غزل

بابا نجمی

خورے کنا ڈریا ہویا نھیرے توں
دھپاں وچ وی دیوا بال کے رکھدا اے
دنیا اوہنوں کلیاں کر کے ماردی اے
جہڑا وی کوئی سچ اچھال کے رکھدا اے
بلیاں کتے اوہدے بھانڈے چٹدے نیں
جو نہ ویلے نال ہنگال کے رکھدا اے
بڑا بہادر جہڑا ایس ہنیری وچ
اپنے گھر دے ککھ سنبھال کے رکھدا اے
اوہدا فرض اے ساڈے تے احسان تے نہیں
پتھراں وچ وی کیڑے پال کے رکھدا اے