا کہ ساری دنیا ویکھے گی۔رات دے تن وجے نیں میری جھگی وچ موت دا سناٹا اے۔ میں جاگ رہیا آں، میری بیوی یک ٹک آسمان ول ویکھے جا رہی اے۔ ایمان فاطمہ دی رون دی آواز بند ہو چکی۔ ایس ہنیرے وچ اوہدی اکھاں دی روشنی ماند پے گئی۔ میری بیوی دے ہونٹ کنب رہے نیں اوہدا جسم کنب رہیا اے۔ اوہنے مینوں ہلایا ایمان ول اشارہ کیتا، ایمان فاطمہ مر چکی سی۔ میرے الفاظ وی ختم ہو چکے سن۔ میں ساری رات ایمان فاطمہ دی لاش گودی وچ لئے بیٹھا رہیا۔ صبح لوک آئے تے ترسیدہ نظراں نال ساڈے تے رحم دی بھیک پا کے چلے گئے۔ تسیں ای دسو میں ایمان دا کفن کتھوں لیاندا اوہدی قبر لئی زمین کتھوں خریددا۔ تسیں مینوں ظالم کہو پتھر دل کہو پھانسی لا دیو، میں کیہ کردا میں اپنی ایمان فاطمہ دا ٹویا کھودیا تے اوہدے وچ دفنا دتا۔ باقی دی کہانی تہانوں پتہ اے، لوک سمجھے میں اپنی ایمان نوں مار دتا اے، بھلا کوئی اپنی راج دلاریاں نوں وی ماردا اے۔ خیر مینوں پلس دے حوالے کردتا گیا جہناں نے جاندیاں ای میری چنگی بھلی چھترول کیتی پر اوہناں نوں اصل گل پتہ چل ای گئی تے تھانیدار نے روندیاں ہوئیاں مینوں گھر گھل دتا۔تہانوں چاہیدا اے میرے نال نفرت کرو میں اپنی دھی نوں نہ بچا سکیا۔ سنیا اے ایس ملک وچ مریم بختاور آصفہ ورگی شہزادیاں رہندیاں نیں جہناں دے والدین خاص طور تے پیو اوہناں نال بہت پیار کردے نیں۔ انج ای ہوندا اے پیو نوں اپنی دھیاں بہت عزیز ہوندیاں نیں۔ میری دعا اے ایہ دھیاں سب دی دھیاں سلامت رہن اوہناں وچ کوئی وی ایمان فاطمہ نہ بنے ۔ ایمان فاطمہ ورگیاں داکیہ اے اپنیاں نے زندہ رہ کے وی کیہ کر لینا اے۔ چنگا ہویا اوہ مر گئی بس ایہ ملک سلامت رہوے اوہ غریباں دے رہنما سلامت رہن، میرے پنڈ دی مسیت دے امام توں لے کے سارے علماء سلامت رہن، اسیں مرنے آں تے مر جایئے، ایس مملکت خداداد پاکستان ریاست مدینہ وچ ساڈا ایہو کردار ای بس ایناں ای اے۔