غزل

ڈاکٹر یونس احقر

سانجھاں دی ایہ شکل وی ساری دنیا چاری لگے
ڈاراں نال رہیاں وی سب دی وکھ اڈاری لگے
مختاری دے صدیاں لمے پندھ توں پچھوں اج وی
دھرتی جنگل، فرد پکھیرو، وقت شکاری لگے
من دی ہار لکان دا چارا ہور بھلا کیہ کریئے
عزماں سنگ وی جے کر ہمت ہاری ہاری لگے
لہو سکاون والیاں سوچاں دے در کھلدے جاون
پر چاواں دیاں راہواں دے وچ کندھ اساری لگے
ویلے دے بدلن نال ذہن کیہ قبلے بدل رہے نیں
نہ حب رہی سیالاں نال نہ ہیر پیاری لگے
کاہدے شکوے گلے کیہ دوجیاں دے ورتاریاں بارے
اپنے نال رویہ اپنا جد غداری لگے
باقی تے ہر شے ہن لگدی اے وچ گھری زوالاں
جوبن اُتے اج کل تے بس اک مکاری لگے
اندروں اج وی اوہدے حکموں ہلن دل دیاں تاراں
باہروں جہڑی درد کہانی منوں وساری لگے
دھرتی دے نقاد دی نظرے اوہدا مُل نہیں پیندا
امبراں اُتوں احقر جہڑی سوچ اتاری لگے