نعت شریف

الیاس آتش

من لیندے جہڑے لوکی فیصلہ قرآن دا
ویلا اوہناں اُتے آئوندا ناہیں پچھتان دا
گلاں اسیں سٍُن دے ایہ ازلاں توں آئے آں
سانوں تے ہے شوق سرہوں تلی تے جمان دا
قابل اے جو ملنا مقام اوہنوں چاہیدا
پُت ہووے شاہ دا اوہ بھاویں کسے خان دا
کر کے جرائم اے جو نت جیلاں کٹ دا
دسو کیہ اے فیدا اوہنوں عمراں گوان دا
رل جاوے چوراں تے ڈاکواں دے نال جو
کریئے کیہ دسو اسیں ایسے پردھان دا
جدوں کسے تائیں کوئی عہدہ مل جاندا
ہندا اے نتارا اوہدے اصل انسان دا
ہن تے عدالتاں چ لگدیاں بولیاں
ہندا اے نیاں نت چوراں نوں بچان دا
کدی دھین بھین سی حیا دے وچ ڈُبدی
لنگھ گیا آتشا اوہ ویلا شرمان دا