جھریٹ

ڈاکٹر کرامت مغل

میں شامو شام دُکان بند کیتی تے گھر دی راہ لئی۔ میں اج گھر اپڑن لئی کالھا ساں پر گھر اپڑدیاں اپڑدیاں دیر ہو ای گئی۔ بیوی میرے انتظار وچ جاگدی پئی سی جد کہ میری سس عشاء دی نماز پڑھن توں بعد سو چُکی سی۔
رب سانوں خُشی وکھاون والا اے۔
جی ہاں کوئی دن جاندا اے ساڈا پہلا بال ساڈے ویڑھے کھیڈن والا اے۔ ڈاکٹر نے میری بیوی نوں کسے قسم دا کم کار نہ کرن دی ایڈوائس کیتی اے۔ کوئی ویلا ہوندا سی جدوں پِنڈاں وچ ماڑے گھراں دیاں زنانیاں بچّا جمن والے دن تک گھر دے سارے کم کردیاں سن۔ منیاجاندا سی کہ ایسراں اوہناں نُوں زچگی ویلے کوئی زیادا تکلیف یاں اوکڑ نہیں ہووے گی۔ اودوں دیاں خالص خوراکاں پاروں بماریاں تے کمزوریاں اینیاں زیادا نہیں سن جِنّیاں اج کل نیں۔ اج کل تاں پنجویںچھیویں مہینے توں ای ڈاکٹر زچّا نوں آرام کرن لئی آکھ دیندا اے۔
کئی سہندے ‘پُجدے سردے گھر تاں اپنی نون￿ہ نوں ایہناں دِناں وچ تلی اُتّے پھوڑے وانگوں رکھدے نیں۔ اوہدا ہر طرحاں دا حدوں بالھاخیال رکھدے نیں۔ اوہنوں منجی توں تھلّے پیر نہیں لاہن دیندے۔ میری سس اج کل اپنی دِھی دے آرام تے سہولت لئی دِھی گھر آئی ہوئی اے۔ اوہ جہڑارواج سی کہ دِھی اپنا پہلا جنیپا اپنے ماپیاں گھر کردی سی اوہ ہُن پِنڈاں وچ بہت گھٹ اے۔
پِنڈاں وچ اپنی وڈی بھین دا ویم کٹان لئی اوہدی نِکّی کواری بھین آندی سی۔ اوہ روٹی ٹُکر پکاندی‘ بھانڈے ٹِینڈے مانجھدی تے کپڑے لتّے دھوندی۔
سالی ناس ہس کھیڈ کے بھنویے دا وی دل لگا رہندا۔
سالی ادھے گھر والی ‘ والا اکھان کِسے ایہو جہے موقعے اُتے ای بنایا ہووے گا۔
تے کدی کدائیں……
مینوں چیتے آندا اے۔ بڑی پُرانی گل اے۔ میرا اک پینڈو بیلی ایہو جہے ای کسے موقعے تے اپنی سالی ول اُلّر پیا۔
ایہ اُلار کُجھ حدوں ودھ ہوگیا۔
سالی کچّی عُمر دی ناسمجھ‘ ندان کُڑی‘ بھولی کبوتری۔
بھنویئے اوہنوں ہتھاں تے پا لیا ۔ ایہو جہیا ورگ لایاکہ اوہدی چھتری اُتے آ بیٹھن تے راضی ہو گئی۔
اِک دن اوہ اوس ایان کُڑی نوںلیندا دیندا اللہ بیلی ہو یا۔ رَولے پے گئے۔
دوواں دے اِک دُوجے ول پُٹھے مُہاڑنے بڑے پواڑے پائے۔ بڑی کھِچ دھرُو ہوئی۔ بڑا بھیڑا کارا کیتا سی اوہناں۔ گل لمی ہوندی پئی اے۔ گل دا نچوڑ ایہ اے کہ اوہنوں اوہدے کیتے ہوئے گُناہ دی ایہ سزا ملی کہ اوہ اپنی بیوی توں وی گیا تے سائیاں سالی وی نہ رہن دِتی اوہدے کول۔
ایس گل نُوںوِیہ (20) ورھے تاں ضرور ہو گئے ہونے نیں۔
اودوں بعد اوہ لاٹِل کھلوتا اے اوہنوں کسے ساک نہیں دِتا۔ہُن پھِردا اے ڈو ڈو کردا۔
چنگا اے میری سالی نہیں آئی۔ میں ایویں ازمایش وچ پے جانا سی۔ ایس ازمایش وچ تاں ہاروت مارُوت فرشتے وی پُورے نہیں سی اُترے۔ اج وی کسے ڈونگھے کھُوہ وچ پُٹھے ٹنگے ہوئے اپنی سزا بھوگ رہے نیں۔
میری سس آئی اے اپنی دِھی دی دیکھ ریکھ کرن تے ایہنوں سنبھالن۔
اوہدا وڈی عمر دا نتانا سرِیر‘ اُتّوں اوہ بیمار شمار وی رہندی اے پر کیہ کیتا جاوے ‘دِھیاں لئی بہت کُجھ کرنا پیندا اے۔
میں دُکان تے ساں جدوں میری بیوی دا فُون آیا۔ آکھن لگی: ’’امّی دی طبیعت کُجھ خراب اے۔ پُڑپُڑیاں پِیڑ کردیاں پئیاں سُو۔ اوہدے کولوں کھانا نہیں بنایا گیا ۔تُسیں آندے ہوئے بزاروں روٹی پھڑی لیا جے۔‘‘
’’اچھّا ٹھیک اے میں لئی آواں گا۔’’
کھانا پیک کرواندیاں تے رش وچوں راہ بناندیاں مینوں تھوڑی دیر ہو گئی۔ شہراںاندر شام ویلے ہر کوئی کالھی وچ ہوندا اے۔

اسیں دوویں جی روٹی کھاون بیٹھے تاں بیوی نے اپنی ماں دا پولی جہی موڈھا ہلایا۔
’’کیہ اے؟کون اے؟‘‘اوہ نیندروچ ای بُڑبُڑائی۔
’’امّی جی اُٹھو روٹی کھالئو۔‘‘
’’تُسیں کھالئو‘ میں نہیں کھانی‘‘ اوہناں پاسا پرتدیاں کہیا۔
’’دو بُرکیاں لالئو۔ صرف چاہ پیتی اے تُسیں۔‘‘
’’مینوں کوئی چیز چنگی نہیں لگ رہی۔ میرے کولوں تھوڑی جہی روٹی رکھ دیو دِل منّیا تاں کھالواں گی۔‘‘
’’کیہ گل حالے آرام نہیںآیا امّی جان؟‘‘ میں وی پُچھنا اپنافرض سمجھیا۔
’’سر پاٹنوں ہٹ گیا اے‘ ہُن بھورا ارام اے‘‘۔ اوہ اپنا متھّا سجے ہتھ دیاں اُنگلاں تے انگوٹھے نال گھُٹدی نپدی بولی۔
اوہدی آواز غنودگی نال بھر گئی۔
’’کوئی دوائی شوائی وی کھادی اے امّی نے۔‘‘
میں بُرکی ہتھ وچ پھڑے پھڑے بیوی کولوں پُچھیا۔
’’گھر وچ پئیاں پینا ڈول گولیاں کھادیاں نیں چاہ نال۔ خورے اوہناں گولیاں دی امی نوں گھُوکی چڑھی ہوئی اے یاں اُنج ای نیندر چھیتی آ گئی‘ طبیعت ماڑی ہون کرکے۔‘‘
’’چلو سون دیو۔ رج کے نیندر مانن گے تاں ارام آ جاوے گا۔‘‘ میں بُرکی مُون￿ہ وچ پا لئی۔
روٹی کھاون توں بعد میں اج دا اخبار پڑھن لگ پیا۔
پاناما لیکس دا معاملا اج کل جگ دُھمی خبر اے۔
ساڈے مُلک وچ کُجھ زیادا ای رولا اے۔
سیاستدان ودھ چڑھ کے اِک دُوجے دے خلاف بیان بازی کر دے پئے نیں۔ اک جماعت دے پرمُکھ لیڈر تاں بڑا ای کھورُو پایا ہویا اے۔ ہر کوئی دُھو وچ ٹٹو بھجائی پھِردا اے۔
کل دے گُوڑے سنگتی اج ورودھی دھڑے وچ جا رلے نیں۔ سبھ توں زیادا گئوگا اوہو ماردے پئے نیں۔
دِسدا پیا نہیں ناں ویڑھکا کھُوہ وچ ڈِگ پیااے۔ ہُن اوہنوں کھَسی کرنا سوکھااے۔ اگوں ویڑکا وی ایڈا پولا نہیں اے۔ اوہ وی پورے زور نال لتّاں باہواں ماردا پیا اے ۔
ایہناں خبراں توں علاوا‘ گینگ ریپ‘ پُلس مقابلیاں وچ مارے جاون والیاں دیاں جھُوٹھیاں سچیاں خبراں تے سبھ توں زیادا مردانا کمزوری دیاں دوائیاں دے اشتہاراں نال اخبار بھریا ہویا سی۔ گینگ ریپ تے عورتاں دے اپنے سجناں نال نس جاون دیاںخبراں پڑھ کے انج لگدا اے جویں بندیاں تے زنانیاں نوں اِکو ای کم اے۔
دُوجے پاسے مرداناکمزوری والے اِشتہار کُجھ ہور ای دَس پاندے نیں۔ میں اخباررکھ کے اپنی بیوی ول ویکھدا آں۔
اوہ لیٹی ہوئی میرے ول ای ویکھدی پئی اے۔
’’اسیں اپنے بچے دا ناں……‘‘
اوہ کُجھ آکھدی آکھدی رُک گئی اے۔ اوہدیاں گلّھاں بھریاں ہوئیاں نیں۔
’’مُنڈا ہویا تاں اسیں اوہدا ناں شیروز رکھاں گے۔‘‘
آکھدی اوہ بڑی معصوم لگدی پئی اے۔
ماں بنن دے فخر نے اوہدا چہرا سوہنا تے اکھّاں روشن کر دِتیا ںنیں۔ ایس ویلے اوہنوں بھُلیا ہویا اے کہ اوہدے ودھے ہوئے ڈِھڈ نے اوہدی ٹور ای بے ڈھنگی نہیں کیتی‘ اوہدا جُسّا وی بھدّا‘ بے ڈھب تے بدصورت کردِتا ہویااے۔
ایہ ماں بنن دا عوضانا اے شاید۔ مُل تاں فِر تارنا ای پیندا اے۔
’’بچّے دا ناں‘ ‘ میں رُک کے کُجھ سوچدا آں۔ ’’آکھاں یاں نہ آکھاں‘‘ کُجھ چِر ایس شش و پنج وچ رہنا آں۔ فیر میں بھورا خُد غرض بن جاندا آں تے آکھ ای دیندا آں۔
’’کُڑی ہونی اے تاں آپاں اوہدا ناں اریزہ رکھنا اے۔‘‘ (جاری اے)
’’شرط لا لئو مُنڈا ای ہوے گا۔‘‘ اوہ ٹھنک کے آکھدی اے۔
اصل گل انج اے کہ میری بھین کوئی نہیںاے۔ نِکیوں لا بھین دی حسرت رہی اے۔ میں چاہندا آں پہلی وار میرے گھرکُڑی ہوے تاں جے میں اوہنوں دِھی تے بھین‘ دوواں دا پیار دیواں۔
میری بیوی دا بھرا کوئی نہیںاے۔اوہنوں پُتّر دی رِیجھ اے۔
اسیں دوویں اپنیاں اپنیاں خاہشاں‘ ریجھاں تے چاواں دے قیدی آں۔ اُنج اوہدی ریجھ اچرج نہیں اے۔
زنانیاں پُتر جمن دی ریجھ نال ای نُوڑیاں ہوندیاں نیں۔
پُتّر دی ماں بن کے ساڈے سماج وچ عورتاں دا قدر بھاء جو ودھ جاندا اے۔ فیر اوہناں دی اڈّی بھوئیں اُتّے نہیں لگدی۔
اوہناں دی ہوند دا ہُنگارا ملن لگ پیندا اے۔
پُتّر دی ماں ہونا ہر زنانی دے دُھر اندر دی اوہ سَدھر تے ریجھ اے جہدا بی سدا نوا ںنرویا رہندا اے۔ جے ایہ بی نہ پھُٹے تاں عورت جیندے جی مر جاند ی اے۔
اوہ اپنے آپ نوں اونا سمجھدی اے۔
پُتّر نوں جنم دے کے ای اوہدی پُورتی ہوندی اے۔ اوہ اپنے سوہرے گھر ای پورے جگ وچ پِیڈھے پیریں ہو جاندی اے۔
کُجھ چِر ساڈی نوک جھونک چلدی رہی۔
اسیں اِک دُوجے نال ہور وی مٹھیاں مِٹھیاں سواد بھریاں گلّاں کردے رہے۔ ہیٹر نے کمرا نِگھّا کیتا ہویا سی۔
’’اوہ ویکھو…اوہ ویکھو۔‘‘ اوہ اِک دم چِیکی۔ اوہ ڈرائنگ روم ول اشارا کرن لگی۔
’’کیہ؟…کِتھے؟‘‘ میں گھبرا کے اوہدے ہتھ دے اشارے ول ویکھیا۔
اوہ اِک دم اُٹھی تے فورن ای بَہ گئی۔ اوہدے پیٹ اندر شاید اِکو وار اُٹھّن پاروں ہِل جُل ہو کے پِیڑ ہوئی سی تاہیوں اوہدا مُون￿ہ وِنگا ہویا تے اوہدے بُلھ بسورے گئے۔ اوہنے تھلڑا بُلھ دنداں تھلے دب لیا تے پِیڑ نال اکٹھی ہوئی اوہ رُک رُک کے آکھن لگی۔
’’آئوندے ہوئے تُسیں بُوہا کھُلھا چھڈ آئے سی۔’’ ودھدے ہوئے ساہ نوں اوس ٹھیک کیتا تے ڈِھڈ اُتے ہتھ رکھ کے آکھیا: ’’بلی اندر وڑ آئی اے۔‘‘
’’ایہ بلی اپنے گھر کیہ لین آندی اے؟ چُوہے تاں اپنے گھر ہیگے کوئی نہیں۔‘‘ میں ایویں اوہدا دھیان وٹاون لئی آکھیا۔
’’کھان پِین دیاں شیواں بھالدی اے۔نالے کیہ پتا چوہے وی ہوون۔ اوہناں کہڑا اپنے کولوں پُچھ کے آنا اے۔‘‘
’’ایہ کسے بلّے دی بھال چ تاں نہیں؟‘‘ میں شرارت نال ہس کے آکھیا۔
’’بلّے دی بھال وچ‘ اپنے گھر بِلّا کِتھوں؟‘‘
’’لئے ایڈا وڈا بِلّا تینوں نظر ای نہیں آندا۔ تِنّاں چونہ مہینیاں توں بھُکھّا بِلّا۔‘‘
’’کُجھ خیال کرو‘‘ اوہ اپنی سُتی ہوئی ماں ول سینت ماردیاں بولی۔
’’جائو بلی نوں کڈّھو نہیں تے اوہ گند پا دیوے گی۔‘‘
’’ایڈی چھیتی گند مار دیوے گی‘ کیہ اوہ صرف گند مارن ای آئی اے؟‘‘
’’ایتھے گلاں کری جائو گے؟ اوہ بھاویں اپنا کم وکھا جاوے۔‘‘
’’نہیں وکھاندی اوہ ایڈی چھیتی اپنا کم۔ جے کوئی اپنا کم وکھاوے وی تاں تیرا کیہ جاندا اے؟‘‘ میں گل نوں کسے ہور پاسے ٹوریا۔
’’میں سمجھدی پئی آں تُسیں کِتھوں بولدے پئے جے تے کہڑی کھُلھ لینا چاہندے جے۔ چیتے رکھو میں نہ تاں کسے نوں ایتھے کم وکھاون دینا اے تے نہ گند پاون۔‘‘ اوہدی آواز تِرکھی ہو ندی لگی۔
’’کردِتی اے ناں اوہیو عورتاں والی گل۔ عورتاں دے دل پتا نہیں اینے سَوڑے کیوں ہوندے نیں۔ وگدے دریا وچّوں کوئی چِڑی چُنجھ بھر وی لوے تاں کیہ فرق پیندا اے؟‘‘
’’دریا نوں کُجھ فرق نہیں پیندا‘ دریا دی مالکن دا دِل ٹُٹ جاندا اے دریا صاحب۔‘‘اوہدا مان تران مر مُک جاندا اے۔ اوہدی خُد اعتمادی نوں سٹ لگدی اے تے اوہدی عزت ئِ نفس پھٹڑ ہو جاندی اے۔‘‘ بھرے من نال گھنبیرتا وچ بولدی اوہ عورتا ںدیاں لکھیاں کہانیاں والے رسالیاں وچوںپڑھیا سارا علم میرے اُتے ورتن لگی۔
’’تُوں تاں مذا ق وی نہیں سمجھدی‘‘ میں پھِکا ہاسا ہسدیاں اوہنوں ورچان دی کوشش کیتی تے نال ای اُٹھ کھلوتا۔’’چلیا آں میں بِلّی نوں بھجاون۔‘‘
’’ایہو جہیا مذا ق بیویاں نال نہیں کری دا۔‘‘ میری کنڈ پِچھے اوہ بولی۔
میں ڈرائنگ روم وچ جا کے بِلّی نُوں لبھن لئی ہر پاسے ہر تھاں ویکھیا۔ اوہ کدھرے وی نظر نہ آئی۔ ’’آپے ای نہ نِکل گئی ہووے؟‘‘ میں خُد کلامی کیتی۔ فِر کُجھ سوچ کے گوڈیاںبھرنے بَہ کے جھُک کے سِر نوں جِنّا اگان￿ہ ہو سکدا سی‘ کرکے میں بیڈ تھلّے جھاکیا۔ اوہ بِلّی تاں پران￿ہ نُکر وچ لگی بیٹھی اے۔
’’شی…شی۔ چل نکل باہر‘‘ میں بلی نوں دابا لایا۔
اوہ واہوا چوکنّی ہو کے مینوں گھُوردی رہی۔ فِر اوہنے اک اکھ جھپکی۔ مینوںلگا اوہنے مینوں اکھ ماری اے۔
مینوں گوانڈھیاں دی اوہ…بِلّی… چیتے آگئی جہڑی میرے ول بڑیاں گہریاں نظراں نال ویکھدی اے۔ ایہ میرا وہم نہیں اے کہ اوہ ترسیواں بھریاں نظراں ہوندیاں نیں۔
تے اج کل تاں ایدھر وی…… اوہو حال اے۔
اوہدی تکنی وچ لُکیا بلاوا‘ مینوں ڈاواں ڈول کیتی کھلوتااے۔ مینوں لگدا اے میں چھیتی ای کنڈ بھرنے جا ڈِگّاں گا۔
میں ایہناں سوچاں وچ گُم ساں کہ آواز آئی۔
’’نکل گئی اے بِلّی؟‘‘
’’نہیں حالے نہیں نکلی میں وائپر مار کے کڈھناں۔‘‘
’’نہیں نہیں ماری نہ‘ ڈرا کے کڈھنا ایں۔ ایہناں نوں مارن دا حُکم نہیں اے۔ ویکھدے نہیں او‘ میںکہڑے حال وچ آں ۔ ایہدی بددُعا نہیں لینی اسیں۔‘‘ اوہنے مینوں جیوں نصیحت کیتی ہووے۔
’’کڈھ لئی فِر میں بلّی‘‘ میں مُون￿ہ ای مُون￿ہ وچ بُڑ بُڑ کیتی۔
جد میں وائپر نال بِلّی نوں ڈرایا تاں اوہنے گھُوری پا کے میرے ول ویکھیا۔ اک دوواری میائوں میائوں کیتی تے اُچھل کے پران￿ہ ہو گئی۔ فِر اوہ اِک دم بیڈ ہیٹھوں نکل تے صوفے تے صوفا کُرسیاں دے وچکار آ بیٹھی۔
بلّی مینوں سارے کمرے وچ بھجایا۔ میں ہف گیا۔ اوہ کوئی وڈّی بدمعاش بلی سی۔ اوہنوں کمرے وچوں کڈھنا میرے ہماتڑ دے وس دا روگ نہیں۔
سویر دی سیر نہ کرن تے ساری دیہاڑی دُکان اُتے بیٹھن دا ایہ نتیجا اے کہ میں پہلے نالوں ٹھلھا ہو گیا آں۔ ہُن میں بڑی چھیتی ساہو ساہی ہو جانا آں۔
’’کھا خصماں نُوں بیٹھی رہ ایتھے۔‘‘ میں اک تھک کے گھُرکدیاں ہویاں آکھیا تے اپنا ساہ ٹھیک کرن لگ پیا۔ ’’کم بخت نے پتا نہیں لینا کیہ اے ایتھوں؟‘‘ مینوں غُصّا چڑھیا۔
اوہ مینوں اِنج ویکھدی اے جویں چڑاندی پئی ہووے۔ اوہ پہلے وانگوں ای چُست چلاک اے ۔ اینی کُو اُچھل کُود نے اوہدا کُجھ نہیں وِگاڑیا ۔
’’میں ذرا ساہ لے لواں فِر نِبڑنا آں تیرے نال۔ ہُن میں کوئی رُو رعایت نہیں کرنی۔ جدوں دووائپر تیری کنڈ وچ وجے تُوں دُبارا ایدھرنوں مُون￿ہ نہیں کرنا‘‘ میں کچیچی وٹ کےآکھدا آں۔
’’نکل گئی اے بلّی ؟ اینے چِر دی تُہاڈے کولوں اک بلی وی نہیں کڈھی گئی‘‘ بیوی دی آواز آندی اے۔ ’’جے بلّی نکل گئی اے تاں جھٹ کُو میرے کول آجائو۔‘‘ اوہ میرا جواب سُنیوں بغیر دُبارا آکھدی اے۔
’’آندا پیاآں‘‘ میں اُچی دِنی آکھدا آں ۔ فِر میں بلّی ول ویکھدا آں۔
’’پیو دی ایں تاں جائیں نہ ۔آنا میں دُبارا۔ اج تیرا میرامیچ اے۔‘‘ آکھدے میں کمرے وچوں باہر نکلدا آں۔
’’بڑی مُشکل نال کڈھیا اے اوہنوں ۔ اوہ تاں پکّا ڈیرالا کے بَہ گئی۔ اُڈیک وچ بیٹھی بیوی کول جا کے اوہدی تسلّی لئی جھُوٹھ بولدا آں۔
مینوں پتا اے جے میں اِنج نہ آکھیا تاں اوہنے ساری رات چِنتا وچ بے چین ای رہنا اے۔ اوہنوں نیندر کوئی نہیں آنی۔
’’تھوڑی دیرہور میرے کول بَہ جائو۔‘‘
’’نہیں ہُن توں سو ں جا۔ رات بڑی لنگھ گئی اے۔ زیادا جاگنا تیرے لئی ٹھیک نہیں اے۔ میں وی سویرے دُکان تے جانا اے۔ میں اوہدے دوویں ہتھ اپنے ہتھاں وچ لے کے بڑے پیار نال آکھدا آں۔
او ہ رضامندی وچ سر ہلاندی اے۔
دُبارا ڈرائنگ روم وچ آ کے بلی دی بھال وچ نظر دوڑائی ۔ اوہ مینوں نظر نہ آئی۔ میں سارا کمراچھان ماریا۔ اوتھے وی ویکھیا جِتھے ویکھن دی لوڑ نہیں سی۔ بِلّی غائب سی۔
میرے کمرے وچوں باہر جاون پِچھّوں اوہ خُد ای نکل گئی۔
میں ڈرائنگ روم دا دروازا بند نہ کیتا سگوں موٹا جہیا کپڑا اگے کر دِتا۔ میں سون دی تیاری کرن لگ پیا۔ ہیٹر تھوڑا جہیا تیز کر کے‘ وڈا بلب بُجھا کے زِیرودا بلب جگایا تے بیڈ اُتے سکُون نال لما پے کے میں موبایل کڈھیا۔ ہولی آوازوچ اِک بہت ضروری کال کیتی۔
فِر بیڈ دی سائیڈ اُتے موبایل رکھ کے میں دوواں ہتھّاں دی کڑنگی سر نوں پا کے ہولی ہولی گُنگناون لگا۔ ’’تیرے آئون دے کھڑاک بڑے ہون گے‘ مزے تے ماہیا ہُن آن گے۔‘‘ آواز پھَسی پھَسی تے کن￿بدی ہوئی نکلی۔ بے چینی…جہی وچ میرے کولوں گایا نہ گیا۔
میں کُجھ سوچ کے موبایل پھڑیا۔ اوہنوں ہتھ وچ لے کے کُجھ چِر سوچدارہیا۔ فِر موبائل دُبارا اوتھے ای رکھ دِتا جِتھوں چُکیا ہووے۔
پتا نہیںکہڑے ویلے میری اکھ لگ گئی۔
گُوڑھی نیندر تے سُفنے۔ مینوں سبھ کُجھ بھُل گیا۔
اوہ سچ ورگا کوئی خاب لگے۔ میں کیہ دا کیہ کردا پھردا ساں۔ فیر پتا نہیں اُنج ای یاں سچّی مُچّی مینوں اِنج سُنیجیا‘ نال دے کمرے وچ میری بیوی پِیڑ نال کراہندی پئی اے۔ پر جہڑی دُنیا وچ میں ساںاوتھوں نکلن لئی بڑے سنگھرش دی لوڑ سی۔ میں ان سُنیا کر دِتا۔
میرے حواساں اُتے کوئی بھارُو ہویا کھلوتا………
کِنّا ای چِرمیں بیوی سمیت سبھ نُوں کنڈ کیتی رکھی پر مینوں انج ای لگا ویلا اکھ دے پلکارے وچ لنگھ گیااے۔
فِر کالی رات دی سویر ہوگئی۔
میں جاگ پیا آں۔ مُون￿ہ اُتے سجّے ہتھ دا پُٹھا پاسا رکھ کے اُباسی لئی تے مُندیاں ہویاں اکھّاں کھولیاں نیں۔
میری نظر سِدھی اوتھے ای اے۔
صوفا سیٹ دے ساہمنے پئے میز اُتّے میری بیوی دے جہیز دا انملا گُلدان جہدے وچ میری پسند دے سورج مُکھی دے پھُل پئے سن‘ اوہ ہیٹھاں ڈِگ کے ٹوٹے ٹوٹے ہویا پیا اے۔
’’ایہ تاں بڑا غضب ہویا‘‘ میرے مون￿ہوں نِکلدا اے۔
جھٹ کُو افسوسیا جہیا بیٹھا رہنا آں۔ فِر اکّووار مینوں اِک خیال جپھّا پاندااے۔
میں شیشے وچ بڑی نِیجھ لا کے اپنا مُون￿ہ ‘دھون تے سینا ویکھدا آں۔
مینوں دھڑکُو لگا ہویا اے کدھرے گوانڈھیاں دی بِلی رات نُوں مینوں نہوندر مار کے میرے پِنڈے اُتے جھرِیٹ تاں نہیں پاگئی؟
کُجھ لمحیاں بعد سارے دھڑکو‘ ڈر مُکائے تاں مینوں کسے ہور ای طاقت نے بڑے سکون تے اطمینان جہے نال شیشے توں پران￿ہ کردِتاّ۔……فیر بڑے اعتماد نال گھروں دُکان ول ٹُر پیا……

’’شرط لا لئو مُنڈا ای ہوے گا۔‘‘ اوہ ٹھنک کے آکھدی اے۔
اصل گل انج اے کہ میری بھین کوئی نہیںاے۔ نِکیوں لا بھین دی حسرت رہی اے۔ میں چاہندا آں پہلی وار میرے گھرکُڑی ہوے تاں جے میں اوہنوں دِھی تے بھین‘ دوواں دا پیار دیواں۔
میری بیوی دا بھرا کوئی نہیںاے۔اوہنوں پُتّر دی رِیجھ اے۔
اسیں دوویں اپنیاں اپنیاں خاہشاں‘ ریجھاں تے چاواں دے قیدی آں۔ اُنج اوہدی ریجھ اچرج نہیں اے۔
زنانیاں پُتر جمن دی ریجھ نال ای نُوڑیاں ہوندیاں نیں۔
پُتّر دی ماں بن کے ساڈے سماج وچ عورتاں دا قدر بھاء جو ودھ جاندا اے۔ فیر اوہناں دی اڈّی بھوئیں اُتّے نہیں لگدی۔
اوہناں دی ہوند دا ہُنگارا ملن لگ پیندا اے۔
پُتّر دی ماں ہونا ہر زنانی دے دُھر اندر دی اوہ سَدھر تے ریجھ اے جہدا بی سدا نوا ںنرویا رہندا اے۔ جے ایہ بی نہ پھُٹے تاں عورت جیندے جی مر جاند ی اے۔
اوہ اپنے آپ نوں اونا سمجھدی اے۔
پُتّر نوں جنم دے کے ای اوہدی پُورتی ہوندی اے۔ اوہ اپنے سوہرے گھر ای پورے جگ وچ پِیڈھے پیریں ہو جاندی اے۔
کُجھ چِر ساڈی نوک جھونک چلدی رہی۔
اسیں اِک دُوجے نال ہور وی مٹھیاں مِٹھیاں سواد بھریاں گلّاں کردے رہے۔ ہیٹر نے کمرا نِگھّا کیتا ہویا سی۔
’’اوہ ویکھو…اوہ ویکھو۔‘‘ اوہ اِک دم چِیکی۔ اوہ ڈرائنگ روم ول اشارا کرن لگی۔
’’کیہ؟…کِتھے؟‘‘ میں گھبرا کے اوہدے ہتھ دے اشارے ول ویکھیا۔
اوہ اِک دم اُٹھی تے فورن ای بَہ گئی۔ اوہدے پیٹ اندر شاید اِکو وار اُٹھّن پاروں ہِل جُل ہو کے پِیڑ ہوئی سی تاہیوں اوہدا مُون￿ہ وِنگا ہویا تے اوہدے بُلھ بسورے گئے۔ اوہنے تھلڑا بُلھ دنداں تھلے دب لیا تے پِیڑ نال اکٹھی ہوئی اوہ رُک رُک کے آکھن لگی۔
’’آئوندے ہوئے تُسیں بُوہا کھُلھا چھڈ آئے سی۔’’ ودھدے ہوئے ساہ نوں اوس ٹھیک کیتا تے ڈِھڈ اُتے ہتھ رکھ کے آکھیا: ’’بلی اندر وڑ آئی اے۔‘‘
’’ایہ بلی اپنے گھر کیہ لین آندی اے؟ چُوہے تاں اپنے گھر ہیگے کوئی نہیں۔‘‘ میں ایویں اوہدا دھیان وٹاون لئی آکھیا۔
’’کھان پِین دیاں شیواں بھالدی اے۔نالے کیہ پتا چوہے وی ہوون۔ اوہناں کہڑا اپنے کولوں پُچھ کے آنا اے۔‘‘
’’ایہ کسے بلّے دی بھال چ تاں نہیں؟‘‘ میں شرارت نال ہس کے آکھیا۔
’’بلّے دی بھال وچ‘ اپنے گھر بِلّا کِتھوں؟‘‘
’’لئے ایڈا وڈا بِلّا تینوں نظر ای نہیں آندا۔ تِنّاں چونہ مہینیاں توں بھُکھّا بِلّا۔‘‘
’’کُجھ خیال کرو‘‘ اوہ اپنی سُتی ہوئی ماں ول سینت ماردیاں بولی۔
’’جائو بلی نوں کڈّھو نہیں تے اوہ گند پا دیوے گی۔‘‘
’’ایڈی چھیتی گند مار دیوے گی‘ کیہ اوہ صرف گند مارن ای آئی اے؟‘‘
’’ایتھے گلاں کری جائو گے؟ اوہ بھاویں اپنا کم وکھا جاوے۔‘‘
’’نہیں وکھاندی اوہ ایڈی چھیتی اپنا کم۔ جے کوئی اپنا کم وکھاوے وی تاں تیرا کیہ جاندا اے؟‘‘ میں گل نوں کسے ہور پاسے ٹوریا۔
’’میں سمجھدی پئی آں تُسیں کِتھوں بولدے پئے جے تے کہڑی کھُلھ لینا چاہندے جے۔ چیتے رکھو میں نہ تاں کسے نوں ایتھے کم وکھاون دینا اے تے نہ گند پاون۔‘‘ اوہدی آواز تِرکھی ہو ندی لگی۔
’’کردِتی اے ناں اوہیو عورتاں والی گل۔ عورتاں دے دل پتا نہیں اینے سَوڑے کیوں ہوندے نیں۔ (جاری اے)

وگدے دریا وچّوں کوئی چِڑی چُنجھ بھر وی لوے تاں کیہ فرق پیندا اے؟‘‘
’’دریا نوں کُجھ فرق نہیں پیندا‘ دریا دی مالکن دا دِل ٹُٹ جاندا اے دریا صاحب۔‘‘اوہدا مان تران مر مُک جاندا اے۔ اوہدی خُد اعتمادی نوں سٹ لگدی اے تے اوہدی عزت ئِ نفس پھٹڑ ہو جاندی اے۔‘‘ بھرے من نال گھنبیرتا وچ بولدی اوہ عورتا ںدیاں لکھیاں کہانیاں والے رسالیاں وچوںپڑھیا سارا علم میرے اُتے ورتن لگی۔
’’تُوں تاں مذا ق وی نہیں سمجھدی‘‘ میں پھِکا ہاسا ہسدیاں اوہنوں ورچان دی کوشش کیتی تے نال ای اُٹھ کھلوتا۔’’چلیا آں میں بِلّی نوں بھجاون۔‘‘
’’ایہو جہیا مذا ق بیویاں نال نہیں کری دا۔‘‘ میری کنڈ پِچھے اوہ بولی۔
میں ڈرائنگ روم وچ جا کے بِلّی نُوں لبھن لئی ہر پاسے ہر تھاں ویکھیا۔ اوہ کدھرے وی نظر نہ آئی۔ ’’آپے ای نہ نِکل گئی ہووے؟‘‘ میں خُد کلامی کیتی۔ فِر کُجھ سوچ کے گوڈیاںبھرنے بَہ کے جھُک کے سِر نوں جِنّا اگان￿ہ ہو سکدا سی‘ کرکے میں بیڈ تھلّے جھاکیا۔ اوہ بِلّی تاں پران￿ہ نُکر وچ لگی بیٹھی اے۔
’’شی…شی۔ چل نکل باہر‘‘ میں بلی نوں دابا لایا۔
اوہ واہوا چوکنّی ہو کے مینوں گھُوردی رہی۔ فِر اوہنے اک اکھ جھپکی۔ مینوںلگا اوہنے مینوں اکھ ماری اے۔
مینوں گوانڈھیاں دی اوہ…بِلّی… چیتے آگئی جہڑی میرے ول بڑیاں گہریاں نظراں نال ویکھدی اے۔ ایہ میرا وہم نہیں اے کہ اوہ ترسیواں بھریاں نظراں ہوندیاں نیں۔
تے اج کل تاں ایدھر وی…… اوہو حال اے۔
اوہدی تکنی وچ لُکیا بلاوا‘ مینوں ڈاواں ڈول کیتی کھلوتااے۔ مینوں لگدا اے میں چھیتی ای کنڈ بھرنے جا ڈِگّاں گا۔
میں ایہناں سوچاں وچ گُم ساں کہ آواز آئی۔
’’نکل گئی اے بِلّی؟‘‘
’’نہیں حالے نہیں نکلی میں وائپر مار کے کڈھناں۔‘‘
’’نہیں نہیں ماری نہ‘ ڈرا کے کڈھنا ایں۔ ایہناں نوں مارن دا حُکم نہیں اے۔ ویکھدے نہیں او‘ میںکہڑے حال وچ آں ۔ ایہدی بددُعا نہیں لینی اسیں۔‘‘ اوہنے مینوں جیوں نصیحت کیتی ہووے۔
’’کڈھ لئی فِر میں بلّی‘‘ میں مُون￿ہ ای مُون￿ہ وچ بُڑ بُڑ کیتی۔
جد میں وائپر نال بِلّی نوں ڈرایا تاں اوہنے گھُوری پا کے میرے ول ویکھیا۔ اک دوواری میائوں میائوں کیتی تے اُچھل کے پران￿ہ ہو گئی۔ فِر اوہ اِک دم بیڈ ہیٹھوں نکل تے صوفے تے صوفا کُرسیاں دے وچکار آ بیٹھی۔
بلّی مینوں سارے کمرے وچ بھجایا۔ میں ہف گیا۔ اوہ کوئی وڈّی بدمعاش بلی سی۔ اوہنوں کمرے وچوں کڈھنا میرے ہماتڑ دے وس دا روگ نہیں۔
سویر دی سیر نہ کرن تے ساری دیہاڑی دُکان اُتے بیٹھن دا ایہ نتیجا اے کہ میں پہلے نالوں ٹھلھا ہو گیا آں۔ ہُن میں بڑی چھیتی ساہو ساہی ہو جانا آں۔
’’کھا خصماں نُوں بیٹھی رہ ایتھے۔‘‘ میں اک تھک کے گھُرکدیاں ہویاں آکھیا تے اپنا ساہ ٹھیک کرن لگ پیا۔ ’’کم بخت نے پتا نہیں لینا کیہ اے ایتھوں؟‘‘ مینوں غُصّا چڑھیا۔
اوہ مینوں اِنج ویکھدی اے جویں چڑاندی پئی ہووے۔ اوہ پہلے وانگوں ای چُست چلاک اے ۔ اینی کُو اُچھل کُود نے اوہدا کُجھ نہیں وِگاڑیا ۔
’’میں ذرا ساہ لے لواں فِر نِبڑنا آں تیرے نال۔ ہُن میں کوئی رُو رعایت نہیں کرنی۔ جدوں دووائپر تیری کنڈ وچ وجے تُوں دُبارا ایدھرنوں مُون￿ہ نہیں کرنا‘‘ میں کچیچی وٹ کےآکھدا آں۔
نکل گئی اے بلّی ؟ اینے چِر دی تُہاڈے کولوں اک بلی وی نہیں کڈھی گئی‘‘ بیوی دی آواز آندی اے۔

’’جے بلّی نکل گئی اے تاں جھٹ کُو میرے کول آجائو۔‘‘ اوہ میرا جواب سُنیوں بغیر دُبارا آکھدی اے۔
’’آندا پیاآں‘‘ میں اُچی دِنی آکھدا آں ۔ فِر میں بلّی ول ویکھدا آں۔
’’پیو دی ایں تاں جائیں نہ ۔آنا میں دُبارا۔ اج تیرا میرامیچ اے۔‘‘ آکھدے میں کمرے وچوں باہر نکلدا آں۔
’’بڑی مُشکل نال کڈھیا اے اوہنوں ۔ اوہ تاں پکّا ڈیرالا کے بَہ گئی۔ اُڈیک وچ بیٹھی بیوی کول جا کے اوہدی تسلّی لئی جھُوٹھ بولدا آں۔
مینوں پتا اے جے میں اِنج نہ آکھیا تاں اوہنے ساری رات چِنتا وچ بے چین ای رہنا اے۔ اوہنوں نیندر کوئی نہیں آنی۔
’’تھوڑی دیرہور میرے کول بَہ جائو۔‘‘
’’نہیں ہُن توں سو ں جا۔ رات بڑی لنگھ گئی اے۔ زیادا جاگنا تیرے لئی ٹھیک نہیں اے۔ میں وی سویرے دُکان تے جانا اے۔ میں اوہدے دوویں ہتھ اپنے ہتھاں وچ لے کے بڑے پیار نال آکھدا آں۔
او ہ رضامندی وچ سر ہلاندی اے۔
دُبارا ڈرائنگ روم وچ آ کے بلی دی بھال وچ نظر دوڑائی ۔ اوہ مینوں نظر نہ آئی۔ میں سارا کمراچھان ماریا۔ اوتھے وی ویکھیا جِتھے ویکھن دی لوڑ نہیں سی۔ بِلّی غائب سی۔ میرے کمرے وچوں باہر جاون پِچھّوں اوہ خُد ای نکل گئی۔
میں ڈرائنگ روم دا دروازا بند نہ کیتا سگوں موٹا جہیا کپڑا اگے کر دِتا۔ میں سون دی تیاری کرن لگ پیا۔ ہیٹر تھوڑا جہیا تیز کر کے‘ وڈا بلب بُجھا کے زِیرودا بلب جگایا تے بیڈ اُتے سکُون نال لما پے کے میں موبایل کڈھیا۔ ہولی آوازوچ اِک بہت ضروری کال کیتی۔
فِر بیڈ دی سائیڈ اُتے موبایل رکھ کے میں دوواں ہتھّاں دی کڑنگی سر نوں پا کے ہولی ہولی گُنگناون لگا۔ ’’تیرے آئون دے کھڑاک بڑے ہون گے‘ مزے تے ماہیا ہُن آن گے۔‘‘ آواز پھَسی پھَسی تے کن￿بدی ہوئی نکلی۔ بے چینی…جہی وچ میرے کولوں گایا نہ گیا۔
میں کُجھ سوچ کے موبایل پھڑیا۔ اوہنوں ہتھ وچ لے کے کُجھ چِر سوچدارہیا۔ فِر موبائل دُبارا اوتھے ای رکھ دِتا جِتھوں چُکیا ہووے۔
پتا نہیںکہڑے ویلے میری اکھ لگ گئی۔ گُوڑھی نیندر تے سُفنے۔ مینوں سبھ کُجھ بھُل گیا۔
اوہ سچ ورگا کوئی خاب لگے۔ میں کیہ دا کیہ کردا پھردا ساں۔ فیر پتا نہیں اُنج ای یاں سچّی مُچّی مینوں اِنج سُنیجیا‘ نال دے کمرے وچ میری بیوی پِیڑ نال کراہندی پئی اے۔ پر جہڑی دُنیا وچ میں ساںاوتھوں نکلن لئی بڑے سنگھرش دی لوڑ سی۔ میں ان سُنیا کر دِتا۔
میرے حواساں اُتے کوئی بھارُو ہویا کھلوتا۔
کِنّا ای چِرمیں بیوی سمیت سبھ نُوں کنڈ کیتی رکھی پر مینوں انج ای لگا ویلا اکھ دے پلکارے وچ لنگھ گیااے۔
فِر کالی رات دی سویر ہوگئی۔
میں جاگ پیا آں۔ مُون￿ہ اُتے سجّے ہتھ دا پُٹھا پاسا رکھ کے اُباسی لئی تے مُندیاں ہویاں اکھّاں کھولیاں نیں۔
میری نظر سِدھی اوتھے ای اے۔
صوفا سیٹ دے ساہمنے پئے میز اُتّے میری بیوی دے جہیز دا انملا گُلدان جہدے وچ میری پسند دے سورج مُکھی دے پھُل پئے سن‘ اوہ ہیٹھاں ڈِگ کے ٹوٹے ٹوٹے ہویا پیا اے۔
’’ایہ تاں بڑا غضب ہویا‘‘ میرے مون￿ہوں نِکلدا اے۔ جھٹ کُو افسوسیا جہیا بیٹھا رہنا آں۔ فِر اکّووار مینوں اِک خیال جپھّا پاندااے۔
میں شیشے وچ بڑی نِیجھ لا کے اپنا مُون￿ہ ‘دھون تے سینا ویکھدا آں۔
مینوں دھڑکُو لگا ہویا اے کدھرے گوانڈھیاں دی بِلی رات نُوں مینوں نہوندر مار کے میرے پِنڈے اُتے جھرِیٹ تاں نہیں پاگئی؟
کُجھ لمحیاں بعد سارے دھڑکو‘ ڈر مُکائے تاں مینوں کسے ہور ای طاقت نے بڑے سکون تے اطمینان جہے نال شیشے توں پران￿ہ کردِتاّ۔……فیر بڑے اعتماد نال گھروں دُکان ول ٹُر پیا……٭٭