غزل

مسعود منور

مرے ہوٹھاں دی چْپ دا بھن کے جندرا
کتھا میری نوں باہر اون دے ہْن
مرے پیراں دی بیڑی کھول ربّا
مقدر دے تھلاں وچ بھون دے ہن
پرانا ہوگیا سب پریم پنگا
نویں سسی دے ٹپّے گون دے ہْن
جْدائی دا تاں عادی ہو گیا ہاں
نویں کوئی مصیبت پون دے ہْن
کئی ہجراں دا جگراتا اے اکھ وچ
کسے سْفنے دی سیجے سون دے ہن
خْدا جس دی خبر تک دے نہ سکیا
پتہ اْس دی گلی دا کون دے ہن