غزل

عمران سلیم

جگ نے جنہے دکھ وی میری جھولی پائے
شعراں راہیں اج اوہ سارے میں پرتائے
خود غرضی نہیں کیل گئی جے سبھ دیاں سوچاں
فیر کیوں دشمن اج اک دوجے دے ہمسائے
ایسے لئی ایہہ لمحہ سانوں چنگا لگیا
صدیاں دے دو وچھڑے ایہنے آن ملائے
اوہناں اکھاں کولوں چانن کھس ای جاندا
جہڑیاں اکھاں دے وچ رہندے خواب پرائے
سوچن سمجھن دے وچ کدھرے بیت نہ جاون
گنتی دے کجھ ساہ جو ساڈے حصے آئے
میں جنہاں دے کہن تے شیشہ چُک کے پھریا
سبھ توں بہتے اوہناں نے پتھر برسائے
ہسدے متھے من سلیم اوہدی وڈیائی
کلر کھادی دھرتی تے جس باغ اُگائے