غزل
بابا نجمی
اکویں صدی چ داخل ہونا کہڑے مونہہ دے نال
اوہ وی قرضے ہیٹھ نیں حالے جمنے جہڑے بال
کوئی کوئی اپنے پیراں اُتے پورے نال ایمان
ٹاویں ٹاویں چلھے اُتے پکے ٹُک حلال
کنج نہ آکھاں الٹی گنگا وگدی پئی اے ویکھ
رجے مونہہ لمکا کے بیٹھے بھکھے پان دھمال
جثے نالوں بے ہمتی دی ٹھار تے چھنڈ کے ویکھ
دریاواں دے چوڑے سینے بن سکدے نیں کھال
راتیں وی چودھرانی مینوں اکھ نہیں دیندی لان
کہڑے ویلے بہہ کے دھووے گز گز لمے وال
