غزل

نور محمد نور

اس نال دل نوں بھورا نفرت نہیں رہی
پر جین دی ہی مینوں حسرت نہیں رہی
دنیا دا ہر پرندہ بنیا ہے دھاڑوی
بازاں دی ہن پرانی شہرت نہیں رہی
کھنڈرے نے رستیاں وچ کنڈے، حیران ہاں
پجن دی پاس اس دے ہمت نہیں رہی
تاہیوں بگانیاں نے پائیاں نے ونڈیاں
ہتھاں چ اپنیاں دے طاقت نہیں رہی
تکدا ہاں مدتاں توں نیندر دی واٹ نوں
پہنچن دی سپنیاں تک مہلت نہیں رہی
کتھے کراں ٹھکانہ پنڈاں نوں چھڈّ کے
شہراں دی وی تاں چنگی حالت نہیں رہی
کیوں پھیردے ہو آرا گھر دی لٹین ‘تے
پچھن دی اپنیاں نوں ہمت نہیں رہی
چمبڑی ہے دل نوں ایسی پیڑا پریم دی
دارو وی کرن اتے راحت نہیں رہی
تردا ہے ‘نور’ اپنے راہاں نوں ٹھور کے
چلن دی غیر پچھے عادت نہیں رہی