غزل

آتش کیانی

دنیا اُتے جنے آئے آخر اک دن ہوئے مٹی
کدے نے اوہنے مرنا جہڑی مرن توں پہلاں موئے مٹی
عملاں اُتے مان نہ مینوں فضل تے آساں رکھاں ربا
کنج دی اُچل وائی لگی زارو زار پئی روئے مٹی
لکھاں پاپ نیں کھاتے میرے جہدا یار حساب نہ کوئی
اُتوں ڈھلدی ڈیگر تک کے ہنجو ہار پروئے مٹی
جہناں عشق عبادت کیتی دھر درگاہوں رُتبا پایا
راز حقیقت پاون والی کدی نہ تکی موئے مٹی
رتی شرک نہ کیتا مولا رحمت نال توں ویکھیں وِوّچر
اپنیاں کیتیاں ولے تک کے مار دوہتھڑ روئے مٹی
اس مٹی دا کیہ بنسی جس نے کیتا مذہب دا سودا
اپنا روپ وٹا کے جہڑی لیندی رہی اے ڈھوئے مٹی
اک مٹھ مٹی کارن آتشؔ رب نے پائے خوب پسارے
اُس نے اپنے خاصاں کولوں خاص نہ بھیت لکوئے مٹی