آئودیوے بالیے

ایہہ علم فقط میرا علم نہیں ایہہ شعور آ گہی میری ملکیت نہیں بلکہ ایہہ اوہ متروکہ املاک اے جنہوں امانت دے طور اُتے میرے رب کریم نے مینوں دتا اے

لكهت:رابعہ رحمن

نہ میں کوئی مبصر آں نہ دانشور نہ کوئی ناول نگار نہ نابغہ روزگار ہستی بس اپنے قارئین وانگوں اک سادہ جہی شخصیت آں پر جدوں دا قلم ہتھ وچ پھڑیا اے جدوں توں تخیل دی پرواز نے مفلوک الحال پسماندہ تے بے بس لوکاں دے بال و پر عطا کیتے نیں جدوں توں انساناں دی زمین اُتے انسانیت دے خون ہوندے ویکھیا اے تے جدوں توں مال و متاع دے عوض رشتیاں تے قدراں نوں خریددے تے ویچدے ویکھیا اے تے قلم زادی ہون دے ناطے اپنے لفظاں تے احساسات نوں پابجواں کر کے علم و ادب دے اصل ماخذ نوں بنجر نہیں کر سکدی کہ مینوں وی اپنے علم تے آگہی دا حساب دینا اے۔ ایہہ علم فقط میرا علم نہیں ایہہ شعور آ گہی میری ملکیت نہیں بلکہ ایہہ اوہ مستروکہ املاک اے جنہوں امانت دے طور اُتے میرے رب کریم نے مینوں دتا اے۔ میرے اندر دے کردار تے گفتگار دا سیل رواں دنیا وی مخلو ظات توں نفسیاتی مدوجزر توں اپنے آپ نوں بچا کے ایہنوں جزیرہ ادب وچ پڑائو دا خواستگار اے کہ جتھے ادب وی آئینہ، شخصیت وی آئینہ تے قلم وی آئینہ ہوئے۔علم تے خدا دا تحفہ اے۔ زندگی دے کنہے ورھے لنگھ گئے، ایہو سن دے سن دے کہ کل نواں سورج نکلے گا تے دنیا ویکھے گی۔ پر دنیا کیہ ویکھے گی ایہہ کدی کسے نے نہیں دسیا تے نہ کسے نے ویکھیا پر راقمہ دی فصاحت وچ ایہہ گل آئی کہ ہاں دنیا ظلم و ستم، درد و الم، قتل و غارت، لوٹ کھسوٹ، انسانیت سوزی تے داستان الم رقم ہوندے ویکھے گی جس دی سنگینی نال شاید عزرائیل لرز اٹھے پر انج کیوں ہویا کتھے گئے اوہ دانشور، اخلاقی تے روحانی استاد، والدین دی تربیت گاہواں، ساڈا میڈیا ادب جیہڑا کہ ساڈے کردار تے رویاں دا ذمے دار اے۔ ایہناں سارے اداریاں تے شخصیات دا تعلق بلواسطہ یا بلاواسطہ قلم نال بن دا اے تے کیہ ساڈا قلم رعشہ دے مرض وچ مبتلا ہو گیا۔ کیہ ساڈے خیالات و افکار نوں دیمک چٹ رہی اے ۔ کیہ ساڈے الفاظ و معنی اپنی اہمیت تے حرمت کھو رہے نیں، کیہ ساڈا قلم بانجھ ہو رہیا اے۔ بوہت سارے ایشوز انج دے ہوندے نیں جنہاں دا تعلق ذاتیات نول ہوندا اے۔ ایس نوں میڈیا یا ادب دی کسے وی صنف وچ اچھالن، ابھارن تے سامنے لیان دی قطعاً لوڑ نہیں ہوندی، پر ایتھے ایس گل توں قطع نظر کہ اللہ دا فرمان اے کہ راز رکھن والے نوں اللہ پسند کردا اے، ایتھے ساڈا میڈیا تے ادب گھراں دے اندر وڑ کے اندرونی معاملات نوں اپنا فرض سمجھ کے منظر عام اُتے لیا کے تحقیر دے مقام تیکر اپڑاندا اے۔اوہ ایشوز جیہڑے کہ ملکی سطح اُتے ابھارنے ہون ایہناں نوں اجاگر کرن تے ودھان لئی انج دے ہتھکنڈے استعمال کیتے جاندے نیں کہ ملکی سطح تے دور، گل ست سمندر پار تیکر جا اپڑدی اے تے ساڈے دشمن ایہناں ای تفصیلات تے نشریات دی بنیاد اُتے پاکستان نوں دہشت گرد قرار دے دیندے نیں۔ ایس الزام تراشی دی تردید میڈیا یا ادب کنج کر سکدا اے کہ جو کجھ وی اے (پیٹ توں کپڑا تے اسیں آپ چکنے آں) کیہ تسیں سب لوک ایہہ سمجھدے نہیں کہ جے ساڈے اکابرین تے عہدیدار میڈیا لئی کجھ انج دی حد بندی کرن کہ میڈیا اپنی زبان دے کرارے پن توں محفوظ وی ہوندا تے کردا رہوے پر اپنی مٹی تے اپنے گھر دی عزت نوں ایس چسکے دی نذر نہ کرے۔ جرم دے محرکات ساڈے معاشرے وچ ای موجود ہوندے نیں جتھے رسم و رواج تے تہذیب و اقدار تے اخلاقیات وچ وگاڑ پیدا ہوئے جتھے اسیں اسلاف دی روایات نوں بھلا دیئے اوتھے معاشرے وچ جرم پیدا ہوندا اے۔ اج وحشت و بربریت ، انسانیت سوز تے حیا سوز تہذیب جس طرح اک نکتے دی تبدیلی توں محرم توں مجرم بن جاندے نیں ایسے طرح توں زندگی دا اک غلط فیصلہ انسان نوں رستے دا پتھر بنا دیندا اے اج من حیث القوم جے اسیں مجرم تے محرم وچ فرق محسوس نہ کیتا تے ضیاپاش مستقبل تو محروم ہو کے سیہ پوش راہواں وچ گم ہو جاواں گے تے فیر تو نویں تاریخ نواں عہد لکھن لئی سانوں نودمیدہ کلیاں وانگوں پھوٹنا ہوئے گا فیر باغباں لبھن گے چمن بنے گا آبیاری گلستا لئی فیر توں لہو وگے گا انج دے جگنو ظلمت کداں توں کڈنے ہون گے جیہڑے چراغاں نوں روشنی وکھان گے یا فیر مولانا روم وانگوں چراغ لے کے گلی کوچے چھاننے ہون گے سورج دی روشنی وچ انسان لبھن لئی پر انج کنج ہوئے گا۔ہر شے اُتے بالادستی ہون دے باوجود وی جے اسیں اک وار مٹنا چاہنے آں تے یاد رکھو کہ اسیں من حیث القوم کدی زندہ نہیں رہ پاواں گے۔ ایہہ کیفیت ایس قوم دی اے جس دی تہذیب و ثقافت دا آفتاب مشرق توں اپنی پوری آب و تاب دے نال طلوع ہوئے تے ایس دیاں کرناں دنیا دے ہر خطے تیکر اپڑن جے اج اسیں اک مرکز اُتے جمع ہو جائیے تے ساڈی توانائیاں بے کار نہیں جان گیاں۔ اکثر قوماں دا حال دہشت تے بربریت وچ انسانیت سوز تے حیا سوز تہذیب نے بدحال کر دتا۔ کیہ اسیں ایہہ چاہواں گے کہ ساڈٰ وضع کردہ بودُوباش، رنگ و روپ، چال چلن سب فرنگیانہ، اعمال باغیانہ، کردار کانفرانہ ہو جائیے، اج اسیں اپنے مذہب دیاں کتاباں الماریاں وچ بند کر دتیاں نیں ساڈے جوش و جذبے اپنے مقصد لئی تے بوہت بڑھکدے نیں پر سانوں ایہہ یاد رکھنا چاہیدا اے کہ اک قوم ہو کے اپنے مفاد پاکستان دی خاطر ترک کر کے تے وطن دی حرمت دی خاطر اپنا کردار بلند کر کے اک ہون وچ ای توقیر اے۔