ناول شکارن

کوئی گل نہیں نِبڑ لاں گا اوہدے نال وی۔”
موجاں ایس واپری دا شاید بھوگ نہ پاندی۔ ڈنڈی جھُمکی کھڑیجن دی وی کوئی کہانی گھڑ لیندی پر جس ویلے اوہ گھر اپڑی اگے اوہدا خاوند بیٹھا حُقی پیا گڑگڑاندا سی۔ ہُن اوہ اوہدی ابتر حالت ویکھ چُکیا سی۔
”کیہ ہویا ای؟ کویں گھابری ہوئی ایں؟”
”اوہ میں کماد وچ گئی ساں۔ لمبرداراں دا باگھی میرے ”بکھی” پے گیا۔”
باغ علی لمبردار دا بھتیجا سی۔ اوہ کوئی چھلیا کانا نہیں سی۔ اوہدے نال لڑنا ذراا وکھا سی پر ایہدا مطلب ایہ وی نہیں سی کہ اوہنوں پِنڈ دیاں دِھیاں بھیناں نوں چھیڑن دی کھُلھ سی۔
فرمایش علی پِنڈ دے لمبردار اگے جا شکایت لائی۔
لمبردار سیان سی’ باغ علی دا تایا سی یاں اوہدے عہدے اوہنوں عقل مت دے دِتی سی۔ عُہدے دا اپنا بھار’ اِک اپنا حُسن ہوندا اے۔ کرسی اُتے بیٹھا ایویں جہیا بندا وی دانا لگدا اے۔
عقل بدوبدی اوہدے وچ آ وڑدی اے۔ اگوں اوہدی مرضی ورتے نہ ورتے۔
لمبردار سمجھ گیا گل اوہ نہیں جہڑی دسی گئی اے۔ وچوں اصل گل کوئی ہور اے۔ اوہنے باغ علی نوں سد لیا۔
باغ علی بھورا نہ جھجکیا۔ اُنج وی بھیڑے بندے کولوں لوکی گھٹ ای جھجکدے نیں۔ اوہنے الف توں لے کے یے تک ساری کہانی فرمایش علی دے ساہمنے ای سنا دِتی۔
”مینوں تاں پہلوں ای پتا سی۔” لمبردار مُچھاں نوں وٹ چاڑھیا۔
”موجاںنوں نال لے جا کے اوتھوں ڈنڈی جھُمکی بھال لویں جِتھے اوہ… گئی سی۔” لمبردار کھچرا تے کمینا ہاسا ہسیا۔
ڈِھڈوں فرمایش نوں وی بیوی دیاں کرتوتاں دا پتا سی۔
اوہ دڑ وٹ گیا۔
اوہنے اوس دن موجاں نوں شاید پہلی وار نِکی جہی کُٹ چاڑھی۔ ”عزت تاں گواندی پھِردی اے۔ سونے دی ڈنڈی جھُمکی وی کھڑا آئی اے۔ ایہ کوئی گل اے بھلا” پک نال اوہنے ایہ ای سوچیا ہونا ایں۔
مارن کُٹن توں ایویں گھنٹا ڈیڑھ بعد اوہنے آپ ای ٹکوراں کیتیاں تے معافیاں وی منگیاں۔ موجاں نوں کوئی خاص فرق نہیں پیا۔ اوہدی تاںاوہ حالت سی ”دو پئیاں وِسر گئیاں بھیڑی دیاں دُور بلائیں گئیاں۔”
آکھدے نیں عورت اوس سائیں دی مار کُٹ دا غُصا نہیں کردی جہڑا اوہنوں بعد وچ چھیتی نال مناون لگ پوے۔ ا وہدے ناز نخرے چُکے تے ہتھ بنھ کھلووے۔ رُسن رساون تے منیجن مناون وچ جہڑا سواد اے اوہ صرف زنانیاں ای جاندیاں نیں۔ پر اسیں تاں موجاں دے لاہوروں واپس آون توں بعد دی گل کردے پئے ساں۔
لاہوروں پرتن توں بعد موجاں پہلے والی موجاں نہیں رہی۔
جِسراں کچھو کُما اپنے خول وچ سِمٹ کے سری لکو لیندا اے ایسراں اوہنے واہوا دِن اندر وڑ کے کڈھے۔ بڑے وضو سازے تے تہجد نمازاں وی پڑھیاں۔ اوہ ماکھو لاہون آلیاں وانگوں ہر ویلے مونہ سر ولھیٹی رکھدی۔ اوہنے سائیں دیاں وی بڑیاں خدمتاں کیتیاں۔ تے وارث شاہ آکھیا اے۔ وارث شاہ نہ عادتاں جاندیاں نیں’ بھاویں کپیئے پوریاں پوریاں نی۔ آخر موجاں اُتے اوہدی بھیڑی فطرت غالب آ گئی۔
موجاں یاری لاون دے معاملے وچ سیانیاں عورتاں وانگوں اک ویلے اِک’ دے اصول تے عمل کردی سی۔ ایسراں عورت بہت ساریاں مُشکلاں توں بچی رہندی اے۔ پر فوجی ونڈ کھائو’ کھنڈ کھائو دے اصول تے چلدے سن۔ موجاں نوں وی اوہناں ایس لاین تے لا لیا۔ جد فوجی چلے گئے تے موجاں لاہوروں دھکے کھا کھُو کے پرتی تاں اپنا ”اِک ویلے اِک” والا ضابطا بھُلا بیٹھی۔ اوہنے اکو ویلے دو یار بنا لئے۔ تھوڑی جہی سیانف اوہنے البتا ضرور کیتی۔(جاری اے)