غم

ڈاکٹر سعدیہ بشیر

غم گلے لا کے سوئیے
دس ہور کیویں روئیے
چکے بھار نئیں او جاندے
کنی واری اسیں اٹھے
کنی واری ڈگے آں
بیبا مر گئے آں
اساں مر گئے آں
یاد رکھنے دا وعدہ
ساکوں بھُلیا نئیں جاندا
سانہواں ٹھنڈیاں نے پئیاں
اساں ٹھر گئے آں
بیبا مر گئے آں
جند جیویں کالی ڈوری
تو اے چن میں چکوری
ریجھاں اڈدے پٹولے
تاگا جھولدا اے جھولے
گنڈھاں دل نال لائیاں
کوئی ہتھاں نال کھولے
اسیں ڈر گئے آں
بیبا مر گئے آں
تیرے ناں اسی جپے
تیرا ناں لے کے بولے
تیرا سدا کیویں آوے
کسے سنیاں نئیں واجاں
گھر گھر گئے آں
اسیں سڑ گئے آں
ہائے مر گئے آں