غزل
انور اُداس
شِیشہ توڑن والیاں نوں وی موڑا موڑیا ناہیں
میں تے پتھراں نال وی اپنا رِشتہ توڑیا ناہیں
اکھّاں خورے کیہڑی گلّوں لہو وِچ بھِج بھِج گئیاں
حالے تے میں اپنے دِل دا دَرد نچوڑیا ناہیں
جیہڑی گل وی کیتی اوہ میں پُوری کر کے دَسّی
میں جیہنوں وی اُنگلے لایا راہ وِچ چھوڑیا ناہیں
کیہڑے کم دَس جِیوَن سجنا کیہڑے کم وَڈیائیاں
جے مظلوماں دے موڈھے تھِیں موڈھا جوڑیا ناہیں
دَرد ونڈاون دی تھاں جیہڑا میرے تے نِت ہسیا
میں تے اُس بیدرد نوں وی اِس گل توں ہوڑیا ناہیں
میری دِتی ہوئی اُس ہر شَے مینوں پرتائی
پر خورے کیوں مینوں میرا دِل اُس موڑیا ناہیں
انورؔ! بھرماں والا بھانڈا بھنیا اُس چوراہے
اوہدے عشق دا پلہ پر میں فر وی چھوڑیا ناہیں
