شکارن

سائیں جہنا نڈری ول’ تنہاں نوں غم کیں دا وے لوکا
”ایہ لوکاں دا کیہ اے۔ لوک گلّاں کردے ای ہوندے نیں۔ بندا مارن والے دا ہتھ پھڑ سکدا اے’ گل کرن والے دا مُونہ نہیں پھڑیا جا سکدا۔ ایہناں پچھے لگ کے ہُن میں اپنا جھُگا تباہ کرلواں۔ بھونکی جاون جویں بھونکدے نیں۔ اپنے مُونہ نال ای بھونکدے پئے نیں ناں۔ نالے کنڈ پچھے تاں لوکی بادشاہواں نوں وی گالھاں کڈھ لیندے نیں۔ ایہ وی کوئی نشاک پاک نہیں نیں۔ مینوں پتا اے ایہناں دیاں کِنیاں کُو ہل تے نہاتیاں ہوئیاں نیں۔
اسیں ساریاں دا اُڈھ مُڈھ جاندے آں۔ سانوں وی سچیاں تے کھَریاں کرنیاں آندیاں نیں۔ پر اسیں کسے دے عیباں نوں پھرولنا گُناہ سمجھدے آں۔” ایہو جہیاں گلاں کر کے فرمایش علی خُد نوں تسلی دیندا۔
موجاں نوں اوہنے اِنج گل نال لایا جویں اوہ داتا دربار توں ہو کے نہیں آئی’ دُبارا جم کے آئی اے تے سارے گناہواں توں پاک ہو کے آئی اے۔
فرمایش علی تِن مہینے موجاں کولوں جُدا رہ کے ویکھ لیا سی۔ اوہنوں موجاں دی قدر بڑی چنگی طرحاں معلوم ہوگئی سی۔ نالے ہُن اوہ اوس منزل تے اپڑ گیا سی جتھے صرف سجن ول ویکھی دا اے سجن دے عیباں ول نہیں ویکھی دا۔
پر ایہ تاں اودوں دیاں گلّاں سن جد میں یارھاں بارھاں سالاں دا ہوندا ساں تے موجاں چالھی بتالھی سالاں دی ہوندی سی۔
میرے سمھالے توں پہلاں اپنی بھر جوانی وچ اوہنے بہت کُجھ کیتا۔ کیہ اوہ اک وار وی نہیں پھڑیجی؟
ایہ گل نہیں کہ موجاں کدے وی نہ پھڑیجی۔
جوانی وچ ہرکوئی واء دے گھوڑے اُتے سوار ہوندا اے۔ ڈر خوف اوّل تاں نیڑیوں ای نہیں لنگھدا جے رتی بھورا ڈر آندا وی اے تاں بندا پرواہ نہیں کردا۔
جوانی وچ بندا جہڑے راہ اُتوں بغیر سوچے تے اجھکے لنگھیا ہوندا اے۔ پچھلے پہریں اوس راہ ول جاون لگیاں سو سو وار سوچدا اے۔ پنڈ دی نُکڑے دو تن کھولے سن۔ ایتھے کسے ویلے ماچھی رہندے سن۔ فیر اوہ اُچل گئے۔ وڈی کچی اِٹ نال بنائیاں کندھاں تے اوہناں اُتے ٹُٹے بھجے چھپر رہ گئے۔ کسے نوں اوہناں کندھاں اُتے نویں چھپر رکھ کے وسوں کرن دی لوڑ ای نہ پئی۔ مرلے مرلے تھاں پچھے مرن تے مارن دی عادت لوکاں نوں بہت بعد وچ پئی۔
پِنڈوں ہٹویں اوہ چنگی بھلی لُک سی۔
معراج دین مجھّا کمیاں دا مُنڈ سی۔ مال ڈنگر اوہناں واہوا رکھیا ہویا سی۔ اوس مال ڈنگر نوں سانبھنا پالنا کوئی سوکھا نہیں سی۔ اوہناں دی سنبھائی واسطے اوہ جِسراں وی ہوندا’ کردا سی۔ کدے مینہ کنی ویلے کِسے دے پٹھے چوری وی کرنے پیندے سن تاں اوہ کرلیندا۔ ایس معاملے وچ اوہ ڈھیر سیانا ہو گیا ہویا سی۔ اوہ راہ وچ پٹھیاں دا اک تِیلا وی ڈِگن نہیں سی دیندا تے دِن چڑھدیاں نوں کھُرلی صاف کر کے انج مانجا ماردا سی کہ چوری کیتے پٹھیاں اصلوں ناں نشان مِٹ جاندا سی۔
اِک واری ذرا دُور دے پِنڈ دے بندے دے پٹھے چوری ہوئے تاں اوہ اوہناں دے پِنڈ وی آ وڑیا۔ اوہنے لوکاں دیاں کھُرلیاں پھرولنیاں شروع کر دِتیاں۔ مجھّے نے اوہدے پٹھے چوری کوئی نہیں سی کیتے۔ اوہنے اوہدی کھُرلی وی پھرولی تے کُجھ گلّاں وی کیتیاں۔ مَجھّے نوں بڑا وٹ چڑھیا تے اوہنے دل وچ تہیّا کیتا کہ ایہدے پٹھے ہُن چوری کرنے ای کرنے نیں۔ کُجھ دِن پا کے اک رات مجھا اوس بھائی دی لک جِڈی کنک دی وڈی ساری پَنڈ وڈھ لیایا۔ اوہنے سیانف ایہ کیتی کہ اوہ کنک سِدھی اپنے گھر نہیں لے کے گیا۔ اوہنے اوہ پَنڈ ماچھیاں دے چھڈے ہوئے کھولیاں وچ لُکاون دا سوچیا۔ جد اوہ انھیرے وچ اوہناں کھولیاں وچ وڑیا تے پَنڈ سٹن مگروں جد اوہنے سُرت سنبھالی تاں اوتھے موجاں تے اوہدے نال نالدے پِنڈ دا شفیا ماچھی ویکھیا۔ (جاری اے)