ناول

علی انور احمد

ساڈے علاقے وِچ کنکاں دی واڈھی توں پہلے میلیاں دی اِ ک زنجیر شروع ہوندی جہڑیاں واڈِھیاں توں بعد تیکر چلدی رہندی۔ ایہ میلے اِک اِک دو دو دن دے ہوندے نیں۔ ایہناں میلیاں وچ مقامی پہلوان تے کوڈی کھیڈن والے کھلاڑی تاں شریک ہوندے ای نیں۔ دُور دے پہلوان وی آ جاندے نیں۔ اوس وار اِک چُوڑی گراں دے مُنڈے دا شُہرا سُنیا جہنے واہوا پِنڈا کمایا ہویا’ کِسے پیر ا ُستاد دا چنڈیا ہویا۔
ساڈے علاقے دا پہلا میلا دِھیرجے کی’ بابا کوڈے شاہ دے دربار تے لگدا اے۔ چُوڑی گر پہلوان نے اوتھے آ ہوکرا دِتا۔ مقامی پہلوان نے اوہدا ساہمنا کیتا پر ٹِک نہ سکیا۔ چُوڑی گر نے اوہنوں پچھاڑ کے اگلے دن بابے احمد شاہ دے میلے وچ جا بکرا بُلایا۔ اوتھے وی بتھیرے لوک تیل ملدے سن۔ اوہناں آپ ولوں اپنے وچوں سبھ توں تگڑا تے سُتھرامُنڈا میدان وچ کڈھیا پر چُوڑی گراں دا مُنڈا ایتھے وی سوا سیر نکلیا۔ اوہنے اوس پٹھے دی وی کنڈ لا دِتی۔اگے نجابت ناں دا پِنڈ سی۔ اوتھے بابے عنایت شاہ دا میلا لگدا سی ۔ چُوڑی گر اوتھوں دے پہلوان نُوں وی ڈھادِتا تے فیر وستی آرائیاں والی’ بابے لدّھے پیر دے میلے وچ آ وڑیا۔ اوتھوں دا پہلوان وی چُوڑی گرداں دے مُنڈے دی جھال نہ جھل سکیا۔
چُوڑی گردی بڑی مشہوری ہو گئی۔ ہُن لوکاں نوں وستی کرم آباد دے پہلوان تے اُمیداں سن۔ اوس پہلوان کِسے ویلے بڑی نامنا کھٹی سی۔ پر ایہ بھلے ویلے دیاں گلاں سن۔ پہلوان دا ہُن ناں ای رہ گیاسی۔
چُوڑی گر پہلوان نے بڑی چھیتی اوہنوں و ی چِت کر دِتا۔ ایس توں اگے بابے قایم شاہ فیر بابے محکم شاہ تے بابے دُھم شاہ دے میلیاں وچ وی چُوڑی گر ای جیتو رہیا۔
ہُن سارے علاقے والے پریشان سن۔ اوہناں لئی بڑی نموشی سی۔ اوہناں دی عزت’ بے عزتی دا سوال سی۔ چُوڑی گر ساریاں نوں دلی لگا جاندا سی۔ اوہ کسے کولوں وی نہیں سی ٹھلیہندا پیا۔ جے اوہ بِن ہاریوں چلا جاندا تاں پورے علاقے لئی ڈُب مرن دا مقام سی۔
تے ہُن چُوڑی گر مارا مار کردا’ فتح دے جھنڈے گڈدا ساڈے پِنڈ دے میلے تک اپڑ گیا سی۔
ساڈے پِنڈ بابے بُلھے جٹ دا میلا لگدا سی۔ بابا بُلھا کسے ویلے اِک کسان ہو گذریا سی۔ اِک دن اوہنے ویلنا جُتیا ہویا سی کہ اک ملنگ نے آ صدا کیتی۔
”بابا جی سانوں وی سوا من گُڑ تے گنیاں دی پنڈ دان کرو۔”
بابا بُلھا پہلوں ای ستیا بیٹھا سی۔ آکھن لگا۔
”پہلے ویل مُکدے نہیں اُتوں توں سویرے سویرے آن کے بھونکن لگ پیا ایں۔”
فقیر اک وار اُتانہ آسمان ول ویکھیا تے چُپ کر کے چلا گیا۔
دُپہر ہوون توں پہلوں ای بابا بُلھا کُتے وانگوں بھونکن لگ پیا۔ اوہدے پُتر تے انگ ساک پریشان ہو گئے۔
فقیر دی بھال شروع ہوئی۔ تیجے دن جا فقیر لبھا۔ بابے بُلھّے نُوں اوہدی خدمت وچ حاضر کیتا گیا۔ بابا بُلھا بلکل اِک کُتے وانگوں اوس ملنگ دے قدماں وچ جا بیٹھا تے کونکن لگ پیا۔ تِن دن بھونک بھونک کے بابے بُلھے دی حالت بڑی بھیڑی ہو چُکی سی۔
ساری آکڑ تے غرور مِٹی وچ مل چُکے سن۔ ہُن اوہدیاں اکھّاں وچ التجا’ معافی دی درخاست تے ہنجُو سن تے اوہ بِٹر بِٹر فقیر دے مُونہ ول ویکھدا پیا سی۔ فقیر نے بابے بُلھے دی کنڈ اُتے ہتھ پھیریاتے اوہدا سر اِنج پلوسن لگ پیا جِویں کسے راکھویں کُتے دا پلوسی دا اے۔
لئو جی بابا بُلھا چنگا بھلا ہو گیا۔
تے ملنگ آکھن لگا۔ ”بابا ایتھے سارے ای کُتے نیں۔ کوئی دنیا دا کُتاتے کوئی آخرت دا کُتا۔ ساریاں نوں ای ہڈی چاہید ی اے۔ کُتا ہوون وِچ کوئی مہنا نہیں۔ کُتابنیاں جے بخشیج جاویئے تاں ہور کیہ چاہیدااے تے بخشیجن واسطے صحیح در ملنااَت ضروری اے۔”
کوئی کُجھ نہ بولیا۔
بابا ملنگ جھٹ کُو چُپ رہیا فیر آکھن لگا۔
(جاری اے)