لنگڑی لت دا چسکا

اک دن اک حکمران محل وچ بیٹھا سی۔ جدوں اوہنے محل دے باہر اک سیب ویچن نوں آواز لاندے ہوئے سنیا’ سیب خریدو’ سیب’ حاکم نے باہر ویکھیا کہ اک دیہاتی بندہ اپنے کھوتے تے سیب لدی بازار جا رہیا اے۔ حکمران نے سیب دی خواہش کیتی تے اپنے وزیر نوں کہیا خزانے چوں پنج سونے دے سکے لے لوو تے میرے واسطے اک سیب لیائو۔ وزیر نے خزانے چوں پنج سونے دے سکے کڈھے تے اپنے معاون نوں کہیا ایہ چار سونے دے سکے لوو تے اک سیب لیائو۔ معاون وزیر نے محل دے منتظم نوں سدیا تے کہیا سونے دے ایہ تن سکے لے تے اک سیب لیا۔ محل دے منتظم نے محل دے چوکیداری منتظم نوں سدیا تے کہیا ایہ دو سونے دے سکے لے تے اک سیب لیا۔ چوکیداری دے منتظم نے گیٹ سپاہی نوں سدیا تے کہیا ایہ اک سونے دا سکہ لے تے اک سیب لیا۔ سپاہی سیب والے دے پچھے گیا تے اوہنوں گلمے توں پھڑ کے کہیا دیہاتی انسان’ توں ایناں شور کیوں کر رہیا ایں؟ تینوں نہیں پتہ کہ ایہ مملکت دے بادشاہ دا محل اے تے توں دل دہلا دین والی آوازاں نال بادشاہ دی نیندر وچ خلل پایا اے۔ ہن مینوں حکم ہویا اے کہ تینوں قید کر دیواں۔ سیب فروش محل دے سپاہیاں دے پیراں وچ ڈگ گیا تے کہیا میں غلطی کیتی اے جناب ایس کھوتے دا بھار میری محنت دے اک ورھے دا نتیجہ اے’ ایہ لے لوو پر مینوں قید کرن توں معاف رکھو۔ سپاہی نے سارے سیب لئے تے ادھے اپنے کول رکھے’ تے باقی اپنے منتظم نو ںدے دتے تے اوہنے اوہدے وچوں ادھے رکھے تے ادھے اُتے دے منتظم نوں دے دتے تے کہیا کہ ایہ اک سونے دے سکے والے سیب نیں۔ افسر نے اوہناں سیباں دا ادھا حصہ محل دے منتظم نوں دتا اوہنے کہیا کہ ایہناں سیباں دی قیمت دو سونے دے سکے نیں۔ محل دے منتظم نے ادھے سیب اپنے واسطے رکھے تے ادھے وزیر نوں دتے تے کہیا کہ ایہناں سیباں دی قیمت تن سونے دے سکے نیں۔ وزیر نے ادھے سیب چکے تے وزیراعلیٰ دے کول گیا تے کہیا کہ ایہناں سیباں دی قیمت چار سونے دے سکے نیں۔ وزیر نے ادھے سیب اپنے واسطے رکھے تے ایس طرح صرف پنج سیب لے کے حکمران دے کول گیا تے کہیا کہ ایہ پنج سیب نیں جہناں دی مالیت پنج سونے دے سکے نیں۔ حاکم نے سوچیا کہ اوہدے دور حکومت وچ لوک واقعی امیر تے خوشحال نیں’ کسان نے پنج سیب پنج سونے دے سکیاں دے بدلے ویچے۔ ہر سونے دے سکے لئی اک سیب’ میرے ملک دے لوک اک سونے دے سکے دے بدلے اک سیب خریدے نیں یعنی اوہ امیر نیں۔ ایس لئی بہتر اے کہ ٹیکس وچ وادھا کیتا جاوے تے محل دے خزانے نوں بھر دتا جاوے۔ تے فیر ایس طرح لوکاں وچ غربت ودھدی ودھدی ودھدی ودھدی ای چلی گئی۔
ایسے طرح اک واری اک بھکاری دا ایکسیڈنٹ ہو گیا۔ بھکاری وچارہ اک لت توں معذور ہو گیا۔ گھم پھر کے منگن وچ تکلیف ہون لگی۔ سوچیا کہ کجھ پیسے بچا کے لت دا اپریشن کرا لواں گا۔ اوس بھکاری نے اک سینئر بھکاری نال مشورہ کیتا۔ اوہنے کہیا تیرا دماغ خراب ہو گیا اے توں تے خوش قسمت ایں کہ لنگڑا ہو گیا۔ کل توں لنگڑی لت لے کے سگنل تے بیٹھا رہو تے کمال ویکھ… لنگڑے بھکاری نے انج ای کیتا تے صحت مند لت والے توں کئی گنا زیادہ کما لیا۔ بھکاری سمجھ گیا کہ لنگڑا رہنا ای اوہدے مستقبل لئی بہترین اے تے روشن مستقبل دی علامت اے۔
ہن تسیں پاکستان دا حشر ملاحظہ فرمائو۔ ایس بربادی تے معاشی تباہی وچ ‘ پاکستان لئی معاشی طور تے جو خبر آئی اے اوہ ”امداد” کانفرنس توں آئی اے۔ ایس امداد کانفرنس توں چنگی خبر صرف ایس لئی آئی اے کہ کجھ مہینے پہلاں اک سیلاب نے پاکستان وچ ”تباہی” پھیری سی۔ایس امدادی کانفرنس دی کامیابی پاکستان دا اوہو حال کرے گی جو لنگڑے دا کیتا۔ جیویں اوہ لنگڑا بھکاری اپنی معذوری نوں ای اپنی کامیابی سمجھ بیٹھا اے انج ای پاکستان لئی معاشی کامیابی تباہیاں جیویں سیلاب’ زلزلے’ جنگاں تے دہشت گردی وچ اے کیوں جے ہن ایہو اوہ جھنجھنا اے جہنوں وجا کے امداد سمیٹی جا سکے۔ ایکسپورٹس’ مینو فیکچرنگ’ آئی ٹی’ ٹورازم وغیرہ نوں ہن کنڈھے رکھ دیو۔ ریاست نوں ہن ایہناں فضولیات وچ کوئی دلچسپی نہیں۔ میری ا ندرون سندھ سیلاب دا شکار ہوئے کافی لوکاں نال گل بات ہوئی اے جو کراچی آ بسے نیں۔ ساریاں دا شکوہ سی کہ مہینوں ہو گئے’ پانی اج وی کھڑا اے۔ حکومت نوں نکاسی وچ دلچسپی نہیں۔ ہن سمجھ آیا حکومت نوں نکاسی آب وچ کیوں دلچسپی نہیں سی کیوں جے لنگڑے دی لت ٹھیک ہو جاوے تے بھیک گھٹ ملدی اے۔
ریاست نے اپنی ترجیحات واضح کر دتیاں نیں۔ امدادی کانفرنس دی کامیابی نے ساڈی ریاست دی سوچ تے اوہو اثر پایا اے جو لنگڑی لت نے بھکاری دی اپروچ تے پایا سی۔ ایتھے وکھووکھ شکلاں وچ تباہی و بربادی نوں پروموٹ کیتا جاوے گا تے امداد وصولی جاوے گی۔ ریاست نوں لنگڑی لت دا چسکا لگ گیا اے۔ بہرحال’ ایس ساری صورتحال وچ بہت سارے لوک خوش وی نیں۔ اوہ ایہنوں ریاست تے حکومت دی کامیابی سمجھدے نیں اوہ خوش نیں کہ چوتھی’ پنجویں واری حکومت بنان والیاں نے این اینی امداد تے قرضہ اکٹھا کر لیا اے کہ اوہناں دیاں ست نسلاں روٹی تے آٹے دے جھنجھٹ توں آزاد نیں۔ اسیں جو سحر ویکھی سی اوہ 76 ورھے دی کالی رات دے بعد آئی نہیں تے مستقبل قریب وچ آن دی امید نہیں۔ بقول تنویر شاہد محمد زہی
شب کے آنگن میں سو گئے سائے
جن کو آنا تھا وہ نہیں آئے