غزل

رمضان شاکر

جس دن دا آیا ہویا واں بے قدرا تیرے شہر دے وچ
برساتاں جثہ ساڑدیاں‘ ٹھرنا واں شکر دوپہر دے وچ
میں امرت جان کے پینا واں‘ مٹھا اے اصلی شہد جویں
کیہ زہر اے زہر محبت دا‘ کیہ وکھری چس اے زہر دے وچ
کوئی اوہدے ہاسے ویکھے نہ‘ اوہدی مسکان تے جاوے نہ
میں اوہدے روسے ویکھے نیں‘ میں ڈٹھا اے اوہنوں قہر دے وچ
خورے کیہ جادو کردا اے‘ سب اوسے دا دم بھردے نیں
ہر گل اپنی منوا لیندائے‘ آ جاندا اے جد لہر دے وچ
اوہ شور شرابا چھلاں دا‘ اوہ شوخ روانی رہندی نہیں
پانی جد نکھڑ جاندا اے‘ دریائوں کدھرے نہر دے وچ
چن جے اک واری ویکھ لوے‘ اوہدے من موہنے مکھڑے نوں
فیر قیدی بن کے رہ جاوے‘ ڈب جاوے اوہدے سحر دے وچ
ان ہونیاں گلاں نوں شاکرؔ شعراں دا چولا پاندا اے
ایہ اکھر کتھوں لبھدا اے‘ لکھدا اے وکھری بحر دے وچ