ناول شکارن

علی انور احمد

”اللہ ساریاں دا ویلا سوہنا ای لنگھائے۔” اوہ بولی تے فیرآکھن لگی۔
”صبح صبح دا ٹایم اے۔ ایویں تینوں تنگ کیتا اے۔ فیر کسے ویلے کھُلھ کے گل ہووے گی۔ میں اک فون کرنا سی۔ مینوں پتا لگا اے تیرے کول کوئی حساب کتاب اے تے توں لمی گل کروا دینا ایں۔” اوہ پیکیج دی گل کردی پئی سی۔
”ضرور’ ضرور’جِنا چِر مرضی گل کرو۔ نمبر دسّو۔”
اوہنے سِگٹاں دی ڈبی نالوں پاڑیا گتے دا ٹُکڑا میرے ول ودھایا۔ اوہدے اُتے نمبر لکھیا ہویا سی۔ میں نمبر ملا کے موبایل اوہنوں پھڑا دِتا۔ بیل جاندی پئی سی۔ تُسیں ارام نال فون کرو۔ میں تہاڈے لئی ناشتے دا آکھناں۔”
”نہیں نہیں میں ناشتا نہیں کرنا۔” اوہنے ہتھ دے اشارے نال مینوں روکیا۔
”چلو چاہ ای پی لئو۔” میں ایہ آکھ کے اوہدے لئی چاہ دا اکپ لین چلا گیا۔ واپس آیا تاں اوہ گُم سُم بیٹھی سی۔ اُداس تے پریشان سگوں تھوڑی غُصے وچ وی نظر پئی آندی سی۔ اوہنے بے دھیانی نال چاہ دا کپ پھڑیا۔چاہ پیندیاں ہویاں وی اوہ سوچاں وچ گُم دِسی۔
”لوک بڑے مطلبی نیں۔ مطلب کڈھ کے راہ پیندے نیں۔” اوہ جویں اپنے آپ نال بولی۔
”انج ای اے۔ عنایت حسین بھٹی گاون بولیا سی۔ دُنیا مطلب دی او یار۔”
”پیسے دیو تاں جِویں آکھو کردے نیں۔ پیسے ولوں ڈِھل ہو وے تاں فون وی نہیں سُندے’ ‘
”کون سی؟” میں سوچیا میرا کُجھ نہ کُجھ بولنا ضروری سی۔
”ہے سی اِک کُتی دا پُتر۔ اوہ سمجھدا اے۔ میں اوہنوں چھڈ دیاں گی۔ میں تاں اوہدیاں کھاکھاں چِیر دیاں گی۔”
”اج کل سارے پیسے دے سکّے نیں۔” میں سمجھیا کوئی لین دین دا معاملا ہونا ایں۔
اوہ چُپ رہی تے بے دھیانی وچ اپنے بُلھاں نوں دندیاں وڈھدی رہی۔
”اوہ میں اِک گل پُچھنی سی۔” میںجویں جھجکدا پیا ساں۔
اوہنے میرے ول ویکھیا جویں آکھدی ہووے ۔ ”پُچھ”۔
”موجاں توں میرے نالوں کافی وڈی ایں۔”
اوہ چُپ کر کے میرے ول ویکھدی رہی جویں آکھدی ہووے۔ ”اگے بول”
”تیری عمر دیاں زنانیاں بُڈھیاں مائیاں ہو گئیاں نیں تے توں گھوڑے وانگوں چُست تے تیز ایں۔ ہور تے ہور میرے نالوں وی زیادا صحت مند تے جوان نظر پئی آنی ایں۔ ایہ کیہ راز اے؟”
”میں جادُو جاننی آں۔ ” اوہ اکھّاں گھُما کے بولی۔
”جادو؟” میں دُہرایا۔
”ہاں جادو’ تُوں وی سِکھنا اے؟” مینوں لگا اوہ شرارت پئی کردی اے۔
”جوان رہن لئی بندا کیہ نہیں کردا۔ جے تو واقعی سچ پئی آکھنی ایں تاں میں ضرور سکھنا چاہواں گا۔” میں اپنے سُکے ہتھاںول ویکھیا جہناںدِیاں ناڑاں اُبھریاں ہوئیاں سن۔
”پتا نہیں توں اوہ سبھ کُجھ کر سکدا وی ایں کہ نہیں ”اوہدا انداز بڑا پُراسرار سی۔ میں اوہدے ہور کُجھ آکھن دا انتظار کردا رہیا تے اوہ آکھن لگی۔
”اچھا اج مینوں ذرا چھیتی اے۔ فیر کسے ویلھے ٹایم گلاں ہوون گِیاں۔”
”جی ضرور میں اُڈیکاں گا۔ ” میں جواب وچ آکھیا۔
تے اوہ چلی گئی۔
”پتا نہیں تُوں اوہ سبھ کُجھ کر سکدا وی ایں کہ نہیں۔” مینوں اوہدی آکھی ہوئی گل وار وار چیتے آون لگ پئی۔ پتا نہیں اوہ مذاق کردی پئی سی یاں سنجیدا سی۔ بڈھیپے وچ ذہن اُکا ہور دا ہور ہو جاندا اے۔ بندا ایویں جھلا ہو کے کملیاں گلاں سوچن لگ پیندا اے۔ انہونیاں نوں منن لگ پیندا اے۔ کِنے دُکھ دی گل اے اپنا بچا جمن لئی کسے دابچا مارنا تے کِنی حیرانی دی گل اے عورت دا اِنج کرنا۔ عورت جہنوں نازک’ رحم دل تے معصوم آکھیا جاندا اے۔ (جاری اے)