آتھن

پروفیسر موہن سنگھ

پجدا سورج دا گھوڑا گھرکدا
پچھمی پتناں تے جس دم آن کے
پوکھڑاں دے نال اڈاندا لال دھوڑ
نال مڑھکے بھجی شگرپھی عیال
منہ چوں سٹدا تومبے سوہی جھگ دے
دھیمے رنگاں والی آتھن آن کے
دھردی اس دے کناں دے وچکار ہتھ
پھیر ہولی ہولی لمبیاں انگلیاں
نال چھوہ کے تتیاں ناساں اس دیاں
کڈھدی کنڈیالا اس دے منہ چوں
آ کے شانتی وچ اوہ اتھرا جنور
ہولی ہولی تردا آتھن دے مگر
وچ نھیرے دی گفا لہہ جاندا
پر کیوں بے چین میریاں آتھناں
پر کیوں منہ زور میریاں دھڑکناں
رنگاں دے وچ وی سدا بے رنگیاں
کی کرن گیاں یاد دیاں انگلیاں
اتنی نکی جند تے ایڈا طوفان
جند دی اک بند وچ اتنے جہان
اک انو وچ تڑپ دے اتنے سامان
اک مکانی کس قدر ہے لا مکان
دھرت تڑپی، شانت ہویا آسمان