غزل
زاہد نواز
سورج ورگے لوک تے اپنے آپ تے سنگدے رہندے نیں
جُگنو اپنی لو دسن لئی راتاں منگدے رہندے نیں
خشبوواں دا پنچھی خورے تھکیا ٹٹیا آ بیٹھے
لوکی اپنے گھراں وچ اُگیاں ککراں رنگدے رہندے نیں
اکھیاں وچوں تصویر تے کُھر گئی اُس ووہٹی دے اُجڑن دی
فیر وی سینے چبھدے ٹوٹے رتی ونگ دے رہندے نیں
جذبے مینوں ونڈ دے پئے نیں‘ میں دریا وچکار کھڑاں
اودھر تخت ہزارے والے‘ ایدھر جھنگ دے رہندے نیں
زاہد کتھے آ گیاں جتھے سانجھ اپنی وی مشکل اے
بندہ کوئی وی دسدا نہیں‘ پرچھاویں لنگھدے رہندے نیں
