سُندری

ڈاکٹر کرامت مغل

رات دو کُو وجے اوہ گُھوک سُتا پیا،کھڑاک ہوون نال اوہدی اکھ کُھل گئی۔جدوں دا اوہ اپنے گھر وچ شفٹ ہویا تاں اوہ گھر دا سبھ توں وڈا وی بن گیا ۔ایس وڈے ہوون نال اوہدیاں ذمے واریاں وی ودھ گئیاں۔ رات نوں سوون توں پہلاں اوہ سارے گھر نوں اک وار ویکھدا کھڑکیاں نوں بند کر کر اوہ کجھ دروازیاں نوں تالے لاندا تے مین گیٹ دا خاص تال وی بند کر کے چابی اپنے کول ای رکھ لیندا۔اوہدے کول اینا کجھ قیمتی ہے تے نہیں پر اوس نے جِنّی محنت کر کے ہر شے حاصل کیتی سی اوس نال اوہ سبھ اوہدے واسطے قیمتی ہو ہو پیندا۔
کھڑاک اوہدا وہم نہیں سی۔۔۔۔سچی مُچی کھڑاک ہویا سی گھر دا کوئی وی جی نہیں ہِلیا ۔سارے بے فکرے پئے سن ،سگویں انج جدوں اوہ اپنے ماپیاں دے ہوندیاں نیندر ماندا ہوندا سفنے ویکھدا تے ادھے دِن نوں اوہنوں جگا ن والے جدوں تھک جاندے اوہ اُٹھدا ہوندا۔ادھی نیندر تاں ماپیاں دے جاون مگروں ای مُک گئی باقی ادھی ذمے واریاں نے اودوں گھٹائی جدوں اوس نے ایس کالونی وچ نواں گھر لیا تے اپنا پُرانا گھر نِکے بھرا نوں ای دے آیا۔ اوہ نِکا بھرا تھلڑے پورشن وچ رہندا سی ایس لئی مین گیٹ اوہ ای بند کردا تے پوڑھیاں وچلا بوہا ایہ شامو شامی ای بند کر کے نِسل ہو جاندا ۔اوہ اوتھے اکلا اکلا ای رہندا ہوندا سی اوس نے اپنے توں کئی تھاں نِکے دا ویاہ پہلاں ای کر دِتا ہویا سی فیر جدوں اوس اپنا گھر وسایا تے گھر وچ سئوڑ پے گئی اوس ٹُک ٹُک جوڑیا ‘ایہ گھر خریدیا جتھے اوس نوں وسدیاں کوئی دس کُو ورھے بِیت گئے نیں۔آل دوال دے لوک بڑے ای ملنسار بندے دے آون نال خُش نیں۔اوہدے مونہ تے نالے اوہدے جاون توں بعد اوس دے نال ای ہوندے نیں اصل وچ اوس نوں کافی ملنسار ہونا ای پینا سی ‘نویں محلے وچ نویں لوکاں نال رہنا کہڑا سوکھا ہوندا اے۔سبھ توں پہلاں گلی دی نُکر تے سبزی ویچن والے نے اوس دی تعریف کیتی ‘کیوں جے اوہ اوس نوں وی بڑا آدر دیندا تے کدے وی اوس نے سبزی لیندیاں ہویاں پیسے نہیں سی گھٹ کروائے۔ایہ جان پچھان ودھدی گئی تے نال والیاں گھراں وچ وی اوس پروار نوں گُڈ بُک وچ رکھ لیا گیا۔اوس دا اکو اک پُتر سی جس نوں اوہ خُد ای سکولے چھڈن لئی جاندا تے فیر بڑی ذمے واری نال اوس نوں واپس وی لیاندا۔اپنے پُتر دے سکول دے لاگے ای تاں اوس دا اپنا دفتر سی جتھوں گھر آن تے جاون وچ وی چوکھا ویلا نہیں سی لگدا ہوندا۔۔۔۔
اج رات دی روٹی اوہنے رج کے کھادی ،فیر نال کجھ فروٹ سیلڈ وی سواد لے لے کھائی بیٹھا سی۔کوئی اک کُوگھنٹے مگروں اوس دُدھ پتّی دا اک وڈا کپ وی چُسکیاں لے لے پی ای رہیا سی کہ گوانڈھیاں دا بال کھیر دی بھری کئولی وی دے گیا ،گھر دے باقی جئیاں نے ’بس بئی بس‘ کہ کے انکار کیتا تاں اوس نے اوہ ٹھنڈی ٹھار کھیر وی کھا لئی۔اوس نوں گھر آ کے بُھکھ بہتی ای لگ جاندی اے۔اوس نے راتی کوئی نہ کوئی کتاب پڑھن دی وی عادت اپنا لئی ہوئی اے ایسے لئی تاں سیال دی راتاں نوں اوہ کجھ کھان لئی کول ای رکھ لینداہوندا۔اج وی اوس نے اُبلے چائولاں وچ دُدھ چینی پا کے بیڈ دے کول پئی تپائی اُتے رکھیا ہویا اے۔ایس گل دا اوہدی بیوی نوں وی احساس ہوون لگ گیا اے کہ جیوں جیوں اوہ بُڈھا ہوون لگا، اوہدی بُھکھ ودھدی جاون لگ گئی تے نیندر گھٹ گئی اے۔ ایس بھکھ وچ اوہدی ہر قسم دی بھکھ وی شامل ہو جاوے گی کدے کدے ایس دا احساس اوس نوں آپ وی ہوون لگ جاندا اے۔ اوس نے اپنے پڑھن والے کمرے وچ ای اِک بیڈ رکھیا ہویا اے روز کجھ نہ کجھ پڑھن توں بعد ای اوہ نیندر پوری کرن اپنے بیڈ روم ول جاندا تے کئی وار اوس نوں پچھلی رات جا کے ای نیندر آندی ہوندی۔
بیوی نوں پتا سی رات دے کسے ویلے وی اوہدی بھُکھ جاگ سکدی اے‘ اوہ کھاون نوں کُجھ منگ سکدا اے‘ جس نال اوہدی نیندر خراب ہو جاوے گی۔جیوں جیوں اوہ بُڈھی ہوون لگی اے اوس دی نیندر ودھن لگی اے ۔اُنج وی اوہ اوہدی پُھُپھی دی دھی ہون کرے اوس توں چار ورھے وڈی ہوندیاں وی گھر والیاں اوس نال اوہنوں ویاہ دِتا۔شروع شروع وچ تاں اوس نے میک اپ نال پورا اپ ٹو ڈیٹ رہنا ،اپنے چِٹی ہوندے والاں نوں وی اوس نے جِنی دیر لکو سکدی سی لکویاپر۔

مرداں دی عورتاں بارے جہڑی حِس ہوندی اے اوہ بہت تیز تے سبھ کجھ دس دین والی ہوندی اے بھاویں عورتاں نوں ساری عمر کوئی نہ کوئی بھیت لکو کے رکھن دا وہم ہوندا اے‘اوہ سوچدی سوچدی سوں جاندی ہوندی۔ایس عمرے تے دوواں دا عادتاں بدل لینا دوواں نوں اچرج نہیں سی لگدا پیا۔
اوہ کدے کدے راتی یاں ادھی راتی سوچدا کہ اوس نے پوری عمر تاں پرہیز نال لنگھا دِتی اے اوہنوں ہُن خورے کیہ ہوگیا اے کہ اوس نے ’’بد پرہیزی‘‘ شروع کر دِتی اے۔
ہُن تاں اوہنے ہر شے نوں لالچی،حریص تے ترسائی ہوئی نظراں نال ویکھنا شروع کر دِتا۔۔۔حالے کل دی ای تاں گل اے اوہ باہروں آیا تے غسل خانے وچ نہاون لئی گیا ہویا سی۔اوہدی گھر والی کچن وچ اوہدے واسطے ای دیسی مُرغے دے گوشت نوں بھُن رہی سی،گوانڈھیاں دی نون￿ہ اوہناں گھر کوئی کم آئی ہوئی سی تاں اوہ اوس نوں آکھن لگی کہ اپنے بندے کولوں دُپٹے پیکو کروا دیوے کیوں جے اوہدا بندا ایہو کم کردا اے۔اوہ کوئی پیکو کروان والے دُپٹے ویکھن نوں اندر ای اوہدی بیوی دے پچھے پِچھے ای آوڑی۔ حالے اوہ ہور دُپٹے ویکھن ای لگی سی کہ ہانڈی سڑن لگی تاں اوہ اگ مَٹھی کرن واسطے کچن اندر ای گئی سی کہ اک دو منٹاں وچ ای اوہ بِنا ٹی شرٹ پائی اندر وڑیا تاں ہا۔۔۔ہا۔۔ کرن دی تھاں گوانڈھیاں دی نون￿ہ نے تپ تپ چوندے پانی نوں ویکھدیاں اپنا ڈگیا دُپٹا وی سِدھا نہیں کیتا۔اوہ اندرو اندری ہسدا اندر ٹی شرٹ بھالن دے بہانے پرت گیا۔اینے نوں اگ مَٹھی کر کے اوہدی گھر والی وی پرت آئی پر اوہ نِکے جہے شیشے وچ جتھے صرف اوہدا مون￿ہ دِکھ سکداسی اوس اگے اکھاں کر کے ہسن دا جتن کیتا۔اوہدے حالے دو مہینے پہلاں ای دند جواب دتے تاں اوس نے کنے ای پھیرے اپنے ڈاکٹر کول لائے اوہدی اک داڑھ کڈھنی وی پے گئی سی۔دند بھاویں جواب دے رہے سن پر اوس دی بدام کھاون دی حسرت ودھدی جاندی سی۔
تے اوس رات۔۔۔۔۔ہاں اوس رات کھڑاک سُن کے اوہ اُٹھ پیا۔ادھ کھُلیاں،ادھ مُندیاں اکھاں نال اوہ کیہ ویکھدا اے اک دُدھ چِٹی ڈاڈھی سوہنی بِلّی میز اُتے چڑھی ہوئی اے تے دُدھ چائول نال بھرے کولے ول ودھ رہی اے۔جہڑی شے دی بھُکھ ہووے،سبھ،انسان کیہ جنور ساریاں پابندیاں توڑ کے اوہ شے حاصل کرن دی پوری پوری کوشش کردے نیں۔گل صرف بھُکھ دی شدّت نال اے۔
بلّی پتا نہیں کتھوں دی سی تے کِنّی دُور سی جد اوہنوں دُدھ چائولاں دی خشبو آئی تاں اوہ چُپ چپیتے کمرے وچ وڑ آئی ہونی۔ایس دے حسن نے جویں اوس نوں اک لمحے لئی کیل لیا۔اوہ بِنا ہلّے بیٹھا بلی ول ویکھن لگا۔بلی نوں وی جیوںخطرا محسوس ہوون لگا تاں اوس نے اوہدے ول ویکھیا۔۔۔۔ اگلے لمحے او ہ چھلانگ مار کے دروازے کول جا کھلوتی شاید اوس نے پہلاں اینا سفر چھلانگ مار کے نہیں طے کیتا ہونا۔اوہ دروازے دے تھلیوں دی اک وِرل جہی وچوں باہر نوں نکلی۔ اوس نوں پچھتاوے نے گھیر لیا۔ اوس نوں چیتے آیا کہ بی اے وچ اوس نے اک نظم پڑھی سی کہ اک سپ غسل خانے دے ٹب وچوں پانی پی رہیا سی انتہائی سوہنا سپ ۔پر جویں ای اوس نے کھُڈ وچ جاون لئی نسنا شروع کیتا تاں ویکھن والے‘ حُسن مانن والے شاعر نوں نوں سماج دی اواز سنائی دتی شاید اوس نوں بزدل آکھن تے اوس نے اک لکڑی دا ڈنڈا پھڑ کے زمین دے تھلے وسن والیاں جنوراں دے بادشاہ نوں ماریا ،پر اوہ بچ کے نکل گیا۔اوس کول صرف پچھتاوا ای رہ گیا۔سگواں اوہو جہیا پچھتاوا اوس نوں اج ہویا۔اوہنے سوچیا ضرور ایہ کوئی جانگلی بلی ہونی گھروکی بلیاں انج دیاں کدوں ہوندیاں اوہ اوس دے حسن نوں کجھ کجھ جانن لئی ٹیوے لاون لگا۔
بھُکھی بھانی آئی تے بھُکھی بھانی ای چلی گئی‘‘ اوہ جیوں بہت افسردا ہوون لگا۔
’’سوہنی وی رجّ کے۔۔۔۔ ‘‘ اک ہئوکا بھریچ گیا۔ باہر ہوا نے جیوں ہئوکے بھرے سن۔۔
اندر اوہ پورا جاگیا پیا۔’’چُھوہن توں بغیر ای لگدا پیا سی کہ اوہ رُوں دا گولا اے۔۔‘‘
کِنی ای دیر بعدبِلّی نے وِرل توں جھاکیا تے ویکھیادُدھ چائول نال بھریا کئولا وِرل دے بلکل ای لاگے پیا اے۔جدوں اوس دی بھُکھ انتوں ودھ ہو گئی تاں اوہ بے وس جہی اگان￿ہ نوں ودھن لگی۔پچھلے پَیراں تے اینی رمکے رمکے کہ جاگدے بندے نوں وی پتا نہ چل سکے ۔ایس ویلے اوہ ہر قسم پابندی توڑ سکدی سی ۔٭٭