غزلاں جیہاں کڑیاں

امرجیت سنگھ سندھو

آتھن ویلے، مونہہ ہنیرے، غزلاں جیہاں کُڑیاں
پانی ڈھوون شام سویرے، غزلاں جیہاں کُڑیاں
کالے کالے کیس گھنیرے، غزلاں جیہاں کُڑیاں
کرن سہانے سپنے میرے، غزلاں جیہاں کُڑیاں
پنڈ تیرا کویاں دی محفل، شعر چھنکدے ہاسے
بحراں ورگے کیس لمیرے، غزلاں جیہاں کُڑیاں
کیوں نہ شعر انھاں نوں سجھن، کیوں نہ اوہ لہراون
پھرن جنہاں دے چار چپھیرے، غزلاں جیہاں کُڑیاں
کھلی کوتا وانگ جنہاں وچ، نہ رس ہے نہ جیون
سامبھی پھرن اوہ بڈھے ٹھیرے، غزلاں جیہاں کُڑیاں
تڑپ رہے دو مصرعے جد وی، شعر؟ بنے نہ یارو!
بکیں مونہیں ہنجو کیرے، غزلاں جیہاں کُڑیاں
’لیکھ‘ سڑے ’گیتاں’ دی دسو، بندی کنج ’کہانی‘؟
جد چڑیاں جہے رکھن جیرے، ’غزلاں‘ جیہاں کُڑیاں
متھا ٹیکن گئیاں دی پھر سندھک وی نہ نکلی
’سندھو‘ کنیاں کھا گئے ڈیرے، غزلاں جیہاں کُڑیاں