بالو

نہ نہ…پت کسے نے نھیں رونا…پت تاڈے رون نال رتنی دی روح نوںدکھ ہو…بس سارے واہگرو واہگرو کرو…۔
روندیاں بڑیاں کڑیاں چپ ہو گئیاں۔
بھگت سیوں دی حویلی توں لے کے سویاں تک جاندے ہجوم ورگا درش لوکاں نے پہلاں کدے وی نہیں سی دیکھیا۔ موہرے موہرے برات وانگ سجیا بینڈ،پچھے رتنی دی ارتھی تے مگر سارے دا سارا پنڈ۔ اجہی ارتھی پہلاں کسے نے نہیں سی دیکھی۔
سِویاں دے اندر لکڑاں تے پاتھیآں نال چنی ہوئی چکھا نوں دیکھ کے بینڈ والیاں دی دھن اداس جہی ہو کے آپے چپ ہو گئی سی تے بھگت سیوں تے اوہدے مگر کھڑے لوکاں دے کنٹھ وچوں واہگورو دے جاپ دی آواز ہور وی اچی ہو گئی سی۔ واہگورو واہگورو دا جاپ پنڈ دی ہوا وچ گھل کے سویاں چ وسدیاں روحاں نوں چھوہ رہیا سی۔
رتنی دا سوا بلدا رہا۔ بھگت سیوں دی اکھ وچوں اِک وی ہنجو نہیں کریا۔ دھیاں پتاں نے باپ دے گل لگ کے رونا چاہیا تاں اوہ کہہ دیندا ۔
نہ شیرا، اپنی ماں دی روح نوں تکلیف نہیں دینی، مساں ستی اے…سون
دی آودی ماں نوں۔ سوا ٹھنڈا ہون تک بھگت سیوں کول بیٹھا رہیا۔
سارا پنڈ چپ سی۔
تے ہن اوہ تے اوہدی قلم وی خاموش سن پر روح اجے وی بھگت سیوں دی حویلی وچ بھٹک رہی سی۔
نی دس، پھیر کیہ ہوئے…بالو توں بناں ماہیا کنج جیوندا رہ گیائے ؟
اخیر قلم نے چپ توڑی۔
تے اوہ جویں نیند توں جاگی۔ اوہنے اپنے آلے دوالے تکیا۔ اوہدے گھر دے کونے وچ وسیا اوہدا نکا جہیا پنڈ تے اوہی ماں دی دتی مشین تے مشین دے آلے دوالے کھڑے گڈے گڈیاں جویں اکو جھٹکے چ ساہ وہونے ہو گئے ہون۔
نہ نی، اس دن صرف بالو ہی نہیں مکی…اس دن توں بعد بھگت سیوں دی حویلی وچوں کدے کسے نے بالو ماہیئے دے ٹپیاں دی آواز نہیں سنی۔ اوہدے پران تاں بالو دے نال ہی چلے گئے سن۔ پچھے تاں اِک بت رہِ گیا سی۔ تے اجے رتنی دا تیرھواں وی نہیں سی منایا، اِک رات چپ چپیتا بھگت سیوں وی اس جہیان نوں الوداع کہہ گیا۔
کہندے نے، آخری وار اوہنے رتنی نوں واج ماری تے کجھ پلاں چ اوہدے ساہاں دی ڈور ٹٹ گئی سی۔
اوہدے بولاں دی نمی قلم دی سیاہی چ گھل کے چارے پاسے پسر گئی جاپی۔
معاف کریں اڑیئے…مینوں پتہ نہیں سی پتہ کہ محبت دا ایہ روپ وی ہوندے۔ توں سچ آنہدی سیں…چن تاریاں نال ہی عشق نہیں ہندا، ایہ تاں چکڑ چ وی پیدا ہو سکدے…قلم دی اکھ وچوں اِک ہنجو نکل کے کاغذ دی ہک تے پھیل گیا۔
ہن اوہ دوویں چپ سن۔ مساناں چ دھکھدی اگ وانگ اوہناں دے اندریں وی کجھ دھکھ رہیا سی۔
اوہناں دوواں کول جویں شبد مک گئے سن، پر روح اجے وی بھگت سیوں دی حویلی دے بوہے چ اکھاں گڈی کھڑی سی۔ جتھے چٹے ربناں والی کوٹھی والے سردار دی پوتی منجے نال جڑی بیمار رتنی دے چہرے وچوں کسے پری دے نقش لبھ رہی سی تے گھسمیلے کپڑیاں والا صوفی جہیا بابا بھگت سیوں کدے رتنی دے سر دیاں جوآں کڈھدا، کدے گھٹ گھٹ کرکے پانی پیاندا، اچی ہیک نال گان لگ پیندا سی۔
گڈی آئی اے ٹیشن تے
پچھے ہٹ وے بابو
مینوں ماہیا دیکھن دے
پچھے ہٹ وے بابو
وے مینوں بالو دیکھن دے
وے مینوں بالو دیکھن دے ٭