ویلے دی کنج

خالد حسین تھتھال

مکھ مہاندرے سوچاں سیدھاں
ساکا چاری ، دوستی یاری
تانگھاں، سدھراں، ہاسے خوشیاں
گلِہے اُلاہمے کِنس گھمنڈ ویر کرودھ
روگ کھٹر تے ٹونا ٹچا
آس اُمید تے منّت چڑھاوا
جیون دے رنگ رُتّاں سارے
ویلے دے نال اپنا آپ
سپ کُنج وانگ وٹاندے رہندے
منُکھ دے اپنے چوگردے وچ
اپنے اندر باہر دی وِتھ وچ
وادھا گھاٹا ہوندا رہندا اے
تے اوہ ایہہ وِتھاں پاڑے میلن
گھُنڈیاں جوڑی رکھن
یا ایہناںدے وادھے گھاٹے
دے آہرے ہی لگا رہندا اے
اپنے نالوں چوکھی چِنتا اوہنوں
ایس گل دی ہوندی اے
جے ایہہ کیتا تے فیر لوکی ، کیہ آکھن گے
نہ کیتا تے کیہ آکھن گے
انج نہ ہویا تے کیہ بنے گا
جے ہویا تے کیہ سرے گا
جھوٹھ نوں سچ بنا کے دسنا
سچ نوں جھوٹھ بنا کے دسنا
اس دی مجبوری بن جاندا اے
اپنے اُپر پردے پانے
دُوجے کسے دے لاہنے
کسے دے اُ پر ہسنا
کسے دی ٹچکر کسے دی لہائی
کسے دی جگ ہسائی
دھکا داء دھروہ کسے نال
ٹھگی ظلم انیائیں
کسے دے اگے وِچھ وِچھ جانا
نیویاں ہوناپیریں پینا
کسے دا ٹھہارو واہرو بننا
منکھ منکھتا دے وچ ا ج وی
ونڈ تے وِتھ بڑی اے
پر منکھ نوں لوکائی نوں
سُکھلّے سانجھے سوہنے جہان دی
ہیکھی آس اُمید بڑی اے