غزل

امرجیت سنگھ سندھو

من وچ سوچاں دی ترتھلی، ہتھ چ رنبا، موڈھے پلی
گھاہ کھوتن کھیتاں نوں چلی، ہتھ چ رنبا، موڈھے پلی
اُچا اُچا چرھی بازرا، وِچ اجاڑاں کھیت بیگانے
وڈھ وڈھ کھاوے سوچ اولی، ہتھ چ رنبا، موڈھے پلی
کھیتاں ول نوں تر پئی لے کے، خالی ڈھڈ تے بھریاں اکھیاں
سوچ اوہدی فقراں نے مَلی، ہتھ چ رنبا، موڈھے پلی
دو دن اس دے ناز نہ چلے، جو آئی سی دلہن بن کے
اج اوہی کھیتاں نوں چلی، ہتھ چ رنبا، موڈھے پلی
تن دیاں لیراں، من دیاں چیراں، سویمان کر دتا لیراں
جھلن نوں پھٹکاراں چلی، ہتھ چ رنبا، موڈھے پلی
’دودھا چھلی‘ والی عمروں پہلاں دی رلدی ہے کھیتیں
غم دی اگ چ بھجے چھلیے، ہتھ چ رنبا، موڈھے پلی
وٹاں اتلے گھاہ دے بدلے، کھیتاں والا عصمت منگدے
پتھر ہو گئی سوچاں سلیں، ہتھ چ رنبا، موڈھے پلی
پھلاں ورگی اک انجانی، پئی مدھولی بھکن بھانی
ماپیاں نے سی دے کے گھلی، ہتھ چ رنبا، موڈھے پلی
جوبن دیاں یاداں وچ ویہہ کے، پاوے وین پریت مریت دے
سندھو جھلی جائے نہ جھلی، ہتھ چ رنبا، موڈھے پلی