کہانی پراگا گدی

ثروت سہیل

میں ایہنوں ویکھ لواں دی۔
اوہنے بوہا کھولیا۔ بییٹی برونہہ تے کھلوتی سی۔ اوہنے دھکے نال اندر آون دی کوشش کیتی پر مسز سنبری نے اوہنوں ڈک لیا۔
میں ہرب نوں ملنا چاہنی آں۔
توں نہیں مل سکدی۔ اوہ باہر گیا اے
نہیں ، اوہ باہر نہیں۔ میں آپ اوہنوں اپنے پئیو نال اندر اوہدیاں ویکھیا اے تے اوہدوں مگروں باہر نہیں نکلیا۔
چنگا فیر ، اوہ تینوں ملنا نہیں چاہندا، تے جے توں رولا رپا پایا تے میں پلس نوں سد لواں دی۔
مینوں میرا ہفتے دا خرچا چاہیدا اے۔
بس ایہ توں اوہدے کولوں چاہنی ایں ۔ ‘ اوہنے اپنا بٹوہ کڈھیا۔’ ایہ لے پینتی روپئے ۔
‘ پینتی روپئے؟ باراں روپئے تے نرا کرایہ ای ااے۔
تینوں بس ایہ ای لبھنا ایں ۔ نہیں تے کیہ ، اوہنے ایتھے رہن دا خرچہ نہیں دینا ؟ ‘
ییٹی بولی ،’ فیر فیر نیچر دی قسط وی اے۔
جدوں ویلا آوے دا تے اسیں اوہنوں ویکھ لواں دے ۔ تینوں ایہ پیسے چاہی دے نے کہ نہیں ؟’
پریشان ، انج تے ہاری ہوئی ، بییٹی ڈانواں ڈول کھلوتی رہی۔ مسز سنبری نے دھکے نال پیسے اوہدے ہتھ وچ پھڑائے تے تھاہ کر کے بوہا مار لیا۔ اوہ مڑ کے کھانے والے کمرے وچ ٹر گئی۔ ‘ میں رولا مکا آئی آں۔’
گھنٹی فیر وجی ، تے وجدی گئی، پر اوہناں جواب ناں دتا، تے فیر اوہ کھلو گئی۔ اوہناں حساب لایا بییٹی ٹر گئی اے۔
اگلے دن رت واہ واہ سی ، ہوا دا رخ تے رفتار ٹھیک سی، تے ہربرٹ نوں دو ، ترے واری ناکام ہون توں مگروں پتا لگا کہ اوہدے وچ وڈی ڈبہ گڈی اڈان دا ول ہے اے۔ اوہ ہوا وچ اتانہہ گئی تے اچی ہور اچی ہوندی گئی جدوں اوہنے ڈور چھڈی۔
کیوں جی ، ایہ ویکھو، اک گز وی دور ہووے تے انج لگدا اے اک میل اچی لگدی اے۔،’ اوہنے بڑا خوش ہو کے آکھیا۔
اوہنے اپنی ساری حیاتی اے سواد نہیں سی چکھیا۔ کئی ہفتے لنگھ گئے ، اوہناں نے بییٹی لئی اک چٹھی دی کہانے گھڑی، جہدے وچ ہربرٹ ولوں لکھیا سی ، اوہنے بییٹی نوں دسیا سی کہ جنہاں چر اوہ اوہدے ٹبر نوں نہیں چھیڑن لگی اوہنوں اپنا خرچہ پینتی روپئے ، ہر ہفتے سویرے ، ڈاک وچ لبھ جائے کرے دا۔ تے اوہ فیر نیچر دی قسط وی دیوے دا جدوں ٹیم آیا۔ مسز سنبری اس گل دے بڑی خلاف سی۔ ، پر مسٹر سنبری نے ، پہلی واری اوہدے نال اختلاف کیتا ، تے ہربرٹ نے وی آکھیا کہ ایہ ٹھیک اے۔ اوہدوں تک ہربرٹ نے نویں گڈی دا ول سکھ لیا سی، تے اوہدے نال کئی کرتب کر لیندا سی۔ اوہنے ہن دوجے گڈی بازاں نال مقابلے لانے چھڈ دتے ۔ اوہ اوہناں توں اگے لنگھ گیا سی۔ ہفتہ پشلا پہر اوہدے لئی بڑی شان دا ٹیم سی۔ اوہ کول کھلوتے لوکاں دیاں گلاں تے تعریفاں دا سواد پیا لیندا سی ، تے جہڑا دوجے لوکاں نوں ساڑا لگا سی اوہد ے تے وی خوش پیا ہندا سی۔ فیر اک شامیں جدوں اوہ اپنے باپ نال سٹیشن توں گھر ول پیا اوہدا سی ، بییٹی نے اوہدا راہ ڈک لیا۔ ‘ ہیلو ، ہربرٹ،’ اوہ بولی ۔۔’ ہیلو،
‘ میں اپنے بندے نال کلیاں گل کرنی ایں، مسٹر سنبری۔’
کوئی ایسی گل نہیں ، جہڑی توں میرے نال کرنی اے ، اوہ میرا باپ نہیں سن سکدا۔’ ہربرٹ نے سختی نال آکھیا ۔
اوہ ذرا جھک گئی۔ مسٹر سنبری وی اگانہہ پشانہہ ہویا ، اوہنوں سمجھ ناں آئی کہ میں کھلوواں کہ جاواں۔
چل ٹھیک اے، فیر ، ‘ اوہ بولی۔ ‘ میرا دل اے توں گھر ا جا، ہرب۔ اوہس راتیں ، جدوں میں تیرا سامان بھنیا سی ، میرا ایہ مطلب نہیں سی۔ (جاری اے)