نِرموہے

بلوِندر کور کھرانا

گرمِین نے نوٹ کیتا کہ سمن دیاں گلاں وچ پہلاں والا جوش نہیں سی۔ جیویں اوہ کوئی درد اندر لکا کے بیٹھی سی۔
خالی پیریڈ وچ گرمِین نے اوس نوں اڈ لجا کے پچھیا، سچ دس، کیہ گل اے، کیہ لکا رہی ایں توں؟
نہیں کجھ نہیں۔ اوہ گرمِین نال اکھاں نہیں سی ملا رہی۔ گرمِین اوس کول گئی تے اوس دے موڈھے تے ہتھ رکھ کے بولی، ہن دس وی دے، کیہ گل اے؟ سمن گرمِین دے گل لگ رون لگی، گرمِین کیہ دساں میں تینوں، بچے اینے نِرموہے کیویں ہو جاندے ہن۔ شبھم تے ادِتی دا ویہار ایس طرحاں سی، جیویں اسیں کوئی انچاہے مہمان ہوندے ہاں۔ اوہناں میری اِک وی چیز کھول کے نہیں ویکھی، نہ ہی کدی بہہ کے دل دی گل کیتی۔ گھمن لئی سانوں کِتے لے کے نہیں گئے، بس گڈی کرا دتی اک دو وار گھمن لئی۔ سبھ کجھ رسمی جیہا، اوپراپن۔ نہ ساڈے پہنچن دی خوشی تے نہ ہی واپس آن دا دکھ۔
سمن بڑی دیر روندی رہی، اج گرمِین کول اوس نوں تسلی دین لئی شبد نہیں سن۔
فیر زندگی اپنی چالے چلدی رہی۔ مسٹر سیٹھی ریٹائر ہو گئے۔ دوہاں جیاں نے پت ولوں ہن آس چھڈ دتی۔ مہینے دو مہینے بعد کدی کدی فون تے گل ہو جاندی۔ فیر خبر آئی کہ شبھم دے گھر منڈا ہویا ہے۔ ایہہ خبر پتر ولوں ملدی تاں سمن تے اوس دے خاوند نوں ات خوشی ہوندی پر اوہناں نوں خبر نونہہ دی ماں نے دتی۔ اوس نے فون کر کے کیہا، ست سری اکال مسز سیٹھی، تہانوں بہت مبارک ہووے، تہاڈا پوتا ہویا ہے۔
سمن نے حیران جیہے ہوندے کیہا، پوتا، مینوں تاں شبھم دا کوئی فون نہیں آیا؟
مسز سیٹھی میں ہی فون کیتا سی تے اوہناں نے دسیا کہ اج سویرے ہی ہویا ہے، شبھم نے کیہا ممی تسیں ہی موم ڈیڈ نوں فون کر کے دس دینا، مینوں اج ٹائم نہیں لگنا، ادِتی کول شبھم توں علاوہ کوئی ہور ہے وی تاں نہیں۔
فون سن کے سمن نوں سمجھ نہیں سی آ رہی کہ اوہ خوش ہووے یاں دکھی۔ مسٹر سیٹھی وی سن کے پریشان ہو گئے۔ اوہ بولے، سمن کنے ارماناں نال آپاں شبھم نوں پالیا سی، اوس دی ہر منگ پوری کیتی۔ پڑھا لکھا کے ایس مقام تک پہنچایا تے ایڈی وڈی خوش خبری، اوس نے اِک فون تک نہیں کیتا۔ ساڈا پوتا ہون دی خبر سانوں دوجیاں توں مِل رہی اے۔
فیر وی دوہاں جِیاں نے دل تے پتھر رکھ کے شبھم نوں ودھائی دا فون کیتا۔ کسے واقف دے ہتھ پوتے لئی کئی سوغاتاں گھلیاں۔
سمن تاں فیر کدی گرمِین نال جاں کسے ہور سہیلی نال دل ول لیندی پر مسٹر سیٹھی کسے نال گل نہ کردے۔ سبھ کجھ اندر ہی دبائی رکھدے۔ ہن کئی وار اوہناں دی طبیعت خراب ہو جاندی۔
فیر کجھ مہینیاں بعد سمن نوں نونہہ پتر دے روز فون آن لگے۔ اوہ سبھ کجھ بھل کے پتر دے موہ وچ پھر گڑچ ہو گئی۔
گرمِین نے اوس نوں پچھیا، اینی دیر بعد فون تے اوہ وی روز، شبھم نوں کوئی مطلب تاں نہیں؟
نہیں گرمِین، لگدا اے اوس نوں اپنی غلطی دا احساس ہو گیا اے، تینوں پتہ اے نہ ماں باپ دی تھاں ہور کوئی نہیں لے سکدا۔
سمن، رب کرے اِنج ہی ہووے۔
گرمِین دا شک صحیح ثابت ہویا تے اِک دن شبھم نے فون کرکے ماں نوں کیہا، موم، تسیں اتھے آ جا نہ، میرے کول۔
سمن نوں لگا پتر پیار نال بلا رہیا اے، اوس نے کیہا، بیٹا! اجے تاں میریاں چھٹیاں نہیں، امتحاناں دے دن ہن، چھٹی منظور وی نہیں ہونی، پیپراں توں بعد سوچدے ہاں۔
موم، ڈیڈ تاں ریٹائر ہو ہی گئے ہن، تسیں وی ریٹائرمنٹ لے تے ایتھے ساڈے کول آ جا، دِلی والا مکان ویچ دینا۔ (جاری)