غزل

بابا نجمی

اٹھ اوئے بابا اپنی جوہ دے دکھ دا دیوا بال
ٹکر ونڈن والے اگے بھکھ دا دیوا بال
خورے کوئی منزل بھلیا آ ای جاوے پکھی
دھپاں سڑیاں ریتاں وچ وی رکھ دا دیوا بال
اسیں وی تیرے آدم جائے اتوں تے نئیں ڈگے
جھگیاں وچ وی کدے کدائیں سکھ دا دیوا بال
خورے اجڑے گھر دے آلے جگ نوں چنگے لگن
ساڈے نیناں وچ وی اپنے مکھ دا دیوا بال
روٹی جوگا وی نئیں آٹا بھاویں وچ کنالی
پھر وی بلھاں اتے رجی کخ دا دیوا بال
اوہناں وچوں مکّ جاندی اے انکھ دی بابا لو
جہڑے لوکی ٹر پیندے نے بھکھ دا دیوا بال