غزل

رؤف شیخ

اوہناں نے جی آیاں کہن دا، ڈھنگ مشالی رکھیا
دن ویلے وی بوہے اگے، دیوا بالی رکھیا
اپنے گھر دا بھیت کدے وی دسیا نہیں دوجے نوں
اندروں ٹٹے پر چہرے دا، خول سنبھالی رکھیا
چار چفیرے سارے پنڈ اجاڑے جس دے قدماں
اوہنوں اساں ونگار کے اپنے باغ دا مالی رکھیا
دنیا دے دو پاسڑ دندیاں، دے وچّ عمر گزاری
اکھیاں اگے پر پھلاں دا، روپ خیالی رکھیا
لوکاں نوں ایسے دھرتی تے ہر نیامت دے دتی
سانوں نویں جہاناں دے وعدے تے ٹالی رکھیا
اوہو شہر دے سبھ توں سستے، ہوٹل دے وچّ ٹکیا
جس لئی گھر دا سبھ توں مہنگا کمرا خالی رکھیا
ڈبیا تے نہیں رؤف کسے نے یاد وی اس نوں کیتا
جہڑے سورج دی رشنائی، شہر اجالی رکھیا