غزل

بشیرباوا

کوئی دردی دلاور دل دلاسے کون دیندا جے
سیالی سِیت وچ سُکھ دے چماسے کون دیندا جے
ہمیشا چاننی اپنا بدن چمکا کے رکھدی اے
اماس رات وچ سُفنے بے آسے کون دیندا جے
بھلا بے حِس زمانے وچ کسے وی دل دی لگی ویکھو
حوا س اپنے کوئی جو کے کھراسے کون دیندا جے
فضا وچ ویکھ کے اکھاں جدوں حیرانگی پھڑ لئی
کِتے وچ عدسیاں منظر عکاسے کون دیندا جے
پہاڑی چوٹیاں اُتوں لواناں ویکھ کے پھردی
کدی اکھ اتھ‘ کدی بُلھاں نوں ہاسے کون دیندا جے
کسے مِٹھے دی یاد اندر بدن جے کوڑمنگدا اے
کرنجوے تے کوئی مصری پتاسے کون دیندا جے
مکاناں دی اُساری جد کِتے معمار کردا جے
بھڑولے تے کوئی لپّے چراسے کون دیندا جے
ضمیراں دے خمیراں وچ حسد دا خوف نہیں رہندا
یتیماں بے کساں ہتھیں ایہ کاسے کون دیندا جے
کوئی وی آخری عمرے کرے مزدوریاں مجبور
وڈیرے نوں دمُوسے تے دَماسے کون دیندا جے
اے باوا ؔجی کسے دی عرش تے ابلیس دا کیہ کم
سُریں وسدے گھریں روسے رواسے کون دیندا جے