غزل

بابا نجمی

کنہوں کنہوں میں سمجھاواں ایڈے شہر دے وچ
کوئی وی مصرعہ آئوندا نہیوں اپنی بحر دے وچ
کہدی میں کھڑکاواں کنڈی کہنوں ماراں واج
گھر گھر مست قلندر اپنی اپنی لہر دے وچ
آٹا گنھن والی سدھر ایس سمے نہ رکھ
ریتاں دے گھر بن دے پئے نیں ساری نہر دے وچ
لکھاں ورگا مصرعہ میرا آنے توں نہ لین
کڈے چاتر جہڑے ویچن مٹی شہر دے وچ
کس دی جھولی ہنجو بھریاں اکھاں دیاں نچوڑ
جھولی وی نہیں رکھدا کوئی سارے شہر دے وچ
اُچے محلاں دے وسنیکو سن لئو نال دھیان
ایناں زیر کرو نہ مینوں اُٹھاں قہر دے وچ
اپنے گھر نہیں اپڑ ہونا بابا ویلے نال
تک لیا جے چھاواں ولّے شکر دُپہر دے وچ