غزل
کرم علی کیفی
رُکھ تھلے جد یاد دے بوہے کھولے سی
پتر اوہدیاں گلاں وانگر بولے سی
انج لگیا پئی انھا پیار اوہ کردا اے
اوہدیاں اکھاں چوں جد ہاسے بولے سی
سائنسی دور دے وچ وی ایہہ گل سچی اے
شاعراں نے ای بھیت دِلاں دے کھولے سی
روٹی اوہناں دی نہ دتی مانگت ن وں
گھر وچ بھرے جہناں دے کنک بھڑولے سی
مِتراں یاراں نے خورے کیوں میرے چاء
ویریاں وانگوں پیراں وچ مدھولے سی
صدی پرانی مورت لگے اج دی سی
جس وچ شاہواں دے نال چمچے گولے سی
اک وی اکھر پاکستان دا ملیا نہیں
وڈے شاعر دے سبھ ورقے پھرولے سی
مونہہ میرے تے کالکھ اوہ وی مل دا اے
جس دے لہو وچ پیار دے جذبے گھولے سی
غیر وی دل وچ ہر ویلے پئے پڑھدے نیں
کیفی جی دے لکھے جہڑے ڈھولے سی
