غزل

مسعود منور

پھنیر سپاں ورگے پانی وگدی ڈائن وا
اسماناں وچ کھپہ کڈھ کے موت کریندی جھا
بھکھے بھانے ، بے وس لوکی ، گھراں دے ملبے کچھدے
ہریالی دے روپ گواچے ، مٹی مارے ڈھا
بھانڈا ٹنڈر ، گوٹا گہنا، پشو تے پنچھی گھر دے
لْٹ کے لے گئے سب کچھ بدّل پانیاں لایا دائ
ڈگ گئے کوٹھے ، رْڑھ گئے ڈھارے، رہ گئے رڑے تے گارے
جندڑی ایتھے وکدی پئی اے خورے کیہڑے بھائ
تیری رحمت کیریاں اْتے ، بجلی بن کے ڈگی
ویکھ اپنے بندیاں دی حالت، ربا تھلے آ