اپنا بچہ

بلوندر کور کھرانا

دوجی وار ویاہ دے جوڑے وچ بیٹھی رجنی دے چہرے اتے نہ تاں پہلاں ورگی خوشی تے نہ ہی من وچ کوئی چا۔ سادہ ویاہ سی، گھردیاں نے وی اپنا بھار ہولا کیتا سی۔ پھیریاں توں بعد جدوں اوہ سندیپ نال گھر آئی تاں رسماں دے ناں تے سندیپ دی بھرجائی نے تیل چویا سی۔ سبھ کجھ رسمی جیہا سی۔ اصل وچ ایہہ ویاہ دوہاں وچکار اِک سمجھوتہ سی، جو دوہاں نے اپنے بچیاں دی خاطر کیتا سی۔
رجنی جدوں پہلی وار ووہٹی بنی سی تاں اوس دے من وچ کنیاں امنگاں سن، اکھاں وچ تردے مستقبل دے سنہری سپنے، جوان جذبے، اِک دوجے نوں اپنان دا چا۔ پہلی وار جدوں رنبیر نے رجنی نوں چھوہیا سی تاں اِک وسمادی جیہی جھرناہٹ اوس دے بدن وچ چھڑ گئی سی۔ رنبیر دا گل بات کرن دا سلیقہ اتے اوس دے مٹھے بولاں نے رجنی دا دل جِت لیا سی۔ رجنی نوں لگیا کہ اوہ ہی تاں اوس دے سپنیاں دا راج کمار سی۔ اوہ رجنی دی نکِی نکِی گل دا دھیان رکھدا، اوس دی ہر خواہش پوری کردا۔ گھر وچ رنبیر دا پیو سی، جو نہ تِن چوں سی تے نہ ہی تیراں وِچوں۔ ننان ویاہی ہوئی سی۔ رجنی تاں بس گھر دی رانی سی۔ رجنی نوں خوش ویکھ کے اوس دی ماں اتے بھرا بھرجائی وی بہت خوش سن۔ ویسے تاں رجنی پہلاں ہی سوہنی سی پر ویاہ مگروں اوہ ہور نکھر گئی سی۔
دو کو ورھیاں پچھوں اوس دے گھر خوشی نے مڑ آن جھانجراں چھنکائیاں، جدوں رجنی دی گودی وچ رب نے دِھی دی دات پا دِتی۔ دھی نوں ویکھ کے رنبیر نے کیہا، رجنی! اج رب نے میری سن لئی، میں رب اگے دعا کیتی سی کہ ساڈے گھر پہلی کڑی ہی ہووے۔
تاں ہی تاں تہاڈے تے گئی ہے، ویکھو نک، بلھ، متھا سبھ تہاڈے تے ہے۔
پر اکھاں تیرے تے ہن، نیلیاں نیلیاں پری ورگیاں۔
رجنی کڑی نوں دھیان نال ویکھن لگی تاں رنبیر نے کیہا، میں تاں ایس نوں پری ہی بلاواں گا۔
ٹھیک ہے جی، تہاڈی دِھی ہے، جو مرضی ناں رکھو رجنی نے مسکرا نے کیہا۔
رنبیر نے دِھی دے سارے شگن کیتے۔ کھسریاں نوں آپ بلوا کے گھر نچن دا سدا دتا۔ کھسریاں نے جدوں میرے گھر آئی، اِک ننھی پری گیت گایا تاں رنبیر نے سو سو دے نوٹ پری اتوں وار کے کھسریاں دی جھولی پائے۔
رجنی جدوں رنبیر اتے اوس دے پیو نوں پری نال کھیڈدے ویکھدی تاں سوچدی کہ میں کنی خوش قسمت ہاں، رب نے مینوں اینیاں خوشیاں دے دِتیاں ہن کہ میری جھولی چھوٹی پے گئی ہے۔ کہندے ہن کہ کئی وار اپنی نظر ہی لگ جاندی ہے۔ رجنی اتے رنبیر نال وی اجیہا ہی ہویا۔
پری دو سال دی ہو گئی سی۔ اوس دا تیسرا جنم دن سی۔ رجنی اتے رنبیر سویرے اٹھے، پوجا پاٹھ کیتا۔ پرشاد بنا کے رجنی نے سبھ نوں دِتا۔ رنبیر دی بھین دا پریوار وی آیا ہویا سی۔ سبھ نے رل کے شام نوں پری دے جنم دن دا کیک کٹیا۔ سبھ نے مِل کے پری دا جنم دن منایا۔ شام ویلے بھین واپس چلی گئی تاں رجنی اتے رنبیر نے باہر ریسٹورینٹ وچ ڈنر کرن دی سوچی۔ رنبیر دے پِتا جی جان لئی تیار نہیں سی، اوس لئی رجنی نے اوہناں لئی روٹی بنائی اتے اوہ موٹرسائکل تے بہہ کسے ریسٹورینٹ وچ ڈنر کرن لئی چلے گئے۔ واپسی تے کافی ہنیرا ہو گیا سی پر ایہہ پریمی جوڑا موٹرسائیکل تے اپنی مستی وچ جھومدا آ رہیا سی۔ پتہ نہیں کدھروں ہنیری وانگ اِک کار غلط سائیڈ توں آئی، ڈرائیور نے شاید شراب پیتی ہوئی سی۔ اوس نے سدھی ٹکر رنبیر دے موٹرسائیکل وچ ماری۔ ٹکر اینی زوردار سی کہ رنبیر اپنا آپ نہیں سنبھال سکیا تے اوہ موٹرسائیکل توں اچھلیا تے کار دے پہیے اگے آن ڈِگیا۔ کار والا رنبیر دے سر دے اتوں دی کار لے گیا۔ رنبیر دی کھوپڑی بری طرحاں پھس گئی۔

تے اوہ اوتھے ہی ڈھیہہ ڈھیری ہو گیا۔ رجنی دی گودی وچوں اچھل کے پری کافی دور جا کے ڈِگی۔ رجنی وی سائیڈ تے ڈِگی پر اوس دے کجھ جھریٹاں ہی آئیاں۔ بدحواس رجنی کدی رنبیر نوں ویکھ کے چیکاں ماردی تے کدی پری نہ دِسن کرکے۔ کار والا موقعے دا فائدہ چک کے دوڑ گیا! رجنی اوس دا نمبر نوٹ کرن دی حالت وچ نہیں سی۔ رجنی دیاں چیکاں سن کے کجھ لوک آئے، کسے نے پولیس نوں اطلاع کر دتی، پولیس آئی۔ رات دا ہنیرا ہون کرکے کڑی وی بڑی مشکل نال ملی۔ رنبیر تے پری نوں ہسپتال لجایا تے رشتے داراں نوں خبر کیتی۔
رنبیر نوں ڈاکٹراں نے مریا ہویا گھوشت کیتا، پری دے سر وچ بہت سارے فریکچر سن، ایس لئی علاج لئی اوس نوں ہسپتال وچ داخل کر لیا گیا۔
جس نے وی ایس حادثے بارے سنیا، اوس دا دل دہل گیا۔ رجنی نے تاں ایس حادثے نوں اکھیں ویکھیا سی۔ اوس دی تاں پوری دنیا اجڑ گئی سی۔ اِک پاسے خاوند دی موت، دوجے پاسے پری دی حالت تے اتوں ایس حادثے دا منظر یاد کرکے اوس دیاں بھباں نکل جاندیاں۔ حادثے دی دہشت اتے خاوند دی موت نے اوس نوں توڑ کے رکھ دتا۔ اوہ رب نوں الانبھا دیندی، ربا! توں مینوں کیوں بچا لیا؟ اوس دا دل کردا کہ اوہ کجھ کھا کے جان دے دیوے پر دِھی دا چہرہ اوس دیاں اکھاں اگے آندیاں ہی اپنے آپ نوں برا بھلا کہندی۔
جد تک پری ہسپتال وچ سی، گھر وچ کسے نے کوئی گل نہ چھیڑی۔ رجنی روز رات ہسپتال وچ رہندی۔ دو مہینے مگروں پری نوں ہسپتال توں چھٹی ملی۔ دو دن بعد رجنی دے سوہرے نے رجنی دے پیکیاں اتے اپنے دھی جوائی نوں گھر بلایا اتے رجنی دے مستقبل بارے گل کیتی۔ رجنی دے ننان وئیے نے رجنی دی ماں نوں پچھیا، آنٹی، تسیں رجنی باہرے کیہ سوچیا اے؟
اسیں کیہ سوچنے بیٹا، تسیں دسو۔
بھین جی! اجے اوس دی عمر ہی کیہ ہے، مساں پنجھی چھبی سال، تسیں اوس نوں اپنے نال لے جا، رنبیر دے ورہینے بعد کوئی چنگا منڈا ویکھ کے اوس دا ویاہ کر دینا۔ رجنی دے سوہرے نے کیہا۔
نہیں پاپا، میں تہاڈے نال ہی رہاں گی، تہاڈی دِھی بن کے۔ رجنی نے چیک کے کیہا۔
پتر! ایہہ سماج پیو دِھی دے رشتے تے وی الازم لا دیندا اے، فیر میں تاں تیرا سوہرا ہاں، تیری سس ہوندی تاں ہور گل سی۔ ویسے وی تیرے ساہمنا تاں پوری زندگی ہے، میرے ساہاں دا کیہ بھروسہ، کد نکل جان۔
لمے وچار وٹاندرے بعد گل ایتھے مکی کہ رجنی نوں پیکے بھیجیا جاوے گا۔ رنبیر دی دکان اتے مکان دوویں رنبیر دے پیو دے ناں سی۔ کجھ دناں وچ دکان ویچ دِتی گئی۔ آئی رقم وچوں اِک حصہ رجنی دا، اِک اوس دی دھی دا اتے اِک رجنی دے سوہرے دا رکھیا گیا کیونکہ اوہناں کول وی آمدن دا ہور کوئی ذریعہ نہیں سی۔
بھرے من نال رجنی پیکے آ گئی۔ رجنی نے سوچیا کہ بی.اے.پاس تاں اوہ ہے، کوئی کورس کرکے نوکری کر لوے گی اتے دھی نوں پال لوے گی۔ اپنیاں کجھ پڑھیاں لکھیاں سہیلیاں توں اوس نے صلاح لے کے ڈیجٹل مارکیٹنگ دا کورس شروع کر لیا۔ چھ مہینے دا کورس سی، کورس کرکے دس پندراں دی شروعات وچ نوکری مل جانی سی، فیر تاں اوس دی محنت سی کہ اوہ اگوں کنی ترقی کر سکدی سی۔ رجنی دی ماں اوس نوں دوجا ویاہ کروان بارے اکثر کہندی۔
جدوں رجنی منع کردی تاں اوہ کہندی، دِھیے! ساری عمر تیرے اگے پئی ہے، باہر وی نکلیں گی تاں سو گلاں، نکی جیہی تیری دِھی ہے، اوس دا وی کجھ سوچ۔

فیر تیرے بھرا بھرجائی دا کیہ پتہ، میرے اکھاں میٹن توں بعد…….۔ جدوں رجنی کجھ ہور بولدی تاں ماں کہندی، دِھیے! سیانے کہندے ہن، رنڈی تاں رنڈیپا کٹ لیندی اے پر مشٹنڈے نہیں کٹن دیندے۔
رجنی دا کورس اجے ختم ہی ہویا سی کہ رجنی دی ماں دی سہیلی نے کسے منڈے دی دس پائی، اوس دی ووہٹی وی سال کو پہلاں لیور کینسر دی بیماری نال مر گئی سی تے اوس دا پنج سال دا پتر سی۔ گھر بار سبھ کجھ ٹھیک سی۔ ماں دی ضد اگے رجنی دی پیش نہ چلی تے دوہاں دا ویاہ پکا ہو گیا۔ سندیپ دے گھر وچ اوس دے بھرا دا پریوار سی۔ پچھلے اِک سال توں سندیپ دے پتر دا دھیان اوس دی بھرجائی ہی رکھ رہی سی۔ ویاہ دی شرط ایہی سی کہ دوویں اِک دوجے دے بچیاں نوں آپنیاں ورگا پیار دین گے۔ دوہاں نے ہامی بھری اتے رجنی ویاہ کے سندیپ دے گھر آ گئی۔
ترن لگیاں رجنی دی ماں نے کیہا، رجنی، پری نوں کجھ دن ایتھے ہی رہن دے، توں اوس گھر وچ اپنی تھاں بنا لے، سندیپ دے بیٹے ہرش نال تیرا پیار بن جاوے، گھر وچ سبھ رچ مچ جان تاں فیر توں پری نوں لے جاویں۔
کیوں ممی، جد پہلاں ہی گل ہو چکی ہے کہ اسیں دوویں اکدوجے دے بچے نوں اپنے بچے وانگ پیار کراں گے، دوہاں بچیاں نال کوئی متریاپن نہیں کرے گا تے نہ ہی اوہناں نوں ماں جاں پیو دی کمی محسوس ہون دیاں گے، فیر میں پری نوں چھڈ کے کیوں جاواں؟ میں پری خاطر ہی تاں دوجا ویاہ کروایا ہے تے تسیں اوس نوں ہی چھڈ کے جان نوں کہہ رہے ہو۔ رجنی رون ہاکی ہو گئی سی۔
دِھیے، میری گل سمجھ۔ بچے گھر وچ ہر چیز اتے اپنا حق سمجھدے ہن، اوہ اپنیاں چیزاں، اپنے ماں پیو کسے دوسرے نال ونڈن واسطے چھیتی تیار نہیں ہوندے۔ تیرے واسطے دوہاں بچیاں نوں سنبھالنا اوکھا ہو جاوے گا۔ پہلاں تیرا اتے ہرش دا اِک دوجے نال پیار پے جاوے، ہرش تینوں اپنا سمجھن لگ جاوے، پھر توں اوس نوں پری بارے دسیں گی تاں اوہ چھیتی سمجھ جائے گا، فیر توں پری نوں نویں ماحول وچ ڈھالن دی کوشش کریں۔ اونی دیر پری ساڈے کول رہے گی تے توں جدوں چاہویں اوس نوں آ کے مل جاویں۔ رجنی دی ممی نے دلیل نال اپنی گل رکھی تاں رجنی نوں ماں نال سہمت ہونا پیا۔
دل تے پتھر رکھ رجنی پری نوں چھڈ کے چلی گئی۔ رجنی بس ایہہ سوچ رہی سی کہ میں ہرش نوں پری وانگ ہی پیار کرنا ہے۔ پہلی رات جدوں سندیپ اتے رجنی دی گل بات ہوئی تاں سندیپ نے کیہا سی، رجنی بچے تاں کوری سلیٹ ورگے ہوندے ہن، ایہناں تے جو چاہو، جیویں چاہو لکھ دیو۔ آپاں نے کوشش کرنی ہے کہ دوویں بچیاں دیاں سلیٹاں تے بس پیار بھرے شبد ہی لکھیے۔ رجنی نے سندیپ دی گل دی ہامی بھری تے اوس نوں لگیا کہ سندیپ بہت سمجھدار ہے۔
رجنی نے پہلے دن توں ہی گھر دی ساری ذمہ واری سنبھال لئی۔ چیزاں اتے پئیاں دھوڑاں صاف کیتیاں، گھر نوں سجایا، سنواریا، ہرش نوں وی اپنا بنان وچ کوئی کسر نہ چھڈی۔ ماں دا پیار پا کے ہرش وی بہت خوش ہویا۔ سندیپ جدوں کم توں واپس آیا تاں گھر دی بدلی ہوئی دکھ ویکھ کے بہت خوش ہویا۔ ہرش نوں خوش ویکھ کے تاں اوس دا چا دونا ہو گیا۔ ہن رجنی اتے سندیپ وچ چنگی سمجھداری اتے سانجھ بن گئی سی۔ بس رجنی نوں اِکو گل چبھدی سی کہ سندیپ نے اجے تک پری نوں لیان بارے نہیں کیہا سی۔
ویاہ توں پہلاں سندیپ جدوں کم توں واپس آندا سی تاں گرانڈ فلور تے رہندے بھرا بھرجائی کول دو دو گھنٹے بیٹھا رہندا سی کیونکہ ہرش اوہناں کول ہی ہوندا سی۔ ہرش دا دھیان رکھن کرکے سندیپ اوہناں دے بچیاں لئی بہت کجھ کھان پین نوں لیاندا سی۔ بھرجائی دی ہر گل اتے پھل چڑھاندا سی۔ ہن سندیپ رسمی دو چار منٹ کھڑا ہوندا تے فیر اپر چڑھ آندا۔ سندیپ دی بھرجائی نوں ایہہ گل چنگی نہیں لگدی سی۔

سندیپ اتے رجنی دا ودھدا پیار اوس دی اتے اوس دے بچیاں دی اہمیت نوں گھٹ کر رہیا سی۔ اندروں اوہ سڑی بھجی پئی سی پر سندیپ نوں کجھ کہہ وی تاں نہیں سی سکدی کیونکہ رجنی نے کجھ کہن دا موقع ہی نہیں دتا سی۔
بھاویں رجنی اپنے گھر ٹھیک سی پر پری نوں یاد کرکے اوہ بہت اداس ہو جاندی۔ اِک دوکو وار اوہ اوس نوں مل کے آ چکی سی۔ پری نے اوس نال جان دی کنی ضد کیتی سی۔ رجنی دی ماں مساں ہی پری نوں باہر لے کے گئی تد اوہ واپس آئی۔ گھر آ کے وی رجنی روندی رہی۔ رجنی نے پکی دھار لئی سی کہ اج اوہ سندیپ نوں کہہ کے پری نوں اپنے گھر لے آوے گی۔ رجنی اٹھی، اوس نے مٹر پنیر دی سبزی بنائی، ہرش لئی کھیر بنائی۔ ہرش دے سکولوں آن وچ اجے دیر سی۔ اپنی اداسی دور کرن لئی اوس نے ٹی.وی. لا لیا تے اپنا من پسند سیریل ویکھن لگی، سیریل ختم ہون وچ پنج منٹ رہندے سن کہ وین ڈرائیور نے گھنٹی مار کے ہرش نوں چھڈیا۔ ہرش اپر آیا۔ رجنی نے کیہا، بیٹا! پنج منٹ بیٹھ جا بس سیریل ختم ختم ہون تے میں تیرے لئی پھلکے بناندی ہاں۔ ہرش نے تائے دے منڈے نوں کھیڈدیاں ویکھیا تے اوہ اوس نال کھیڈن چلا گیا۔ تائی روٹی بنا رہی سی۔ تائی نے پچھیا، ہرش روٹی کھائیں گا؟ ہرش تائی نال ہلیا ہویا سی، ایس لئی اوس نے ہاں کر دتی۔ تائی نے پچھیا، کیوں اپروں روٹی نہیں کھاہدی؟ نہیں، ممی کہندی پنج منٹ بعد بناواں گی۔
کیوں؟
ماں، سیریل ویکھ رہی ہے۔
تائی نے روٹی تاں کھوا دتی پر اج اوس نوں رجنی دی شکایت کرن دا موقع مل گیا۔
راتیں جدوں سندیپ آیا تے اوس دی بھرجائی نے اوس نوں روک کے کیہا، سندیپ، توں دس ویاہ کس کرکے کیتا سی، ہرش نوں ماں مل جاوے، اس لئی نا….۔
ہاں، بھابی، کیہ گل ہو گئی؟
گل کیہ ہونی اے، ماواں تاں بس اپنیاں ہی ہندیائیں۔
ہویا کیہ؟
اوس مہارانی نوں تاں سیریل ویکھن توں ویلھ نہیں، بھکھن بھانا منڈا تھلے آیا، تھلے میں روٹی کھوائی اے، بئی میرا تاں دل دکھدا ہے، ماں دے مرن توں بعد سال پورا پالیا اے، اوس نوں۔
بھابی! پیار تاں رجنی وی اوس نوں بتھیرا کردی اے۔
بس تیرے ساہمنے ہی وکھاوا ہے، تینوں کیہ پتائے، پچھوں اوہ کیہ کردی اے؟
بھابی دیاں گلاں سن کے سندیپ لوہا لاکھا ہویا اپر چڑھیا تے آندیاں ہی نال ہی اوہ رجنی تے ورھ پیا۔
رجنی، تینوں میں ویاہ کے ایس لئی لیایا سی کہ ہرش نوں ماں مل جاوے پر تینوں تاں اپنے سیریلاں توں ویلھ نہیں۔ سندیپ دا ایہہ روپ ویکھ کے رجنی حیران رہ گئی تے بولی، کنے کو سیریل میں ویکھدی ہاں، کیہڑا کم میں نہیں کیتا۔
جے منڈے نوں ٹائم تے روٹی وی نہ ملے تاں پھر تیرا کیہ فائدہ۔ رجنی سمجھ گئی سی کہ سندیپ نوں کس نے بھڑکایا ہے؟ اوس نے کیہا، سندیپ میں کیہا سی، پنج منٹ چ بنا دیندی ہاں تے تائی کولوں کھا آیا، میں کیہ کردی؟
تیرا ٹی.وی. ویکھنا بہت ضروری سی۔ جے تیرا اپنا بچہ ایس دی تھاں ہوندا، تد تینوں درد ہوندا۔
سندیپ دی آخری گل نے رجنی نوں توڑ کے رکھ دتا۔ اوہ ددھ وانگ ابلدی ہوئی بولی، اپنا بچہ….اپنا بچہ تاں میں پیکے چھڈ آئی ہاں، میری دِھی پری، جس نوں توں تاں اِک وار وی لیان واسطے نہیں کیہا۔
تے توں اوس گل دا بدلہ میرے پتر توں لے رہی ایں؟
میں تاں اپنا بچہ ہی سمجھیا سی پر توں اج مینوں احساس کروا دتا ہے کہ تیرے لئی کون اپنا ہے تے کون پرایا۔
رجنی اٹھی، اوس نے سامان پیک کیتا تے ترن لگی تاں سندیپ غصے وچ بولیا،
ہن کتھے چلی ایں؟
توں اپنا بچہ سنبھال تے میں اپنے بچے کول چلی ہاں۔ اینا کہہ رجنی بوہیوں باہر آ گئی۔٭