غزل

منصور عزمی

لَے کے شکل بڈاویاں والی مینوں آن ڈرائوندے نیں
اَکھاں دے وچ ہڑ آئوندا اے جد سوچ اِچ اکھر آئوندے نیں
صورت میری ماں دھرتی دی اوہناں ہتھوں وِگڑی اے
جیہڑے اِس دھرتی دے اُتے انھا ظلم کمائوندے نیں
خورے میرے پنڈ دے کیہڑے، کیہڑے گھر وچ پھاکا اے
بُھکھ نال اللہ جانے کیہڑی ماں نوں بال ستائوندے نیں
دھرتی تے نہیں اوہناں کولوں ہور کوئی بھیڑا ہوندا
اپنے آپ نوں دنیا اُتے چنگا جو اکھوائوندے نیں
مر جاندے نے بال اَیّانے کامیاں دے کیوں بھُکھے
چودھری اپنے کُتیاں نوں کیوں روز ہی گوشَت پائوندے نیں
اِس دھرتی دا لیکھ مقدر جگنا ایں اوہناں ہتھوں
مُڑھکے دا جو وَتر لا کے اِس دھرتی نوں واہوندے نیں
بختاں والے لوک نے عزمیؔ اوہئی دُنیا اندر
ماپیاں نوں جو اِس دھرتی دے اُتے فیض پچائوندے نیں