چڑھدے پنجاب دی پرسدھ شاعرہ’ وینا ساما

پنجابی رُوپ : علیم شکیل

میرا جنم پنڈ دیوان کھیڑا تحصیل ابوہر ضلع پھازلکا چ اک کسان پریوار وچ ہویا۔ میں اپنی مڈھلی تعلیم پنڈ دے سرکاری سکول توں حاصل کردے ہوئے دسویں جماعت وی اُتھوں ہی پاس کیتی۔ میرے گھر دے حالات کوئی زیادہ چنگے نہیں سن جس کرکے میں اگے پڑائی جاری نہ رکھ سکی، ویسے وی اس ویلے کڑیاں نوں زیادہ پڑاؤنا ضروری نہیں سمجھیا جاندا سی۔ اس لئی مینوں وی گھر بیٹھا لیا گیا۔ بچپن وچ مینوں لکھن دا کوئی شوق نہیں سی۔ دسویں کرن توںبعدمینوں گھر ہی رہنا پیندا سی، میں گھر دا کم ختم کرن مگروںگھر دے نیڑے والی دوکان تے آؤندی اخبار پڑھن نوں چک لیاؤندی۔ میں اس اخبار جوکہ ہندی دی سی وچ چھپدیاں ادبی رچناواں بڑے شوق نال پڑھدی۔ اتھوں میرے اندر وی لکھن دا شوق جاگیا تے میں اپنیاں لکھتاں ہندی دی اک لوکل اخبار نوں بھیجنیاں شروع کیتیاں۔ میریاں لکھتاں اس اخباروچ چھپنیاں شروع ہو گیاں۔ مینوں بہت خوشی ہوئی پر میرے پریوار والیاں نوں ایہہ پسند نہیں سی۔ پھیر اس دوکان تے پنجابی اجیت اخبار وی آؤن لگ گئی۔ اس ویلے اجیت اخبار وچ ہر شنیوار نوں بال ساہت تے اک پنہ آؤندا ہندا سی جو مینوں بہت چنگا لگدا سی، سو میری لیکھنی دا رکھ وی بال ساہت ول ہو گیا۔ میں اپنیاں بال کویتاواں اجیت اخبار نوں بھیجنیاں شروع کر دتیاں اتے میریاں بال کویتاواں اجیت اخبار وچّ چھپنیاں شروع ہو گیاں۔میری خوشی دا کوئی ٹکانا نہیں سی رہا۔ شاید زندگی وچ چنگا سماں آؤن والا سی۔ کیوں کہ اوہناں دناں وچ ہی میرے گھر دے بلکلّ نزدیک اک پرائیویٹ سکول کھلیا جوکہ میرے پنڈ دے ہی ریٹائرڈ ٹیچراںکھولھیا سی۔ میں اپنے پریوار دی رضامندی نال اُتھے پڑاؤنا شروع کر دِتا۔ میں سکول دے مالک جوکہ میرے انگریزی دے اُستاد وی رہے سن، سری امر ناتھ جی دی مدد اتے پریرنا صدقہ اگے پرائیویٹ پڑھناں وی شروع کر دتا۔ حالانکہ سال کو بعد اوہناں دی موت ہو گئی پر اوہناں دی پریرنا صدقہ میں اپنی گریجوئیشن پوری کر لئی گریجوئیشن پوری ہندیاں ہی گھر دیاں نے ویاہ کر دِتا۔ میرا ویاہ وی اک کسان پریوار وچ ہویا جوکہ سینکت پریوار سی، اک اجیہا پریوار جتھے گھر دی نونہہ دے پڑھن بارے سوچیا وی نہیں جا سکدا سی، ساہت لکھنا تاں بہت دور دی گل سی۔ پھر زندگی نے موڑ لیا تے مینوں داتا نے پتّ دی نعمت بخشی۔ پتّ دی آمد دے تن چار مہینے بعد ہی پنڈ وچ ہی آنگنواڑی ورکر دے طور نوکری وی مل گئی۔ ہن دل اندر دبی اگے پڑھن اتے ساہت لکھن دی خواہش پھر جاگن لگی۔ ہن تک سنیوکت پریوار وی ٹٹ کے الگ ہو گیا سی۔ ہم سفر نے جے ساتھ نہیں دِتا تاں اگے پڑھن لکھن نوں روکیا وی نہیں۔ سو اک وار پھر توں پڑھناں شروع کیتا تے پرائیویٹ پوسٹ گریجوئیشن ہندی کیتی۔ اسے دوران اک جاب ٹریننگ دوران پنسیپل میڈم تنجیدرپال کور نال ملاقات ہوئی۔ا ہناں کولوں مینوں بہت سکھن نوں ملیا اتے زندگی وچ نویں اورجا محسوس ہوئی۔ اس اورجا صدقہ میں اس ٹریننگ اپرنت چھٹی لے کے بی ایڈ وی کر لئی۔ ہن زندگی وچ اپنیاں سدھراں نہ مارن دا فیصلہ کر لیا سی، اس لئی گھریلو پروارک ذمہ واریاں نبھاؤن دے نال-نال پڑھائی وی جاری رکھی تے لکھنا وی۔ سماج شاستر وچ پوسٹ گریجوئیشن کرن دے نال-نال بال ساہت لکھنا جاری رکھیا۔ 2018 وچ میری پہلی بال کتاب’’ نکے بال کرن کمال ‘‘شائع ہوئی جس نوں بہت مان تے ستکار، پیار مل رہا ہے۔ میری کتاب بہت سارے سکولاں دی لائبریری دی شان وی بنی ہے۔ میریاں بال رچناواں نوں لیہندے پنجاب وچ وی بہت پیار دِتا جاندا ہے اتے لاہور توں چھپدے ’’پکھیرو ‘‘رسالے وچ میریاں بال کویتاواں نوں شاہ مکھی وچّ لپی انتر کرکے چھاپیا جاندا ہے۔میں بال ساہت دے مہان لکھاری ستکار یوگ درشن سنگھ آشٹ جی توں بہت متاثرہوئی ہاں خاص کرکے اوہناں دے لکھے بال ساہت توں۔ امرتاپریتم، شو کمار بٹالوی، منٹو، جسونت سنگھ کنول، سرجیت پاتر، وجے وویک، اتے سکھوندر امت میرے من پسند ساہت کار ہن۔ مینوں سنگیت سننا، کاوَ دربار سننا اتے کاوَ دربار وچ جانا بہت چنگا لگدا ہے۔ لکھن دا یتن جاری ہے اتے جلدی ہی سروتیاں لئی نظم سنگھ لے کے حاضر ہوواں گی۔ ایہہ ہے میری ڈکڈولے کھاندی، سمبھل دی، سنوردی زندگی دا سفر۔