غزل

قیصرمحمودگورایہ

اسی پنج پانی دے پوترے، ساڈی مٹی لال و لال
اسی میرے، چھنب، نیائیاں، سانوں کہڑی گل دے کال
ویکھو رب سوہنے دیاں بخششاں، سانوں، دِتا دیس پنجاب
جہدے پانی عرق گلاب نیں، جہدی دھرت بہشت مثال
کھنگی چھڈ نہ دیویں آس وی، کِتے ہمت جاویں ہار
ویکھیں نھیر چوں سِمدے چاننے، رکھیں دل دا دیوا بال
ساڈی کنڈ تے تھاپڑا عشق دا، اسی گھبرو پت دلیر
ساڈے پہاڑاں ورگے حوصلے، سانوں شوہ وی جاپن کھال
اساں منیا وارث شاہ نوں، ساڈے باہو ورگے پیر
ساڈی قلمیں حق دی واشنا، اسی لکھیے شعر کمال
اسی دیس پنجاب دے سورمے، ساڈی انکھاں نال پچھان
اسی کیتی گل نہیں گالدے، بھاویں ہونا پوے حلال
اسی قیصرؔ دل دے بادشاہ، ساڈی رہتل سادمراد
اسی پکے ٹھیٹھ پنجابیے، اسی ماں بولی دے بال