توں اوہ

اروندر کور دھالیوال

نی چندریئے، نی چھڈ دے میرے پت دا کھہڑا …. وے ملکھا! وے سمجھا وے میرے پت نوں، میرا پت کملا ہو گیا جے، ‘ مما نے دوویں ہتھ اسمان ول چک کے دوہتھڑ ماریا تاں ایمرجنسی وارڈ دیاں جویں کندھاں کنب گئیاں۔
‘توں شدین ہو گئی ایں ستونت، کیہ ہ کردی ایں، ذرا ہوش کر، ایہ ہسپتال اے،’ ڈیڈ نے مما دی کھبھی بانہ جھنجوڑدیاں اناں دے منہ اگے ہتھ رکھ کے اوہناں نوں چپ کرا دتا۔
‘ہائے! میں کداں ہوش کراں، میں کداں صبر کراں؟ جینیئے تیرا کیہ بنو گا ..؟ مما نے سجا ہتھ الاردیاں کہیا تاں میریاں اکھاں وچوں اتھرو ڈلک آئے۔
‘مما ..! ‘ میں ڈڈیا کے مما دے نال جا لگی۔
جینا پت، توں تے سیانی ایں، پڑی لکھی ایں، حوصلا رکھ، سبھ ٹھیک ہو جاگا، مہاراج مہر کرو، اتھرو لکاندیاں ڈیڈ نے اسمان وچ بیٹھے رب ول ویکھیا۔
اسیں تنے جنے تر کے ایمرجنسی وارڈ دے باہر آن دی جویں کوشش کر رہے ساں، پر پیر سن کہ ساڈا ساتھ ہی نہیں دے رہے۔
‘کشل دے نال کون نیں؟’ نرس دی تکھی آواز ساڈے پچھے آن وجی۔
ڈیڈ واپس مڑ پئے۔ میں تے مما نے اک واری منہ بھنا کے پچھے ویکھیا۔
‘ہاں .. جی .. میں پھادر آں کشل دا،’ لڑکھڑائی آواز وچ ڈیڈ نرس ول نوں اہلے۔
‘ڈاک .. صاب .. بلا رہے نیں ..،’ مڑدی نرس دی پٹھ وچوں ادھپچدھی گل ساڈے کناں تک وی پہنچ گئی۔
ڈیڈ ہن تیز تر کے ڈاکٹر دے کمرے تک پہنچ جانا چاہندے ہن۔ میں تے امما وی اناں دے پچھے-پچھے ہاں۔
‘ایہ ڈاکٹر ونے سائیکیٹری ڈپارٹمنٹ توں نے، ایہی ہن کشل دا ٹریٹمینٹ کرن گے، ایتھے رکھن دا کوئی بہتا فائدا نہیں، ایویں کیوں روم آکوپائی کرنا … ویسے وی ہے نی کجھ خاص کیس وچ، بس تھوڑا پریشر اے، خش رکھو اسنوں، اوہنوں زیادہ پیار دی۔ اوہدا من ورچیا رہے گا تاں پریشر نہیں ہوئیگا .. ویسے وی کافی شرمندا اے اوہ۔ اوہنوں ریئلائیز کران دی بہتی ضرورت نہیں،’ ڈیڈ دے نجی جانکار ڈاکٹر: نرنجن بھاٹیا لاگے بیٹھے ڈاکٹر ونے دے حصے دا وی سارا سنواد بول گئے۔ اناں جویں لکھے بناں ہدایتاں دی سوچی ڈیڈ دے ہتھ وچ پھڑا دتی۔
میں تے امما دروازے وچوں ہی واپس مڑ پئیاں۔
راتیں بہت ہی بری حالت وچ کشل نوں ایتھے لیاندا گیا سی۔ چھ فٹ دا جوان۔ چار جنیاں نے بڑی مشکل نال اسنوں لاہیا سی چھت توں۔ سوچ کے ہی لوں کنڈے ہو گئے۔
‘جینا! توں تے تیری امما پارکنگ ول چلو، میں ڈسچارج دی فارمیلٹی کرکے آیا،’ ڈیڈ کیش کانٹر ول چلے گئے۔
ساہمنی سلوپ والے رستے توں دو وارڈ بوائیز دی مدد نال کشل ہولی ہولی تر کے باہر آ رہا سی۔
میں ہتھ ہلا کے اپنے ول آن دا اشاراکیتا۔
مما کشل ول ویکھ کے پھر رون لگ پئے۔
‘جینی .. ! اوہ میرے پت دا کھہڑا نہیں چھڈدی۔ میرے پت دی ایہ حالت ویکھی نہیں جاندی، میں تیرا سہاگ کویں اجڑدا ویکھاں، میریئے بچیئے! توں ایس گھر آ کے کوئی سکھ نہیں پایا .. مینوں معاف کر دیئیں .. مینوں معاف کردے میریئے بچیئے،’ امما جویں میرے قدماں ول الر گئے۔
‘مما ، کیہ کردے او؟ تسیں وڈے او میرے، انج نہ کرو، میری قسمت .. شاید انج ہی ہونا سی ..،’ کوئی ہکا کتے دھر اندرلے کھوہ وچ جا کے بولیا۔
فایل پھڑی ڈیڈ وی کشل دے پچھیپچھے آ گئے۔
وارڈ ہیلپرز دی مدد نال کشل نوں کار دی پچھلی سیٹ ‘تے بٹھایا گیا۔ امما کشل دے نال بیٹھ گئے۔
میں ڈرائیونگ سیٹ ‘تے بیلٹ لگا لئی۔ ڈیڈ میرے نال اگے بیٹھ گئے۔
ڈاکٹر دے نردیشاں انوسار کشل نوں کجھ نہیں کہنا، نہ ہی کجھ پچھنا اے۔

کشل منہ تھلے سٹ کے بیٹھا ہے۔ اوہ مینوں بیک مرر وچوں وکھائی دے رہیا اے۔
‘ہن شرمندے ہو کے کیہ ہو جا، کوئی دو-ٹک فیصلا تاں کرنا پینا’ سوچدیاں میں شسوپنج وچ کار ڈرائیو کرن لگ پئی ہاں۔
ڈیڈ دے فون ‘تے میسیج رنگز ہوئی جا رہیاں ہن پر اوہ ویکھ نہیں رہے۔
‘فون، ایہ فون وی سیاپے دی جڑ نے’ میں من ہی من ٹیکنالوجی نوں کوسن لگ پیندی ہاں۔
پچھلی رات میں میسیج ہی تاں ویکھ رہی سی، انسٹا ‘تے ستی بھابی نے کشل نال اپنی اک تصویر سانجھی کیتی ہوئی سی۔ اس وچ کشل دے سجے ہتھ ستی تے کھبے پاسے ترلوک بھاجی کھڑے سن۔ تنے جنے ستی ہراں دی چھت ‘تے کھڑے سن۔ ہتھاں وچ گلاس ، ترلوک بھاجی تے کشل دے شراب نال بھرے ہوئے تے ستی دے ہتھ وچ کوک والا۔ تاریاں بھرے اسمان تھلے بڑا فن ہو رہیا سی۔ لکھیا ہویا سی ؛ ہیشٹیگ # میں، کشل تے اوہ۔
مینوں ستی دی ایہ پوسٹ دمونہی وانگ لڑی۔
میں اگلے ای پل ایہ تصویر مما نوں جا وکھائی۔
مما تاں اگے ہی ستی توں بڑے چلدے ہن۔ تصویر ویکھ کے اوہ ہور کھجھ گئے۔
جس دن دی میں ویاہ کے اس گھر وچ آئی سی، میں ستی دا انچاہیا پرچھاواں ہمیشاں اپنے پریوار ‘تے منڈراندا ویکھیا سی، ڈولی والی شام برکیاں دین دی رسم توں بعد آنڈھ گوانڈھ دیاں عورتاں نویں وہوٹی ویکھن لئی آ گئیاں۔ ادوں ستی وی میرے کول ہی آ بیٹھی سی۔ مما نے اک گوانڈھن نال میری جان-پچھان کراندیاں کیہا، ‘سوہنی اے نہ، میری نونہہ’ گوانڈھن دے بولن توں پہلاں ہی ستی بول اٹھی، ‘بھوآ جی، تہاڈی نونہ سوہنی اے تاں میرا دیور کہڑا کسے توں گھٹ اے۔’
ستی دیاں موٹیاں-موٹیاں اکھاں وچلا شرارتی سرما مانو ا وسدی چغلی کر گیا سی۔ اوس نے ایہ کہہ کے سجی کوہنی کشل دی وکھی وچ چوبھ دتی سی۔
مما نے اودوں وی جویں میرا چہرا پڑھ لیا سی۔ اج وی اوہ جان گئے سی کہ مینوں کشل دے ایہ کم بہت برے لگدے سن۔
‘جینا! ایہ ساڈے سماج وچ صرف کہن نوں ہی کہیا جاندا کہ بندے ارتخور ہندے نیں، کئی زنانیاں وی بڑیاں مردباز ہندیاں نیں .. .., توں جا، نوی ‘کلا اے۔ آرام کر جا کے، میں کروں اوہدے نال سویرے گل،’ مما نے چادر تان لئی سی۔ نوی میرا اکلوتا بچا اے۔ ڈھائی سال دا جواک، اجے توتلی جہی زبان وچ گلاں کرن لگیا اے۔ میں کمرے وچ آ کے نوی نال کھیڈن لگ پئی۔
میرے ویاہ توں تیسرے دن شام دی گھٹنا میری سمرتی وچ جاگن لگی۔ اسیں گردوارے جانا سی۔ گھر وچ پراہنیاں دی بڑی گہماگہمی سی۔ مما نے میرے تے کشل دے نال ماما جی دی بیٹی نوں تیار کر دتا سی۔ ساڈے تیار ہوندیاںہوندیاں ستی بھابی وی آن پہنچی تے جھٹپٹ ساڈے نال گردوارے جان لئی تیار ہو گئی۔ پرکرما وچ جتھے میں سنگدیاںسنگدیاں کشل نال تر رہی سی اتھے ستی بھابی گل گل کشل دی بانہ وچ بانہ پا لیندی، کدے ہسدی، کدے ہساندی۔ وچ-وچ مذاق کردیاں اوہ کشل ول اپنی اکھ دب دیندی۔
میرے لئی ایہ ورتارا کسے اچمبھے نالوں گھٹ نہیں سی۔ مینوں تاں اجے ویاہی نوں دو دن ہی ہوئے سن، سو میں کشل نوں کہندی وی تاں کیہ ۔
اس دن کشل نے آپ ہی مینوں دسیا کہ ستی بھابی مما دے بھوآ دے پت یعنی کشل دے مامے دی نونہ سی۔ اوہ ماما جی دے اکلوتے پتر ترلوک نال ویاہی ہوئی سی۔ گزارے یوگ پڑی لکھی سی۔ پرائیمری سکول دی ٹیچر سی۔ ترلوک بھاجی وی سرکاری ماسٹر سن۔ اوہناں دیاں دو بیٹیاں کسے دوجے شہر ہوسٹل رہِ کے پڑدیاں سن۔ مہینے دیاں دو بجھیاں تنخواہاں آندیاں سن۔ مفت دے بھا آندا پیسا دوہاں جیاں توں خرچیاں نہیں سی مکدا۔
ستی دا قد-کاٹھ درمیانہ جہیا سی۔ سوہنی وی بہتی نہیں سی پر آواز رعب دار، مرداں ورگی۔ اوہ اکھاں نچانچا کے گلاں کردی۔ اس طرحاں گلاں کردی دا سرما جویں وکھرا نرت کردا جاپدا۔ اپنے آپ نوں پیش کرن وچ ستی بڑی ماہر سی۔

مما نوں وی ستی دا ساڈے نال گردوارے جانا اکھریا سی پر پراہنیاں کرکے اوہ چپ رہِ گئے سن۔
جدوں اسیں گھر واپس آئے تاں مما رات نوں ساڈے کمرے وچ میرے کول آئے۔ اوہناں نے مینوں ستی کولوں تھوڑا بچ رہن دی ہدایت کیتی سی۔ میں چپ چاپ اوہناں دی گل اگے سر جھکا دتا سی۔
ہولی ہولی سبھ گلاں کھلن لگیاں سن۔
کشل اک الجھی ہوئی شخصیت دا مالک سی۔ اس توں کوئی وی اپنی گل منوا سکدا سی۔ اسے کرکے ستی اوسدے من ‘تے قابض ہوئی رہندی۔
جدوں اوہ رات نوں کمرے وچ آندا تاں انج لگدا جویں میں کسے نویں شخص نوں مل رہی ہوواں۔ اوہ بڑا سپشٹ ہندا کہ اوہ میرے کولوں کیہ چاہندا سی۔ بڑی سنتلت ہستی۔ میں سوچدی کہ اس طرحاں دے وئکتتو ‘تے کوئی کداں قابض ہو سکدا سی۔
ستی ہراں دا گھر ساڈے گھر دے بالکل ساہمنے سی۔ گلی اندر وڑدیاں اوہناں دا بوہا ساڈے گھر دیاں باریاں توں ساہمنے آندا۔ اسے کرکے اسنوں ساڈے گھر آئے-گئے دی ہر خبر رہندی۔
ساڈے ویاہ توں ہفتے بعد مینوں تے کشل نوں ستی نے روٹی ‘تے بلایا سی۔ ترلوک بھاجی وشیش کرکے سدا دین آئے سن۔ اس شام جس طرحاں ستی سبھ دے ساہمنے کشل نال گل گل ‘تے مذاق کردی، اس توں پتا لگدا سی کہ اوہ اک دوجے نال کنے کھلے ہوئے سن۔ ہن ایہ نہیں سی پتا کہ اس کھل دی سیما کیہ سی۔
مما ستی نوں گھٹ ہی منہ لاندے۔ پر جدوں مما اپنے پیکے پنڈ ول جاں کدھرے ہو گئے ہوندے تاں جویں ستی دا دا لگ جاندا۔ اوہ مما دے جان بعد ون سونیاں سبزیاں بنابنا کے لیاندی۔ جے میں اسنوں ہنگارا نہ دندی تاں کشل ناراض ہو جاندا۔ جے اسنوں ذرا کو ڈِھل دتی جاندی، اوہ سر ‘تے آ چڑدی۔
جدوں چھٹیاں وچ ستی دیاں بیٹیاں گھر آئیاں ہندیاں تاں کشل دا اناں گھر کوڈی-پھیرا رہندا۔ اوہ تناں ماواں دھیاں نوں شاپنگ ‘تے لجاندا، گھمان لجاندا، فلماں وی وکھان لے جاندا۔ گل کیہ کشل اناں دے پریوار وچ پوری طرحاں رچ چکا سی۔
ادھر مما مینوں واروار تاڑنا کردے۔ اپنا گھر سانبھ کے رکھن لئی سمجھاندے۔ اوہ اکثر ساڈا فکر کردے۔
‘کوئی نہ مما آپے سمجھ جا اک دن جویں جویں عمر سیانی ہو،’ میں ٹالدی۔
‘نہ جینیئے، ایہ نہ کہیا کر، جوانی ہی تاں مانن لئی ہوندی اے، جے ایہی رورو کے نکل گئی تاں بڈھاپے دے سکھاں نوں اگ لانی اے۔ زنانی بندے دا پیار تاں جوانی دا ہوندے، اسے پیار دی چھاں ہی تاں بندہ بڈھاپے وچ ماندے، جدوں بچے وڈے ہو جاندے نے تاں دوویں جی انج ہی آپس وچ لاپرواہ ہو جاندے نے،’ کہندیاں مما دی ٹیک رب ‘تے جا ٹکدی۔
کشل مینوں بھرپور پیار کردا سی۔ نوکری پکھوں وی کوئی الاہما نہیں سی۔ بس، ستی دے شکنجے وچ جویں اسنوں سبھ کجھ وسر جاندا سی۔ کدے کجھ پچھدی تاں کوئی نیاں نہ دیندا۔
ایہو جہیاں گلاں ای ساڈے درمیان ہوئی سبھ توں پہلی لڑائی دا کارن سن۔
اس شام مما دی رشتے داری وچوں اک بھنیویں دی رسیپشن پارٹی سی۔ میں تیار ہون لئی بیوٹی پارلر چلی گئی۔ مما تے ڈیڈ نوں نال لے کے کشل نے مینوں رستے وچوں لینا سی۔ دو گھنٹے توں تیار ہو کے میں کشل نوں اڈیک رہی سی۔ اوہ فون ‘تے واروار ‘بس آیا، بس آیا’ کہی جا رہیا سی۔
پارلر دا سٹاف چھٹی کرکے چلا گیا۔ کیول میں تے پارلر دی مالکن ہی رہِ گئے۔
اٹھ وجے آن دا کہہ کے کشل مینوں دس وجے لین پہنچیا۔
مما کار وچ وکھ خفا ہوئے بیٹھے سن۔ کشل مینوں لین آن توں پہلاں ستی نوں کسے پارلر توں لے کے رسیپشن والی تھاں چھڈ کے آیا سی کیونکہ ترلوک بھاجی پہلاں توں ہی پارٹی دے انتظام کرن والیاں نال چلے گئے سن۔

اس رات پہلی وار میں کشل نال لڑی سی۔ میں اسنوں اتھوں تک وی کہہ دتا کہ جاں تاں اوہ سدھر جاوے جاں میرے نالوں وکھ ہو جاوے۔ میں غصے وچ بتی بجھا کے پے گئی۔ کجھ سمیں بعد مینوں میرے پیراںتے کجھ گِلا گِلا محسوس ہویا۔ میں بتی جگائی۔ کشل میرے پیراں تے چہرہ رکھ کے رو رہیا سی۔ مینوں جویں ترس آ گیا۔ میرے سارے شکوے ہوا ہو گئے۔ میں اوسنوں گل نال لا لیا۔
اجہیاں گلاں ہن اکثر واپردیاں۔ ستی دی گرفت وچوں کشل نکل نہ سکدا۔ اوہ مینوں پیار کرن دے داعوے کردا۔ پر اسدا ساتھ ماندیاں مینوں کئی وار ستی ساڈے درمیان محسوس ہوندی۔ میں کشل نوں جنا خش رکھن دی کوشش کردی انے ہی اسدے قدم ستی دے گھر ول اٹھ جاندے۔
اوہنیں دنیں نوی میری ککھ وچ سی۔ زندگی وچ بدلا دی سمبھاونا جاگ پئی سی۔ میں پچھلا سبھ کجھ بھلن دا جتن کردی۔ مما نوں وی لگن لگ پیا سی کہ کشل دا ہن گھر وچ موہ پے جاویگا۔
سچ مچ ہی نوی دے جنم نال کشل وچ تبدیلی آ گئی۔
کشل جویں اپنے گھر توں دفتر تے دفتر توں گھر تک سیمت ہو گیا سی۔ پر ایہ کجھ کو مہینیاں دی ہی کھیڈ سی۔ جیوں ہی نوی نے ترنا شروع کیتا، کشل اسنوں ستی دے گھر کھڈان لے جاندا۔ ستی دا وی ساڈے گھر آن جان ودھ گیا۔ کدی-کدی سوچدی کہ ستی میرا کیہ وگاڑ لئیگی۔ میرے کول پت سی۔ اس گھر دا وارث۔ مما تے ڈیڈ تاں اسدے ساہیں جیندے سن۔
جنی وار وی ساڈی لڑائی ہوئی اس دا کارن ستی بنی سی۔ ہر وار کشل نے میرے پیراں وچ بہ کے معافیاں منگیاں سن، سونہاں کھادھیاں سن تے ہر وار میں اسنوں معاف کر دندی۔ اندرے-اندرے مینوں اسدے سمرپن دا افسوس وی ہندا۔ سمرپن دی کوئی پرتیشت نہیں ہوندی پر جے میں اسنوں سو پرتیشت سمرپت سی تاں اوہ کیوں نہیں؟
کدے جی کردا سبھ چھڈ چھڈا کے پچھے مڑ جاواں، پر ڈر جاندی۔ ممی دے گزرن توں بعد جدوں پاپا اکلے رہِ گئے سن تاں ویر اناں نوں اپنے نال انگلینڈ لے گیا سی۔ گھر خالی ہو گیا سی۔
کئی وار مما تے ڈیڈ وی اتھوں اپنا مکان ویچ کے کسے ہور تھاں رہن بارے سوچدے۔ ہر وار کشل اڑ جاندا کہ اج دے سمیں وچ اینا وڈا مکان بنانا بڑا مہنگا پویگا۔ مما تے ڈیڈ نے بڑیاں ریجھاں نال اس گھر نوں بنایا سی۔
میں ایہناں سوچاں وچ غلطان سی۔ نوی سوں چکا سی کہ باہروں رولا سنائی دتا۔ رات دے پونے بارھاں دا سماں سی۔ کشل حالے تک گھر نہیں سی آیا۔ باہر جویں کوئی ہپھڑادپھڑی مچ گئی سی۔ میں پردہ چک کے ویکھیا۔ لوک واہوداہی ستی دے گھر اندر وڑ رہے سن۔ مما وی بناں چنی اوہناں دے گھر ول بھجے۔ ڈیڈ وی ننگے سر مما دے پچھے بھجے۔
‘پانی لیا .. .. ڈاکٹر بلا’ اچی-اچی بولدیاں آوازاں دا شور سی۔
میرا متھا ٹھنکیا۔ کشل تے ترلوک بھاجی اوہناں دی چھت ‘تے بیٹھے پی رہے سن۔ کسے نوں کجھ ہو گیا لگدا سی۔ میں وی اوہناں دے گھر ول بھج اٹھی۔ اوہناں دے گھر اندرلیاں بھیڑیاں پوڑیاں وچوں چھ-ست آدمی کشل نوں چک کے لاہ رہے سن۔
‘کشل .. .. !’ میں چیک اٹھی۔
کشل ہوش وچ نہیں سی۔ باہر آئی ایمبولینس دی ہوکر میرے دل دے آر پار ہو گئی۔
‘پیندا تاں کشل روز ہی سی، پر اج کیہ ہویا؟ اوہ ہوش وچ کیوں نہیں؟’میں ترلومچھی ہو رہی سی۔
ڈیڈ بھج کے نوی نوں چک لیائے تے میری گودی وچ پا دتا۔
ایمبولینس تر پئی۔ پھر ایمرجینسی، آئی. سی. یو.۔ ساری رات بھج-دوڑ وچ گزر گئی۔
موت دا خیال واروار دل دہلا دندا۔ ساری رات سولاں ‘تے بیتی۔ مما ارداساں کردے رہے۔ میں ستی نوں کوسدی رہی۔

‘کشل .. .. !’ میں چیک اٹھی۔
کشل ہوش وچ نہیں سی۔ باہر آئی ایمبولینس دی ہوکر میرے دل دے آر پار ہو گئی۔
‘پیندا تاں کشل روز ہی سی، پر اج کیہ ہویا؟ اوہ ہوش وچ کیوں نہیں؟’میں ترلومچھی ہو رہی سی۔
ڈیڈ بھج کے نوی نوں چک لیائے تے میری گودی وچ پا دتا۔
ایمبولینس تر پئی۔ پھر ایمرجینسی، آئی. سی. یو.۔ ساری رات بھج-دوڑ وچ گزر گئی۔
موت دا خیال واروار دل دہلا دندا۔ ساری رات سولاں ‘تے بیتی۔ مما ارداساں کردے رہے۔ میں ستی نوں کوسدی رہی۔
ڈاکٹراں دے دسن انوسار کشل نے دو تن وکھوکھ برینڈاں دی شراب پیتی سی جو رئیکشن کر گئی سی، جس نال کشل موت دے منہ وچ جا پیا سی۔ سویرے جدوں ڈاکٹراں نے خطرہ ٹل گیادسیا تاں کتے ساڈے ساہ مڑے سن۔ دن چڑے مما نے مینوں تے نوی نوں تھوڑے سمیں لئی گھر بھیج دتا۔
میں انمنے من نال گھر جا کے پھریش ہوئی تے نوی دا سامان، دودھ، ڈائیپر، کپڑے وغیراکار وچ رکھن لگی۔ اجے سامان رکھ ہی رہی سی کہ ستی ساڈے گھر داخل ہوئی۔
ستی نوں ویکھ کے میری آندر انج تڑف اٹھی جویں تتے توے ‘تے پانی دی چھٹ بڑکدی اے۔ میریاں نساں پھرکن لگیاں۔ لہو جویں ابالے کھان لگا۔ میری ساری شرم سنگ جاندی رہی۔ میں اسدے کجھ وی بولن توں پہلاں ہی اسنوں باہوں دھوہ کے تھلے سٹ لیا۔ میرے ہتھاں وچ پتہ نہیں کویں اینا زور آ گیا سی کہ میں اسدی ہک ‘تے بہ کے اسدے منہ ‘تے چپیڑاں مار رہی سی۔ جو کجھ میرے منہ وچ آیا، میں بولی گئی سی۔ اسنوں کٹیا، گالھاں کڈھیاں۔ سارا غبار کڈھ لیا۔
گلی وچ لوک اکٹھے ہو گئے۔ اناں نے بڑی مشکل نال مینوں ستی توں وکھریاں کیتا۔ چار سالاں دا ڈکیا روہ چہوں منٹاں وچ وگ تریا سی۔
گھنٹے کو بعد میں ہسپتال پہنچی۔ کشل نوں کمرے وچ شفٹ کر دتا ہویا سی۔ میں کمرے وچ داخل ہوئی۔ میں مما دیاں نظراں وچ کجھ سماں پہلاں واپری گھٹنا دی عبارت پڑ لئی سی۔ میں سمجھ گئی کہ میرے پہنچن توں پہلاں گل پہنچ گئی اے۔
ہن کشل نوں گھر آئے نوں چار دن ہو گئے ہن۔ اوہ بہتا چپ چپ ای رہندا اے۔ صرف نوی نال کھیڈدا کدی کدی مسکرا لیندا ہے۔ مما تے ڈیڈ نوں لگدا اے کہ کشل ہن سمجھ گیا اے۔ گھر دا ماحول نارمل ہون دی کوشش کر رہیا اے۔
اج بڑے دناں بعد میں سون توں پہلاں فون ویکھیا اے۔ شوشل سائیٹس ‘تے وزٹ کرن لئی انسٹاگرام کھولھیا اے۔ پہلی پوسٹ ستی دی اے۔ اسنے اس شام دی تصویر شعر کیتی ہوئی سی جس رات کشل ہسپتال پہنچ گیا سی۔ تھلے لکھیا ہویا سی میں ہیشٹیگ # کشل # اوہ۔ تصویر اج ہی شعر کیتی ہوئی سی۔ سبھ توں پہلاں تصویر نوں کشل نے لائیک تے کمینٹ کیتا۔
میرے جویں سر وچ کجھ دھخن لگا۔
بتی بجھا کے میں چپ چاپ لیٹ گئی۔ نوی میرے نال ستا پیا سی۔ مینوں میرے پیراں ‘تے کجھ گِلاگلِا محسوس ہویا۔ میں تربھک کے اٹھی۔ کشل پھر توں میرے پیراں وچ بیٹھا سی۔ اوہ مینوں سنبندھ بنان لئی پریر رہیا سی۔
میں زور دی پیر جھٹکیا تے کشل پرانہ ہو گیا۔
میں اٹھ بیٹھی تے بتی جگائی۔
‘ویکھ کشل، توں ہٹنا نہیں تے میں ایتھوں جانا نہیں، توں اتھے ایسے کمرے وچ رہِ، پر مینوں بھل کے ہتھ نہ لاویں، میرے لئی توں اوس دن ہی ختم ہو گیا سی جس دن تینوں ادھ مرے نوں چھت توں لاہیا گیا سی…، میں کوئی شیلف ‘تے سجایا بھانڈا نہیں جس نوں جدوں چاہیا ورت لیا تے جدوں چاہیا دھوسنوار کے سجا لیا۔ توں پوری طرحاں میرا نہیں تاں میں وی تیری نہیں، توں اج توں صرف میرے بچے دا باپ، مما ڈیڈ دا پت تے ستی دا ہیش ٹیگ…،’ میں چادر چک منہ ‘تے لے لئی تے بیڈ سوچ دب دتا۔
کشل اواک منہ لے کے زمین ‘تے ای بیٹھا رہِ گیا۔ ٭٭