غزل

امر جیت سنگھ سندھو

بہت محبت نال پریتم، پاؤندا پئی کلاوا، سمجھو
ماہی نال ملاپ کراؤ، موت نوں تاں مُکلاوا سمجھو
جویں سفر وچ سوہنی تھاں ‘تے، دو پل من پرچہ لیندے ہاں
ایوں ہی روح دے راہ وچ دنیاں، کیول من پرچاوا سمجھو
رب نے دولت دتی ہے تاں، مالک نہ بن بیٹھو آپے
اوہدی دات اوہدی کر ونڈو، خود نوں بس ورتاوا سمجھو
خبرے بچہ کدھروں آؤندے، خبرے انت کدھر تر جاندے
نہ کوئی ماں، نہ کوئی باپو، خود نوں صرف کھڈاوا سمجھو
کچیاں اٹاں دھردا جاندے، پکیاں اٹاں چکدا جاندے
ربّ پتھیرا، ربّ پکاوا، دنیا ربّ دا آوا سمجھو
کرماں دا پھل نشچت ملدے، جو بیجوگے کھانا پینا
اس نوں صرف مذاق نہ جانو، نہ ہی صرف ڈراوا سمجھو
ایہہ دھن دولت، کوٹھیاں کاراں، عہدے رُتبے، عزت شہرت
پل دو پل دی کھیڈ ہے ‘سندھو’، ایہہ کیول بھچلاوا سمجھو