کہانی پراگا

ایس ساقی

راتیں روٹی ٹک توں ویہلی ہو کے ماں چرکھا ڈاہ لیندی۔ گوانڈھ دیاں چار پنج عورتاں وی ماں نال آ ملدیاں۔ اوہناں نال میری وڈی بھین ویرو وی ہندی۔ اوہ گلاں کردیاں اتے گیت گاندیاں ہوئیاں سوت کتدیاں، اس نوں رنگدیاں، پھر اس دیاں دریاں بندیاں جاں کئی واری جلاہے کولوں کھیس جاں چتہیاں تیار کرواندیاں۔ ایہہ کوئی پنجاہ ورھے پہلاں دی گل ہے۔
گھر وچ میں جاں وڈا بھرا دلجیت اکثر اجیہا ہندا ویکھدے رہندے سی۔ اس ویلے مینوں تاں کجھ نہیں سی کرنا پیندا، پر دلجیت ضرور ماں اتے بھین دی مدد کردا رہندا۔ ماں نے جے کوئی وی کم کروانا ہندا تاں اوہ دلجیت نوں ہی کرن لئی آکھدی۔ میری کسے وی تھاں کوئی پچھ نہ پیندی۔ میرا من کردا کہ بے بے مینوں وی کوئی کم کرن نوں کہے، پر مینوں ہر واری چھوٹا جاں غیر ذمہ وار سمجھ کے کسے وی کم دے نیڑے نہ لگن دتا جاندا۔
اک دن بہت عجیب جہی گل ہوئی۔ بے بے چرخے تے روں دیاں پونیاں نہیں سگوں ہور ہی کجھ کت رہی سی۔ اس بارے دلجیت نوں تاں پتہ سی، پر جدوں میں اس کولوں اس دی جانکاری لینی چاہی تاں اوہ مینوں کھجھ کے پیا۔ اک واری تاں میں چپ ہو گیا، پر ساری گل جانن لئی جویں میرے ڈھڈ وچ اتھل پتھل مچدی رہی۔
بے بے، توں ایہہ کی کت رہی ہیں؟ جدوں میرے کولوں نہ رہا گیا تاں میں ماں نوں پچھ ہی لیا۔ پہلی واری بے بے نے ایہدا کوئی جواب نہ دتا سگوں اوہ اسے طرحاں چپ چاپ سوت کتدی رہی۔ کوئی جواب نہ پا کے میں گلی وچ کھیڈن نکل گیا۔ تھوڑے چر بعد میں کھیڈ کے گھر مڑیا تاں ماں اجے وی چرکھا چلا رہی سی۔ میں مڑ بے بے کولوں اوہی گل پچھی، بے بے توں آہ کیہ کت رہی ہیں؟
ایہہ ان ہے۔ میرے ول بناں دیکھیا ماں بولی، پر مینوں کجھ سمجھ نہ آئی۔ میں پھر بولیا، بے بے ان کیہ ہندی ہے؟
وے کملیا، تینوں ان دا وی پتہ نہیں۔ ان کت کے اوہدے گرم کپڑے بندے نیں۔ ایہہ سارا کجھ میں تیرے لئی ہی تاں کر رہی ہاں۔
مینوں لگا جویں ایہہ آکھدیاں میرے لئی بے بے دے من وچ اتھاہ پیار امڑ آیا سی، پر مینوں تاں وی پوری گل دی سمجھ نہ آئی۔
بے بے، توں میرے لئی کی کر رہی ہیں؟ ساری جانکاری لین لئی میں پچھیا۔ چرکھا چلاندی ماں دے ہتھ کجھ چر لئی رک گئے، پہلاں پت میں اس نوں کتاں گی۔ پھر میں اس نوں رنگ کے جلاہے کول کپڑا بنن لئی بھیجاں گی۔ جدوں کپڑا بن جاوے گا تاں میں تیرے لئی کوٹ بنواواں گی۔
ماں دی اس گل توں میں اس دے چہرے ول ویکھن لگا۔ مینوں جویں اس دی گل تے یقین ہی نہیں آ رہا سی۔ اس دی گل سن کے گرم کوٹ جویں میں اپنیاں اکھاں ساہمنے لے آیا کیونکہ ادوں گرم کوٹ صرف وڈے گھراں دے منڈے ہی پہندے سن۔ اسیں عام جہے منڈے تاں موٹے کپڑیاں نال ہی سردی لنگھا دندے ساں۔ میں چرخے کول بیٹھا ماں راہیں کتیا گلوٹا ہتھ وچ لے کے اس نوں سہلان لگا۔
اس توں بعد جویں میں بدل گیا۔ میں سارا دن چا نال بھریا رہندا۔ مینوں ماں کولوں ایہہ جان کے ہور وی خوشی ہوئی کہ ایہہ کوٹ صرف میرے لئی ہی بنایا جا رہا سی۔ وڈے بھرا دلجیت لئی نہیں۔ پہلاں میں سکولوں گھر آ روٹی کھا کے باہر کھیڈن لئی نکل جاندا تے گھر دا کوئی کم نہیں کردا سی۔ ہن دلجیت تاں بھاویں گھروں باہر چلیا جاندا، پر میں سارا سارا دن گھر ہی رہندا۔ ماں دے مونہوں نکلی چھوٹی توں چھوٹی گل نوں پورا کرن لئی جویں مینوں تاں چا چڑھ جاندا۔ میں نس نس کے کم کرن دی کوشش کردا۔ بھاویں تھوڑی ٹھنڈ آ گئی سی، پر تاں وی میں دن وچ بے بے نوں تن چار واری پانی پلاندا۔ (جاری اے)