لکیراں تے ماواں

امرجیت سنگھ امنیت

میں سوچدا ہاں
کہ دھرتی میری ماں ہے
تے مینوں سنایا جاندا ہے
میرا وطن ہی میری ماں ہے
میں جدوں وی
دھرتی ماں دا نقشاویکھدا ہاں
اس نقشے ‘تے کئی لکیراں
کندھاں وانگ اسریاں ہوئیاں نیں
تے چھوٹا جہیا کر دتا ہے
میری ماں نوں
لگدا ہے جویں ماں قید ہے
اس کاغذ دے نقشے اتے
کھچیاں لکیراں اندر
اس لکیراں دے پار
کہندے نیں آدمی ہی رہندا ہے
اسدا خون وی لال ہے
اسدا وی ٹبر ہے
اسدا وی کوئی وطن ہے
پر اوہ دشمن ہے
کیوں کہ اوہ لکیراں دے
پارلے پاسے رہندا ہے
ایہ لکیراں
ماواں نوں بونیاں کر رہیاں نیں
تے بونیاں ماواں
بونے منکھ سرج رہیاں نیں
تے منکھتا
جیوں جیوں گھٹ رہی ہے
نقشیاں اتے لکیراں
ودھدیاں جا رہیاں نیں
تے اسیں ہور بونے ہو رہے ہاں
تے ایہ لکیراں
ماں دے پِنڈے توں
ہوندیاں ہوئیاں
ساڈے دلاں ‘چ اتر گئیاں نیں
ساڈے بولاں ‘چ گھل گئیاں نیں
ساڈیاں سوچاں
چ اکریاں گئیاں نیں
لگدا ہے
اسیں لکیراں لکیراں ہو گئے ہاں
اسیں کیوں نہیں چاہندے
اپنا اوہ قد ویکھنا
جو اپنے گھر دیاں کندھاں ‘تے
لکیراں رہتاں نقشا ٹنگ کے
دسدا ہے
تے اسیں چاہندے وی کیوں ہاں
کہ بونی ماں دی اولاد اکھوائیے
ماں دا انگ انگ وڈھ کے
اسیں انگ انگ ونڈ لیا ہے
تے پھر اسیں انگاں اتے
پہرے لاندے ہاں
بارود وچھاندے ہاں
کنڈے تاراں لاندے ہاں
کہ ماں کِتے ثابت نہ ہو جائے
تے جِنا چر
ماں ہی ثابت نہ ہوئی
اوہ کویں جمے گی
کوئی سمپورن منکھ