غزل

محمد حنیف ساقی

بھکھ دے بھنگڑے ویکھن نالوں مر جاندا تے چنگا سی
میں بالاں دے ڈھڈ دا دوزخ بھر جاندا تے چنگا سی
سیک ایہدے نیں ساڑیا جس دم کھلیاں میریاں اکھاں دی
میں غرضاں دی بکل نالوں ٹھر جاندا تے چنگا سی
لاش مری تے ظالم کوئی وی اتھرو آ کے سٹے ناں
وارثاں نوں میں ایہہ وصیت کر جاندا تے چنگا سی
مظلوماں دے حق دی خاطر جہڑا چڑھیا سولی تے
ایہہ جندڑی میں اوہدے ناویں کر جاندا تے چنگا سی
دھی رانی نوں ویکھن والے بھکھاں ویکھ کے ٹر گئے نیں
کل شامی جے میں نہ خالی گھر جاندا تے چنگا سی
ڈبن والے سورج نے تے اکھاں وی کھوہ لئیاں نیں
پرچھاویں ڈھل جان توں پہلاں مر جاندا تے چنگا سی
سکھ دے ویلے میرے گھر دا بوہا جس نہ ڈٹھا اے
دکھ ونڈاون لئی میں اوہدے گھر جاندا تے چنگا سی
جد سنیاں میں دشمن میرا دھی دی ڈولی ٹورو اے
بن دا نہیں سی جانا میرا’ پر جاندا تے چنگا سی
فیر کدی نہ ملن دا وعدہ میرے کولوں لے کے اوہ
اک واری جے مینوں ودیا کر جاندا تے چنگا سی
آخری ویلے میرے مونہہ وچ پانی پاون والے دا
ساقی میتھوں جیکر قرضہ تر جاندا تے چنگا سی