خیال

سلطان کھاروی

چلی دُور پرواز تخیلاں دی مینوں کربلا فیر وکھا رہی اے
اج دس نوں دس اوہ یاد آئی جہڑی دس کے حال لکھا رہی اے
کھڑی سیّد دی ذات میدان اندر ہتھیں اپنے بال کُہا رہی اے
دے کے اپنے لال نوں تیغ تھلے دِین نانے دا اِنج بچا رہی اے
اسماعیل نے جہڑی سی رسم ٹوری ذات سیّد دی اوہ نبھا رہی اے
وٹ متھے دے اُتے نہیں آئون دتا بھاویں ساری خدائی خفا رہی اے
اوہدی جان ہے وے اوہنوں دے رہیا واں جاوے ہس کے جان جے جا رہی اے
اکھیں اتھرو بُلھاں تے چُپ ورتی ذات رب دی اِنج ازما رہی اے
کوئی گلا شکایت نہیں مُول کردے ویکھ رہے نیں جو بیتی جا رہی اے
ویلا سخت توں سخت وی آ گیا تے لباں سوہنیاں تے بس دعا رہی اے
تیرا مال اے مالکا لئی جانائیں ساڈا مال تے تیری رضا رہی اے
جو وی کیتا حسین دُرست کیتا تاں ای دُنیا پئی وِرد پکا رہی اے