اپنی روح نال مکالمہ

لکھت:آصف عنایت

٭ لا اِلہ اِلا انت سبحانک اِنِی کنت مِن الظالِمِین قرآنی آیت مبارکہ ای نہیں ہر بندے دی کہانی وی اے۔
٭ دین اسلام آقا کریم صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم دے آخری خطبہ تے آقا صلی اللہ علیہ وسلم دے وصال تک مکمل اے باقی ساری گلاں زمینی ثقافت و تریخ، اجماع، مصلحت و تعصب دے حوالے نال وراثت وچ ملیاں نیںجو مذہبی ثقافت بن گئیاں۔
٭ توحید تے ایمان صرف ایہ نہیں کہ انسان اللہ نوں اک منے سگوں اللہ تعالیٰ دی صفات دا کسے نوں شریک نہ ٹھہرانا وی ایمان وچ شامل تے شرک دی نفی اے ۔
٭ موت دے خوف دی تھاں آقا کریم صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم تے مالک دو جہاں نال ملاقات دا شوق پیدا ہو جاوے تے انسان ولی اللہ تے زندگی آسان ہو جائے۔
٭ انسان دے وَس وچ ایناں ای اے کہ اوہ اپنے آپ نوں بے وَس من لوے۔
٭ اپنے منفی کردار دے بیجاں دی بوئی ہوئی فصل کٹنا انسان نوں سب توں برا تے تکلیف دہ عمل لگدا اے۔
٭ جان حاضر اے کہن والیاںتوں اوہناں دی دولت دا صرف اک فیصد ای منگ لین تے اوہ جان لین دے درتے ہو جان گے۔
٭ انسانی عمل گنبد دی آواز اے جہڑی پرت کے آندی اے۔
٭ دکھ دے کجھ لمحے سالہا سال دی عبادت دے مقابلے وچ انسان نوں کدھرے زیادہ اللہ دے نیڑے کر دیندے نیں۔
٭ ایس توں ودھ کے کوئی سانحہ تے لطیفہ نہیں کہ ہر انسان موت تے انجام ول بھج رہیا اے ایہ سمجھ کے اوہ انجام تے موت پچھے چھڈ آیا یاں ایہدے توں دور ہوندا جا رہیا اے۔
٭ خدا دے بنائے ہوئے ضابطے تے رشتے فطری طاقت تے انسان دے بجائے ہوئے بندھن بشری کمزوری دا مظہر ہوندے نیں۔
٭ ایس کائنات وچ سب توں ناپائیدار صرف زندگی اے تے جانداراں وچ انسانی زندگی خواہشات تے حسرتاں دے سبب سب توں ودھ عبرتناک انجام نال وابستہ اے۔
٭ زندگی دا حاصل اوہ تذکرہ اے جہڑا بعد وچ آن والیاںلئی چھڈ دتا۔
٭ غم تے خوشی سوچ دے ای دو انداز نیں۔ اجہے واقعات جہناں دا تصور ای ہلا کے رکھ دیوے جہناں دے سوچن دی ہمت وی نہ ہووے اوہ وقوع پذیر وی ہو جاندے نیں تے انسان نوں احساس تک باقی نہیں رہندا کہ اوہ برداشت وی کر چکیا اے۔
٭ روح دا روح نال تعلق ای دائمی ہویا کردا اے جہدے ابلاغ لئی کسے رابطے دی لوڑ نہیں۔
٭ جس بندگی وچ خشو و خضوع ،مکمل حاضری تے عرفان نہیں اوہ عبادت و ریاضت صرف عادت و مشقت اے یاں ودھ توں ودھ فرض دی ادائیگی۔
٭ نیکی اوہ اے جہڑی کسے نوں بناں استحقاق، خوف، لالچ دے سکھ، آسانی، سکون تے ضرورت میسر کر دتی جاوے، جے کسے دا استحقاق اے جو ادا کر دتا تے اوہ فرض اے جہنوں ادا نہ کرنا گناہ تے قرض اے۔
٭ سکھ، دکھ، سکون، عزت، ادب، ذلت، عظمت، راحت رد عمل دی صورت وچ لوٹدے نیں۔
٭ شکوے دی صورت وچ دل و دماغ تے شعور وچ پیدا ہون والے الفاظ، خیالات تے احساسات دا اظہار نہ کرنا ای اصل وچ صبر اے۔ ہر حالت وچ شکر کرنا، تزکیہ نفس تے نفس مطمئنہ دی معراج اے۔
٭ کول ہوندیاں وی اداس رہنا محبت و روحانی تعلق تے ہم آہنگی دا مظہر اے جہنوں محبتاں دی معراج آکھیا جا سکدا اے۔
٭ زندگی دا راز اوہنوں فانی تے کردار نوں لافانی جان لین وچ اے۔
٭ روح دا روح نال تعلق دائمی اے جو ابلاغ لئی رابطہ دا محتاج نہیں ایہدی تقویت و گہرائی خواہش نفی وچ مضمر اے۔ انسانی وجود دا سفر موت تک اے جد کہ روح دا سفر ہمیشہ لئی اے۔
٭ خاموشی وچ ابلاغ ہونا محبت و ہم آہنگی دا نقطہ عروج اے۔
٭ فطرت نال ٹکرانا بد بختی تے نتیجہ شکست و ریخت۔
٭ زندگی بارے صدیاں تے ورھیاں دا تصور تے احساس لمحیاں لئی ہو جاوے تے دنیا امن دا گہوارہ بن جاوے۔
٭ اج دا سانحہ بے حسی اے۔
٭ اج دے کردار دا معیار اے کہ پس غیر موجودگی وچ سچ بولن والے غیبت دے گناہ دے مرتکب ہو جاندے نیں۔
٭ انج تے لوک عجز و انکساری دا زبانی دعویٰ کردے نیں پر جے ایہناں نال اتفاق کر لیا جاوے تے شدید غصہ کر جاندے نیں۔
٭ ہر محل دوجیاں دے سراں دی قبراں تے کھڑا اے۔
٭ جدوں تک جسم جدا ہون روحاں اک ہوندیاں نیں تے جدوں جسم اک ہوندے نیں تے روحاں جدا ہو جاندیاں نیں۔ (بنام محبت)
٭ حسد اجہی بیماری اے جہڑی اپنے بدن دے نال دوجے نوں وی ابتلائے مصیبت رکھدی اے۔
٭ لوڑ توں ودھ سامان زندگی صرف چوکیداری لئی اے۔
٭ اللہ کسے عقاب نوں ایناں عاجز نہ کر دیوے کہ پناہ و غذا لئی اوہنوںکسے چرند پرند دا گھونسلا ویکھنا پے جاوے۔
٭ شیر دا شکار قابل فخر ، بہادری دی علامت تے انسانی ذوق دی عمدگی دا عکاس ایتھوں تک کہ شیر دی کھل ڈرائنگ روم وچ سب توں نمایاں تھاں تے سجائی جاندی اے پر ! جے شیر دے پنجیاںتے جبڑیاں وچ انسان ماریا جاوے تے اوہ شیر دی درندگی؟ واہ! انسان مارے تے ذوق و مشغلہ جیشیر جھپٹ پوے تے درندگی۔
٭ ہر محبوبہ نویں آسمان تے رہندی اے۔
٭ جھوٹھ ، طنز، بحث تے احساس برتری دا خناس پر کیف محبت نوں شدید اکتاہٹ وچ بدل دیندے نیںجو ترک تعلق حتی کہ نفرت پر منتج ہوندا اے۔
٭ تنہائی انسان نوں فطرت دے زیادہ نیڑے کر دیندی اے۔
٭ مراقبہ روح دی غذا اے۔
٭ حق تے انا دی خاطر مرن دے بعد اکڑن توں بہتر اے مرن توں پہلاںای آکڑ جان ۔
٭ ہر شے تے قدرت ہو سکدی اے پرماضی تے نہیں۔دنیا دی ہر شے فانی اے پر ماضی لافانی اے۔
٭ انسان اپنے حسب نسب دے تعارف دے نال دنیا وچ آندا اے تے اپنے کردار و عمل دی پہچان دے نال ایس دنیا توں جاندا اے۔
٭ قہقہے تے بلک کے رون وچ لمحے بھردا فاصلہ ہوندا اے فیر صدیاں دا گمان کیوں ہووے۔
٭ انسان جے اپنا عمل تے طرز عمل اجیہا بناوے کہ اوہنوں دوبارہ وی ویکھ سکے تے کسے اجہی غلطی تصور تصور وی نہیں کر سکدا جہدے نال اوہدی دنیا تے آخرت وچ گرفت ہو سکے۔
٭ عروج نوں نہیں تکبر نوں زوال اے۔
٭ جھکن توں پھل نہیں سگوں پھل لگن نال درخت جھکدے نیں۔
٭ کجھ لمحیاں وچ نہیں، کجھ ورھیاں وچ نہیں نظریات و افکار تے اقدامات و افراد بارے منفی تے مثبت، کامیاب تے نکام ہون دا فیصلہ صدیاں تک وی زیر بحث رہ سکدا اے۔
٭ کئی معززین معاشرہ اجہے نیں جہناں توں پیسہ تے مال و متاع وکھرا کر لیا جاوے تے اک وی انسانی صفت باقی نہیں بچدی ۔
٭ والدین خامخواہ گلہ مند ہوندے نیں عورت (حوا)دی محبت وچ تے آدم نے ممنوعہ شجر توں پھل کھا لیا سی۔
٭ انتقال وصال تے دنیا توں مکدی وی اجہی نعمت ہووے گی جہدا اندازہ صرف اولیاء اللہ نوں ای ہو سکدا اے۔
٭ منفی گل تے فشار خون دا تہہ و بالا ، دل دی دھڑکناں دا بے ربط ہونا جد کہ مثبت گل تے مزاج وچ شگفتگی، اطمینان تے خوشی دی لہر دوڑ جانا نتیجہ ہو سکدا اے تے اللہ دے کلام تے آقا کریم صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دا ذکر انسانی بدن تے کیہ اثر چھڈے گا ایہ گمان دے مطابق ہووے گا۔
٭ مظلوم مسلماناں دی جدوجہد اسلامی امہ دی موجودہ قیادت تے بین الاقوامی سامراج دی ریشہ دوانیاں وچ پانی نوں ابالے چلے جان دے مترادف اے جہدے تے کدی بالائی نہیں آسکدی۔