غزل

مسعود چوہدری

نہ کوئی زر‘نہ کوئی گھر نہ در‘ دیوار چاہیدی
میرے دشمن نوں میرا سر میری دستار چاہیدی
نہ چانن توں مقید کر دوے اک دائرے اندر
کوئی کاغذ قلم ایسا نہ اوہ پرکار چاہیدی
دلاں نوں جو کرے تسخیر اُس دے ہاں اسیں قائل
جو قابض ہووے ذہناں تے نہیں سرکار چاہیدی
جنہے ویلے دے اکبر دے کلیجے رُگھ بھر دتا
اسانوں فیر دُلے دی اوہ للکار چاہیدی
نکھیڑے شمر توں حُر نوں تے اوہنوں معتبر کردے
حسینؓ ابن علیؓ ورگی کوئی گفتار چاہیدی
انھیرے‘ ظلم تے جبراں دیاں کٹے فصیلاں نوں
اوہ چانن دی بنی تکھی جہی تلوار چاہیدی
نظر بھر کے کوئی دیکھے تے بس فیر دیکھدا ای رہے
ستارا ساز اکھیاں وچ اجہی لشکار چاہیدی
کھلر کے دُور تک مسعود راہواں نوں جو مہکاوے
اسانوں وی تے اُس چنبے دی کجھ مہکار چاہیدی