غزل

جاوید صدیق بھٹی

ریجھ اے مینوں کول بٹھاوے
ہور وی نیڑے ہوندا جاوے
گلاں کر کر کول بٹھاوے
فیر ویہندیاں تصویر بناوے
ایناں پیار کرے اوہ مینوں
قسماں جین مرن دیاں کھاوے
سارے ویہندے رہ جان فیر
دنیا نوں اوہ سبق سکھاوے
سارا جگ ماہی نوں تکے
اینے سوہنے لیڑے پاوے
سدّا جد وی اوہنوں گھلاں
چھیتی میرے کول اوہ آوے
کنے لوکی بھاویں آکھن
میتھوں مُکھ نہ اوہ پرتاوے
جے سانوں جت لئے جاوید
فیر انگلی تے پیا نچاوے