غزل
آتش کیانی
جگ دی ساری افراتفری کھیڈ اے اک مداری دی
کہڑا آن سلاوے اس نوں واہوا کھیڈ کھڈاری دی
بھاویں بال وی بھکھے سوں گئے ہور کسے توں منگیا نہیں
صبر نوں گھر دا بھیتی کرکے انکھ دی کندھ اساری دی
نال تیرے جو یاری لائی دکھ تے سہنے پینے سن
پھلاں نال اے نتھی ہوندی ازلوں گل کنڈیاری دی
جہدے ولے جھاتی پاواں جھاک تیری ای پیندی اے
اپنی نوبت آپ وجاوے داد دیواں فنکاری دی
ہجر دی دھپ اے ڈاڈھی ظالم ہر پھل نے مرجھانا اے
مٹی دی منگ مٹی آتش لکھت جو لکھاری دی
