غزل
نصیربلوچ
جُسے دی مٹی پئی کھردی اتھرو ٹپے حداں
کیہ تگنا ایں بارش دے وچ کلر ماریاں کدھاں
میں تارو ساں جمدی شوہ دریا دی خان بلوچا
مینوں مار مکایا تیریاں تھل مارو دیاں پدھاں
ٹوٹے ٹوٹے ہو جانے نیں گھر اپڑن توں پہلاں
فر وی کچ دے بھانڈے بیٹھا مہرے اُتے لداں
جے نہیں لتھیاں دل دی جھیل تے نیل پری دیاں ڈاراں
کیوں ہنجواں دے اڈدے پنچھی جھولی کر کے پھَداں
پیڑ ولاواں کتھے ہجر نصیر دھیانے لاواں
میں کلاّ یا میرے چار چفیرے سُنجیاں کدھاں
